(6) مناجات سپاسگزاران
بسم الله الرّحمن الرّحیم
به نام خداى بخشاينده مهربان
اِلهى اَذْهَلَنى عَنْ اِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ وَاَعْجَزَنى عَنْ
خدايا بخشش پى در پى تو انجام دادن سپاسگزاريت را از ياد من برد و ريزش فضل و احسانت مرا از
اِحْصاَّءِ ثَناَّئِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ وَشَغَلَنى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ
شمردن ثنا و ستايشت عاجز كرد و پشت سر هم آمدن نيكيهايت مرا از ذكر ستودنيهايت بازداشت و پياپى
عَواَّئِدِكَ وَاَعْيانى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوالى اَياديكَ وَهذا مَقامُ مَنِ
رسيدن نعمتهايت مرا از نشر دادن نيكوئيهايت درمانده كرد و اينجا كه من هستم جاى كسى است كه
اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماَّءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصيرِ وَشَهِدَ عَلى نَفْسِهِ
اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به كوتاهى كردن خود دارد و به اهمال كارى و تلف كردن
بِالاِْهْمالِ وَالتَّضْييعِ وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحيمُ الْبَّرُ الْكَريمُ الَّذى لا
عمر خويش گواهى دهد و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نيكوكار و بزرگوارى كه روآورندگان بسويت را نوميد
يُخَيِّبُ قاصِديهِ وَلا يَطْرُدُ عَنْ فِناَّئِهِ امِليهِ بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ
نسازى و آرزومندات را از درگاهت نرانى ، اميدواران به آستانه تو بار اميد خود را بيندازند
الرّاجينَ وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ امالُ الْمُسْتَرْفِدينَ فَلا تُقابِلْ امالَنا
و آرزوهاى عطاخواهان به ميدان وسيع كرم تو توقف كنند پس اى خدا تو آرزوهاى ما را
بِالتَّخْييبِ وَالاْياسِ وَلا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالاِْبْلاسِ اِلهى
با نوميدى و ياءس روبرو مگردان و جامه نااميدى و دل شكستگى بر ما مپوشان خدايا
تَصاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ الاَّئِكَ شُكْرى وَتَض اَّئَلَ فى جَنْبِ اِكْر امِكَ اِيّ اىَ
در برابر نعمتهاى بزرگت سپاسگزارى من كوچك است و در جنب اكرام و بزرگوارى تو ثنا و
ثَناَّئى وَنَشْرى جَلَّلَتْنى نِعَمُكَ مِنْ اَنْوارِ الاْيمانِ حُلَلاً وَضَرَبَتْ
ستايش من خُرد و ناقابل است نعمتهاى تو زيورهايى از انوار ايمان بر من پوشانده و ريزه كاريهاى
عَلَىَّ لَطاَّئِفُ بِرّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً وَقَلَّدَتْنى مِنَنُكَ قَلاَّئِدَ لا تُحَلُّ
نيكيت خيمه هايى از عزت برسرم زده و احسانهايت گردن بنده هايى به گردنم انداخته كه باز نشود
وَطَوَّقَتْنى اَطْواقاً لا تُفَلُّ فَاَّلاَّئُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسا نى عَنْ اِحْص اَّئِه ا
و طوقهايى بدان آويخته كه نگسلد، نعمتهاى بسيار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان كرده
وَنَعْماَّؤُكَ كَثيرَةٌ قَصُرَ فَهْمى عَنْ اِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصاَّئِها
و بخششهاى فراوانت خِرد و فهم مر از ادراكش كوتاه كرده تا چه رسد به پى بردن به پايانش و با اين
فَكَيْفَ لى بِتَحْصيلِ الشُّكْرِ وَشُكْرى اِيّاكَ يَفْتَقِرُ اِلى شُكْرٍ فَكُلَّما
ترتيب من چگونه مى توانم تو را سپاسگزارى كنم و همان سپاسگزارى من تازه احتياج به سپاسگزارى ديگرى دارد و هرگاه
قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَىَّ لِذلِكَ اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ اِلهى فَكَما
بگويم ستايش مخصوص تو است براى همين جمله لازم است دوباره بگويم ستايش مخصوص تو است خدايا چنانچه
غَذَّيْتَنا بِلُطْفِكَ وَرَبَّيْتَنا بِصُنْعِكَ فَتَمِّمْ عَلَيْنا سَوابِغَ النِّعَمِ وَادْفَعْ عَنّا
به لطف خويش ما را خوراك دادى و به پرورش خود پروريدى پس نعمتهاى فراوانت را بر ما كامل كن و ناگواريهاى
مَكارِهَ النِّقَمِ وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدّارَيْنِ اَرْفَعَها وَاَجَلَّها عاجِلاً
سخت و بد را از ما دور كن و عطا كن به ما از بهره هاى دو جهان برترو بهترش را چه اكنون
وَآجِلاً وَلَكَ الْحَمْدُ عَلى حُسْنِ بَلاَّئِكَ وَسُبُوغِ نَعْم اَّئِكَ حَمْداً يُو افِقُ
و چه در آينده و ستايش تو را است براى آزمايش نيكويت و نعمتهاى فراوانت ستايشى كه برابر
رِضاكَ وَيَمْتَرِى الْعَظيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَداكَ يا عَظيمُ يا كَريمُ بِرَحْمَتِكَ
خوشنوديت باشد و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوى ما جلب كند اى بزرگ و اى بزرگوار به رحمتت
يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ
اى مهربانترين مهربانان