اين قسمت از زيارت درباره رحمت خداوند به گريه كنانى است كه از خوفش مى گريند، هر يك از اقسام گريه آثار خاصى دارد كه رحمتهاى خاصه خداوند را مى طلبد لكن غرض ما در اينجا آن آثار مشتركى است كه بر انواع گريه مترتب مى شود و هر يك نشانه رحمتى است از طرف پروردگار.
1- پاك شدن گناهان : يكى از نشانه هاى پاك شدن از گناه - پس از تحقق شرايط توبه - رقت قلب پيدا كردن است و اين حالت ، نشانه اش تمايل به خدا و انجام اعمال صالح است ، از اين جهت گريه از خوف خدا اين حالت را مى آورد، و على عليه السلام مى فرمايد: بكاء العبد من خشية الله يمحض ‍ ذنوبه (1335)، (گريه بنده از ترس خداوند گناهانش را پاك مى كند) و نسبت به گريه نكردن مى فرمايد: ما جفت الدموع الا لقسوة القلوب و ما قست القلوب الا لكثرة الذنوب (1336)، (اشكها خشك نمى شود مگر به سبب سخت شدن دلها و دلها سخت نمى شود مگر به سبب زيادى گناهان ).
2- نورانى شدن دل : پس از اينكه حجاب از دل انسان برطرف شد نورانيت آن ظهور مى كند و چون گناه حجاب بزرگى است وقتى با گريه از بين رفت ، دل نورانيت پيدا مى كند على عليه السلام مى فرمايد: البكاء من خشية الله ينير القلب و يعصم من معاودة الذنب (1337)، (گريه از ترس خداوند دل را نورانى كرده و حفظ مى كند از اينكه دوباره به طرف گناه رود).
3- مورد رحمت قرار گرفتن ديگران : گريه از خوف تنها آثار فردى ندارد بلكه آثار اجتماعى نيز دارد و به فرموده على عليه السلام : (گريه از ترس ‍ خداوند كليد رحمت است (1338)) و ظهور اين رحمت در اجتماع به اقسام مختلف است چه بسا جلو نزول عقابهايى را مى گيرد و گاهى گشايشهاى مادى و معنوى را براى افراد اجتماع در بر دارد، از اين جهت امام صادق عليه السلام مى فرمايد: فلوا ان عبدا بكى فى امة لرحم الله عز و جل تلك الامة ببكاء ذلك العبد (1339)، (پس بنده اى در بين جمعيتى گريه كند حتما خداوند عز و جل آن امت را به واسطه گريه آن بنده رحم مى كند) بنابراين گريه از خوف خداوند متعال ، مورد عنايت اوست و رحمتهايى را از جانب حق تعالى به دنبال دارد.