از ماه پرسیدند : آیا زیباتر از روی تو، چهره ای را خدا آفریده؟
چهره اش گلگون شد و گفت : آیا عباس ابن علی (ع) را دیده‌ای؟

از ادب پرسیدند : چگونه می‌توان تو را شناخت؟
گفت : از او که خود را از او شناختم.

از شجاعت پرسیدند : آیا تا به حال مغلوب شده‌ای؟
به خاک افتاد و گفت : من که باشم که مغلوب یل ام البنین (ع) نباشم.

از عشق پرسیدند : دل در گرو که داری؟
سر به زیر انداخت و با خجالت گفت : او که عاشق ترین است… دیوانه عباسم.

از بهشت پرسیدند : از خاک تو والاتر چیست؟
گفت : آن خاکی که سرمه چشمم می‌کنم… خاک کربلا.

از باران پرسیدند : تو لطافت و پاکی را از که داری؟
گفت : از لب‌های خشکیده سقای کربلا.

از غیرت پرسیدند : کمال تو چیست؟
گفت : از آن که لقب ابوفاضلم.

از مهربانی پرسیدند : مهربان‌تر از تو کیست؟
آهی کشید و گفت : ای کاش جای بچه‌های کاروان کربلا بودم و همراه عمو.

از مردانگی پرسیدند : مردانگی را چه می‌دانی؟
گفت : عباس بودن.

از لبخند پرسیدند : زیباترین چیزی که دیدی چه بود؟
گفت : آن لحظه که اربابم حسین (ع) با دیدن برادر مرا غرق شور و شعف کرد.

و خوشا به حال ما که حضرت ابالفضل العباس علیه السلام را داریم.

ارسالی توسط آقای محمد بندانی نیشابوری

نوشتن دیدگاه