هر چه بينى در زمين و آسمان                  چه بود ظاهر چه باشد در نهان
ناطق و گويا به تسبيح و سپاس                 قائل مدحش شدى بر اين اساس 
كه تو پاكى لايزال و لم يزل                         لا شريك له بدى اندر ازل
حق بود گر خلق او از انس و جان                در ثنايش بر گشايندى زبان
چون كه هر ذرات در ارض و سما                 در ره تقديس او اندر نما
گفت عارف آن چه رويد از زمين                   مى كند تسبيح ، حق را بر يقين
من بگويم آن چه در كون و مكان                  جمله در تسبيح خلاق جهان
پس به پاكى كن تو از معبود ياد                   تا در آئى داخل خلق و عباد
چون نباشى كمتر از طير و وحوش               كه به حمد آوازشان آيد به گوش 
يك اشارت بس كنم در قدر دوست               تا بدانى لايق تسبيح اوست
لايق حمد و ثنا باشد وحيد                        چون كند خلق اول و آخر معيد