اى كه در احسان نعيمت مبتداست          در خبر آمد كه اين فضل خداست
ابتدا كردى به احسان در نعيم                 مى رسانى بخشش خود بر اثيم
بس نكويى ها كه دادى انتشار               بس ز ما خوبى نمودى آشكار
بس كه كردى پرده پوشى از گناه             بس گرفتى بندگان را در پناه
بس عطا و بخشش و احسان تو               بس به ما آيد ز تو اكرام تو
الغرض از جانبت اى كردگار                       مى رسد بر ما نعيم بى شمار
بر كدام از نعمتت شكران كنيم                  اين نعم را با چه ما جبران كنيم
كى توان شكر تو كردن بر اساس              چون كه دارد شكر تو خود يك سپاس
هر سپاسى شكر ديگر را سزاست           شكر را بر شكر آن نعمت جزاست
پس ندانيمت چسان شاكر شويم            بر زبان حمد تو را ذاكر شويم
هرگز از كس بر نيايد آن چنان                  كه تواند شكرت آرد بر زبان
ورد ما دائم همه شكرا لك است               هم اميد ما به عفوت بى شك است 

نوشتن دیدگاه