عبدالله بن ابى يعفور می‌گويد: به امام صادق (علیه‌السّلام)  عرض كردم: من كه با مردم آميزش دارم بسيار تعجب مى‌كنم از مردمی که از شما پيروى نمى كنند و به دنبال فلان و فلان می‌روند ولى امين و راستگو و باوفايند، و مردمى هستند كه به دنبال شمايند، ولى امانت و وفاء و راستگویى آنها را ندارند.
امام صادق (علیه‌السّلام)  راست نشست و مانند خشمناكى به من نگاه کرد، سپس فرمود: هر كه خدا را با پيروى از امام ستمگری که از جانب خدا نيست ديندارى كند، دين ندارد و سرزنش نيست بر كسی که با پيروى از امام عادل از جانب خدا ديندارى كند، عرض كردم: آنها دين ندارند و براينها سرزنشى نيست؟!! فرمود: آرى آنها دين ندارند و بر اينها سرزنشى نيست، سپس فرمود: مگر قول خداى عزوجل را نمى شنوى؟ (خدا كار ساز كساني است كه ايمان آورده اند و از ظلمات به نورشان می‌برد)(آیه 257 سوره 2) يعنى از ظلمات گناهان به نور توبه و آمرزششان مى‌برد، بواسطه پيرويشان از هر امام عادلی که از جانب خداست. و باز فرموده است: (و كسانى كه كافر شده اند كارسازشان طغيانگران سركشند كه نور به ظلمتشان می‌برند) مقصود از اين آيه اين است كه آنها نور اسلام داشتند، ولى چون از هر امام ستمگرى كه از جانب خدا نبود پيروى كردند، بواسطه پيروى او از نور اسلام به ظلمات كفر گراییدند، سپس خدا براى ايشان همراه بودن با كفار را در دوزخ واجب ساخت (آنها دوزخيانند و در آن جاودان باشند).

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ الْعَزِيزِ الْعَبْدِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السّلام)  إِنِّى أُخَالِطُ النَّاسَ فَيَكْثُرُ عَجَبِى مِنْ أَقْوَامٍ لَا يَتَوَلَّوْنَكُمْ وَ يَتَوَلَّوْنَ فُلَاناً وَ فُلَاناً لَهُمْ أَمَانَةٌ وَ صِدْقٌ وَ وَفَاءٌ وَ أَقْوَامٌ يَتَوَلَّوْنَكُمْ لَيْسَ لَهُمْ تِلْكَ الْأَمَانَةُ وَ لَا الْوَفَاءُ وَ الصِّدْقُ قَالَ فَاسْتَوَى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السّلام)  جَالِساً فَأَقْبَلَ عَلَيَّ كَالْغَضْبَانِ ثُمَّ قَالَ لَا دِينَ لِمَنْ دَانَ اللَّهَ بِوَلَايَةِ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اللَّهِ وَ لَا عَتْبَ عَلَى مَنْ دَانَ بِوَلَايَةِ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اللَّهِ قُلْتُ لَا دِينَ لِأُولَئِكَ وَ لَا عَتْبَ عَلَى هَؤُلَاءِ قَالَ نَعَمْ لَا دِينَ لِأُولَئِكَ وَ لَا عَتْبَ عَلَى هَؤُلَاءِ ثُمَّ قَالَ أَ لَا تَسْمَعُ لِقَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ يَعْنِى مِنْ ظُلُمَاتِ الذُّنُوبِ إِلَى نُورِ التَّوْبَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ لِوَلَايَتِهِمْ كُلَّ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اللَّهِ وَ قَالَ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ إِنَّمَا عَنَى بِهَذَا أَنَّهُمْ كَانُوا عَلَى نُورِ الْإِسْلَامِ فَلَمَّا أَنْ تَوَلَّوْا كُلَّ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خَرَجُوا بِوَلَايَتِهِمْ إِيَّاهُ مِنْ نُورِ الْإِسْلَامِ إِلَى ظُلُمَاتِ الْكُفْرِ فَأَوْجَبَ اللَّهُ لَهُمُ النَّارَ مَعَ الْكُفَّارِ فَ أُولئِكَ أَصْحابُ النّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ.
اصول كافى جلد 2 صفحه 205 روايت 3

نوشتن دیدگاه