خدمت امام صادق علیه السلام گزارش دادند که امروز نزد «ابن ابی لیلی» قاضی کوفه، «عمار دهنی» برای شهادت حاضر شد. ولی قاضی شهادتش را نپذیرفت و گفت: "ما تو را می شناسیم ، تو رافضی هستی".
عمار از این سخن پریشان شد و لرزه بر اندامش افتاد و اشکش جاری گردید و از جای برخاست. قاضی که چنین حالی را در او دید گفت: "تو مرد دانشمندی هستی ، اگر بدت می آید که به تو رافضی گفته شود، از رفض اظهار تنفر کن تا از برادران ما بشوی".
عمار گفت: "تأثر من از این نیست؛ بلکه گریه من برای خودم است و برای تو. برای خودم می گریم ، چون تو برای من ، مقامی عالی قائل شدی که من شایسته آن مقام نیستم ؛ تو مرا رافضی خواندی ، در صورتی که سرور من امام صادق علیه السلام چنین فرموده : « نخستین کسانی که رافضی خوانده شدند ، ساحران فرعون بودند . آن ها تا دیدندعصای موسی اژدها گردید ، به موسی ایمان آوردند و فرمان فرعون را زیر پا نهادند و برای هر گونه شکنجه ای آماده شدند . فرعون آن ها را رافضی نامید ، چون دین فرعون را رفض کردند . رافضی کسی است که از آن چه خدا از آن بیزار است ؛ دوری کند وهر چه را که خدای بدان امر کرده اطاعت کند». کجا در این زمان چنین کسی پیدا می شود ؟ من از آن بر خویش می گریم که خدا ازقلب من آگاه شود که من از این نام خوشم آمد ، آن گاه مرا مورد عتاب قرار دهد وبگوید : عمار آیا کسی بودی که باطل ها را لگد زدی و طاعت ها را انجام دادی ؟
سپس از درجات من بکاهد ، اگر بر من آسان بگیرد و یا سزاوار کیفر باشم ، اگر برمن جد بگیرد ، مگر آن که سروران من به داد من برسند".
عمار ادامه داد: "و چرا بر تو می گریم؟ چون که گناهی بزرگ مرتکب شدی و مرا به دروغ لقبی دادی. من از عذاب خدای بر تو می ترسم ، زیرا شریف ترین نام ها را به من دادی ، ولی به صورت پست ترین نامش در آوردی. پیکرت چگونه می تواند عذاب این کلمه ات را تحمل کند؟".
هنگامی که امام ششم از گفته های عمار و دلیری و فداکاری او آگاه شد ، فرمود: "اگر عمار گناهانی از آسمان و زمین بزرگ تر داشت ، بر اثر این حق گویی گناهانش پاک شد و حسناتش نزد پروردگار در افزایش خواهد بود".

منبع : بحارالانوار، ج 65 ، ص 156 .