اینجا مأمن خستگان است. هر دلسوخته غریبی را ره بر این آستان افتد، خنکای فرح ‏بخش فضای این مکان، جانی دوباره به کالبدش خواهد دمید.
وقتی گونه ‏های داغت را بر ضریح عطر آگینش می‏گذاری، آرام آرام چشمان خسته ‏ات بسته می‏شود؛ زانوانت سست می‏شود و دستانت رهاتر از شاخه ‏های درختان، در هوای دلدادگی محض، رها می‏گردد. حال مست شمیم حرمش می‏شوی.
آن‏گاه که سیل زائران حرمش، این پیکر گم‏گشته را در میانه خویش به این سو و آن سو می‏کشد، از طواف گم ‏گشتگان باز می‏مانی و در گوشه ‏ای به نجوا می‏نشینی.
یا حضرت معصومه(سلام الله علیها)! تو مایه امان و امید اهل این سرزمینی.
این شهر شور ه‏زار، به یمن قدوم مبارک شما دریایی شده است؛ آن‏گاه که افسار ناقه‏ ات را بر دوش گرفتند و به پیشواز تن بیمار و قلب رنجورت شتافتند و بارانی ‏ترین ابر بهار را مشتاقانه سهم آسمان داغ و سرزمین خشک خویش ساختند.

منسیه علیمرادی

نوشتن دیدگاه