چون شب اوّل ماه رمضان فرا رسد، بادى كه آن را مثيره گويند از زير عرش مى وزد كه برگ درختان بهشت را به هم مى زند و حلقه درهاى بهشت را مى كوبد. پس آوائى از آنها شنيده شود كه هرگز شنوندگان بهتر از آن نشنيده اند...
مرحوم علامه مجلسی در کتاب شریف بحار الانوار به نقل از کتاب امالی شیخ مفید روایت می کند که عبد اللَّه ابن عبّاس گويد كه از پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم شنيده است كه مى فرمود: همانا بهشت سال به سال به جهت حلول ماه رمضان زينت و آرايش مى شود.
چون شب اوّل ماه رمضان فرا رسد، بادى كه آن را مثيره گويند از زير عرش مى وزد كه برگ درختان بهشت را به هم مى زند و حلقه درهاى بهشت را مى كوبد. پس آوائى از آنها شنيده شود كه هرگز شنوندگان بهتر از آن نشنيده اند. حوریان (زنان سياه چشم) بهشتى از جايگاه خود بيرون شوند تا بر مكان هاى بلند بهشت بايستند و صدا زنند: آيا خواستگارى به سوى خدا آمده تا خدا او را همسر كرامت كند؟ سپس گويند: اى رضوان (دربان بهشت) امشب چه شبى است؟ او لبّيك گويان به آنان پاسخ دهد و گويد: اى حوران نيك سيرت و نيكو صورت، امشب شب اوّل ماه رمضان است كه درهاى بهشت براى روزه داران امّت محمّد صلی الله علیه و آله و سلم گشوده شده است. خدا عزّ و جلّ به او فرمايد: اى رضوان، درهاى بهشت را بگشا، اى مالك (دربان دوزخ)، درهاى دوزخ را به روى روزه داران امّت محمّد ببند، اى جبرئيل به زمين فرودآ، و شياطين را در بند و زنجير كن، سپس همگى را در امواج خروشان بيفكن تا روزه امّت حبيب مرا تباه نسازند.
فرمود: و خداوند تبارك و تعالى در هر شب از ماه رمضان سه بار مى فرمايد: آيا درخواست كننده اى هست تا خواسته اش را به او ببخشم؟ آيا توبه كننده اى هست تا توبه اش را بپذيرم؟ آيا آمرزش طلبى هست تا وى را بيامرزم؟ كيست به توانمندی كه تهيدست نيست و به وفاكننده اى كه ظالم نيست قرض دهد؟ (منظور خود خداست).
فرمود: و خداوند در پايان هر روز از ماه رمضان به هنگام افطار هزار هزار بنده را از آتش آزاد كند، و چون شب جمعه و روز جمعه شود، در هر ساعتى از آن، هزار هزار نفر را از آتش آزاد سازد كه همگى مستحقّ عذاب مى باشند، و چون روز آخر ماه رمضان فرا رسد، خداوند در آن روز به تعداد افرادى كه از اوّل تا آخر آن ماه آزاد ساخته آزاد مى کند.
و چون شب قدر شود، خداوند عزّ و جلّ جبرئيل را فرمان دهد تا در ميان جمعى از فرشتگان به زمين فرود آيد، و با او پرچمى سبز رنگ است، پس آن پرچم را بر پشت كعبه بكوبد. جبرئيل شش صد بال دارد كه دو بال آن را جز در شب قدر باز نكند، و در آن شب آن دو بال را بگشايد، و آن دو بال از مشرق و مغرب فراتر برود، و جبرئيل در چنين شبى فرشتگان را به اطراف عالم گسيل دارد و آنان به هر ايستاده و نشسته، و هر نمازگزار و ذكر گویى سلام كنند و با آنان دست دهند و دعاى ايشان را آمين گويند تا سپيده صبح سر زند.
پس چون صبح بدمد جبرئيل علیه السلام صدا زند: اى گروه ملائكه كوچ کنید كوچ کنید. گويند: اى جبرئيل، خداوند نسبت به درخواست هاى مؤمنان از امّت محمّد چه كرده است؟ گويد: خداى متعال امشب به آنان نظر رحمت كرده و از آنان گذشت نموده و گناهانشان را آمرزيده است مگر چهار كس را. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) فرمود: و اين چهار كس: شرابخوار، عاقّ والدين، كسى كه قطع رحم كرده، و كينه توز مي باشند.
و چون شب عيد فطر كه شب جوائز نام دارد فرا رسد، خداوند پاداش عمل كنندگان را بدون حساب و شمارش ببخشد. و چون صبح روز عيد فرا رسد، خداوند فرشتگان را در تمام شهرها برانگيزد، پس در زمين فرود آيند و سر كوچه و گذرها بايستند و گويند: اى امّت محمّد، به سوى پروردگار كريم براى نماز عيد بيرون شويد كه او پاداش فراوان دهد، و گناهان بزرگ را بيامرزد. و چون به سوى محلّ برگزارى نماز عيد روند، خداوند عزّو جلّ به ملائكه فرمايد: اى ملائكه من، پاداش يك اجير وقتى به وظيفه اش عمل كند چيست؟ گويند: معبودا و سيّدا، پاداش او آن است كه اجر او را به طور كامل عطا كنى. خدای عزّ و جلّ فرمايد: اى ملائكه! من شما را گواه مى گيرم كه من پاداش کسانی را كه در ماه رمضان روزه گرفتند و به نماز ايستادند، خرسندى و آمرزش خودم قرار دادم.
و مى فرمايد: اى بندگانم از من درخواست كنيد، به عزّت و جلالم خودم سوگند، شما امروز در اين گردهمایی خود براى آخرت و دنيايتان هر چه از من بخواهيد به شما ببخشم، و به عزّتم سوگند، تا آن زمان كه مرا مراقب خود بدانيد و از من بترسيد، گناهان و عيوب شما را بپوشانم. به عزّتم سوگند كه شما را از عذاب پناه دهم و در نزد كسانى كه در دوزخ جاودانند رسوا نسازم، بازگرديد كه همگى بخشيده شده ايد، شما مرا خشنود ساختيد و من از شما خشنود گشته ام. پس ملائكه بدين بخششى كه خداوند به اين امّت به هنگام افطار ماه رمضان عنايت فرموده خوشحال شده و يكديگر را بشارت داده و تبريك گويند.
منبع:
بحارالانوار، ج 93 ص 338 به نقل از امالی مفید ص 144
