آسمان را دیدی و بی‌حال، افتادی زمین
با تمام شوکت و اجلال افتادی زمین
ای پرستوی گرفتار بلا … کنج قفس
دل‌شکسته … بی‌پر و بی‌بال افتادی زمین
در میان خنده‌های مردمان بی‌حیا
در میان حجم قیل و قال … افتادی زمین
او به روی مرکب و تو پابرهنه در مسیر
پیش چشم دشمن دجّال … افتادی زمین
زهر کینه چه به روز پیکرت آورده که …
این‌چنین با قامتی چون”دال” افتادی زمین
تو به یاد پیکری که بی‌کفن افتاده بود
در میان گودی گودال، افتادی زمین
شاعر : اسماعیل شبرنگ
