با توجه به مطالب ذكر شده در اين فراز، به اين نتيجه مى رسيم كه ماهيت دنيا ملازم است با وجود ناملايمات و گرفتاريها و اين براى امتحان بشر است كه در هر درجه اى از توجه و درك قرار دارد از آنها استفاده كرده يا در اصل ايمان آوردن به خداوند و يا در ازدياد ايمانش و در نهايت هر مقدار همت انسان بالا باشد در رسيدن به كمالات ، ابتلاء او به مصائب بيشتر است تا مقاومتش آزموده شود، در عين حال نبايد در تمامى مراحل از كمك گرفتن از خداوند متعال در پياده كردن اين اوصاف شريفه غافل بود از اين جهت در اين زيارت از خداوند مى خواهيم كه نفس ما را در نزول بلايش ‍ صابر قرار دهد، و اين حقيقت از قرآن كريم گرفته شده آنجا كه خداوند به پيامبرش مى فرمايد: و اصبر و ما صبرك الا بالله (657)، (و صبر داشته و صبرت جز به خداوند متعال نيست ) و اين خطاب وقتى بود كه مصيبت بزرگى بر آن حضرت وارد شده بود و آن مثله شدن حضرت حمزه عموى پيامبر اكرم عليهماالسلام . بنابراين صفت صبر هم از ايمان سرچشمه مى گيرد و هم در زياد كردن ايمان تاءثير بسزايى دارد.