محمّد بن ابى عمير مى گويد: «بهترين سخنى كه از هشام بن حكم شنيدم اين بود كه از او پرسيدم: آيا امام معصوم است»؟ گفت: «آرى» گفتم: «عصمت چيست؟ و از چه راه مى توان آن را اثبات نمود؟» گفت: «منشأ تمام گناهان چهار چيز است و پنجمى ندارد: حرص، حسد، غضب وشهوت. اين چهار صفت عوامل گناه مى باشند ليكن هيچ يك از اين ها در وجود امام راه ندارد. امام بر دنيا حريص نيست، زيرا دنيا در اختيار او قرار دارد پس حريص بودنش وجهى ندارد. امام حسود نمى شود، زيرا انسان بر بالاتر از خودش حسد مىورزد، در حالى كه بالاتر از مقام امام، مقامى نيست. امام براى امور دنيا غضب نمى كند، فقط براى خدا غضب مى كند چون اجراى احكام و حدود الهى به دست امام انجام مى گيرد، بايد طورى باشد كه ملامت مردم نتواند در وى اثر كند واز اجراى حدود بازش بدارد. امام پيرو هوا و هوس نمى شود و دنيا را بر آخرت ترجيح نمى دهد; زيرا به آخرت و امور اخروى علاقه مند است. چنان كه ما امور دنيا را تماشا مى كنيم امام جريان آخرت را مشاهده مى نمايد. آيا كسى را ديده اى كه صورت زشت را بر صورت زيبا و غذاى تلخ را بر غذاى گوارا و لباس زبر را بر لباس نرم ترجيح دهد؟! آيا سزاوار است كسى امور نابود شونده دنيا را بر نعمت هاى جاويدان آخرت مقدم بدارد؟».([37])