مطالب ارسالی كاربران

مفضل از اصحاب خاص امام صادق (ع) است. او در گفتگوی مفصلی با آن حضرت از ایشان سوالاتی را پیرامون امام عصر (عج) پرسید و حضرت پاسخ دادند.
از جمله سوالاتش این بود: حضرت مهدی (عج) پس از ورود به کوفه و تشکیل حکومت کریمۀ مهدویه چه می کند؟!
امام صادق (ع) فرمودند : حضرت مهدی (عج) به مدینه می رود و قبر شیخین را می شکافد و جنازه ی آن دو را - که در کنار قبر پیامبر (ص) مدفونند - از قبر بیرون می آورد و آتش می زند!
امام صادق (ع) فرمودند: حضرت مهدی (عج) پس از ورود به مدینه ابتدا از مردم می پرسد آیا کسی از شما هست که این دو را بشناسد؟!
مردم پاسخ می دهند که : ما آن دو را از اوصافشان می شناسیم و کسی جز آن دو در کنار پیامبر دفن نشده اند.
باز حضرت همین پرسش را تکرار کرده و می گوید : آیا کسی در بین شما هست که شک و شبهه ای در دفن آن دو در اینجا داشته باشد؟!
همه با هم پاسخ می دهند : خیر!!!
سپس امام زمان سه روز صبر می فرمایند تا این خبر در بین تمام مردم پخش شود. سپس دیوار کنار قبر را می شکافد ، هنگامی که می خواهد دیوار خود قبر را خراب کند و نبش کند، به دستور خداوند بادهای شدید و صاعقه های وحشت زا و رعد و برق تمام فضا را پر می کند. وآن قدر ادامه پیدا می کند که مردم می گویند : این حوادث به جهت بی احترامی به شیخین است!!!!
امام صادق ادامه دادند: در این وقت یاران حضرت مهدی (عج) پراکنده می شوند تا جایی که حضرت تنها می مانند!!
در این لحظه خود امام عصر(عج) کلنگ در دست گرفته و قبر آن دو را نبش می فرمایند. سپس عده ای از خواص یاران حضرت برگشته و شروع به کمک کردن حضرت مهدی (عج) در تخریب قبور این دو می کنند.
حضرت به نقبا و یاران خاص می فرمایند : شروع کنید به نبش و جستجوی آن ها! آن ها هم با دست خاک ها را کنار زده تا به جنازۀ آن دو می رسند، و بدن آن دو را تر و تازه می یابند. سپس آنان را بیرون آورده و کفن را کنار می زنند.
امام زمان (عج) به اذن پروردگار آن دو را زنده می فرماید. آنان را لعن و نفرین کرده و از آنان بیزاری می جوید و با آنان صحبت کرده و آن دو پاسخ می دهند. سپس به دستور حضرت آن دو را به درخت بزرگی که خشکیده و پوسیده آویزان می کنند. ناگهان آن درخت سر سبز شده و شاخه هایش رشد نموده و برگ تازه بر آن می روید!
امام صادق (ع) ادامه دادند که: در این هنگام اهل شک و ریب و پیروان شیخین خوشحال شده می گویند: به خدا سوگند این شرافت حقیقیست!! یقینا ما به واسطۀ محبت و ولایت این دو رستگار شدیم!
هرکس به اندازۀ دانه ای از دوستی و ولایت آن ها به دل داشته باشد آنجا عقیدۀ خود را اظهار خواهد کرد. و همگی آنان برای تماشا کنار جنازۀ به دار آویختۀ ابوبکر و عمر حاضر شده و شیفته و مفتون آن دو می گردند!!  
در این هنگام منادیی از طرف امام زمان صدا می زند که : هرکس این دو صحابی پیامبر(ص) را که در کنار او دفن شده اند دوست دارد یک طرف و جدای از دیگران بایستد. مردم دو دسته می شوند، گروهی طرفدار و گروهی دشمن.
حضرت به طرفداران آن دو می فرماید: از آن دو اعلام برائت و بیزاری کنید.
ولی آنان از این کار امتناع می کنند و می گویند: به خدا سوگند از تو بیزاریم و از کسی که به تو ایمان آورد و آن دو را قبول نداشته باشد، و کسی که به آن ها بی احترامی کرده و جنازۀ آنان را بیرون آورده و به دار آویزان کرده است!!
حضرت صادق (ع) فرمودند: ای مفضل، در این لحظه مردم به فتنه ای دچار می شوند که شدیدتر از فتنۀ گوساله و سامری است!!
به امر مبارک امام عصر (عج) باد سیاهی می وزد و همۀ آن ها را مانند ریشۀ درخت خرمای پوسیده نابود می سازد! سپس دستور  می دهد که جنازۀ آن دو را از درخت پایین بیاورند و همۀ مردم تجمع کنند تا شاهد محاکمۀ آنان باشند . سپس تمام رفتارهای ناپسند آنان را می شمارد و آنان اعتراف می کنند.
سپس به فرمان حضرت مهدی (عج) ابتدا حاضران آنان را قصاص می کنند ، بعد به دستور حضرت آتشی از زمین بیرون می آید، همان آتشی که بر در خانۀ حضرت زهرا آورده بودند، با همان هیزمی که برای آتش زدن اهل بیت پیامبر(ع) جمع کرده بودند که آن هیزم در نزد ما اهل بیت (ع) باقیست و به صورت ارث از اجداد طاهرینش به امام زمان (عج) رسیده است آن دو را آتش زده و سپس دستور می دهد که بادی وزیده و خاکسترشان را به دریا بریزد و پراکنده نماید!
مفضل می گوید : وقتی سخن امام صادق (ع) به اینجا رسید از حضرت پرسیدم: آیا این آخر عذاب آن دو می باشد؟!
حضرت صادق (ع) فرمودند: هرگز ! ای مفضل، به خدا سوگند رسول خدا (ص) و امیرمومنان (ع) و حضرت زهرا (س) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و بقیۀ امامان (ع) و تمام آنهایی که ایمان خالص داشته باشند و همۀ کسانی که کافر محض بوده اند - مخالفین- بر می گردند و آنجا حاضر شده و قصاص می کنند، تا جایی که در یک شبانه روز هزار بار کشته می شوند ولی باز به صورت اول برمی گردند!!!

منابع:
احتجاج 449؛ اعلام الوری 435 الی 436؛ دلایل الامامه 242 و 257 و 297 ؛ عیون اخبار الرضا ، ج 1، ص 58؛ کمال الدین 253 و 377 و 378؛ الهدایه الکبری 163 و 401 و 402؛ مثالب النواصب 113؛ ارشاد القلوب ، ج 2 ، ص285 الی 287؛ بحار الانوار ، ج 30، ص 276 الی 277 و ج 36 ، ص 245.

تالیف: شیخ علی زند قزوینی

ارسالی توسط آقای جعفر قرآنی

نوشتن دیدگاه