گر گنه كارم بسى دارم اميد               كه به غفران داده اى ما را نويد
من كه سر تا پا غريق رحمتم              كى ز رحمت آورى در زحمتم
خود بگفتى رحمتم باشد وسيع          چون گناهان را بيامرزم جميع
پس نباشد غم مرا در كار خويش          گر گناهم باشد از اندازه بيش 
ليك دارم خجلت از روى سياه               كه بعصيان عمر خود كردم تباه
دانم آخر بخششت آيد به كار               بگذرى از من ولى من شرمسار
خوش بگفتا هاتفى از غيب دوش          كه گنه بخشد خداى جرم پوش 
هر كسى اين مژده رحمت شنيد           در محبت سر ز پا از خود نديد
آرى اين خود شيوه جانان بود                كه خلاف از ما، گذشت از آن بود
پس خطا باشد زنم بر عشق لاف !         باشد عاشق آن كه مى بخشد خلاف
اى كه باشد رحمتت از حد وسيع            لطف بنما داخلم كن بى شفيع