توجه انسان به خداوند متعال حتما تاءثير مثبتى در وجود او و حركات و سكناتش مى گذارد، و چون او داراى ابعاد مختلفى است توجهش به خداوند از هر جهت و صفت و اسمى ، تاءثير خاصش را مى گذارد، غرض از ذكر اسماء و صفات الهى ، علاوه بر بيان حقايق ، توجه دادن انسان است به حق تعالى از آن دريچه ، تا آثارش را مترتب كند، توجه دادن به علم خداوند و حافظ بودن او نسبت به اعمال و نوشتن آنها به وسيله وسايط فيض ، نقش ‍ تربيتى مهمى در اعمال انسان دارد كه او را از درون كنترل مى كند و به اصلاح آنها وا مى دارد و تنها راه اصلاح ريشه اى چنين توجه پيدا كردنى است و هر مقدار اين توجه بيشتر و عميق تر باشد، مواظبت انسان بيشتر و عميق تر خواهد بود و خداوند متعال وقتى بخواهد انسانها را از مخالفت برحذر دارد، كلمه رقيب را كه به معناى حافظى است كه اعمال را ثبت مى كند تا در وقتش به رخ انسان كشيده و او را مؤ اخذه كند، درباره خود به كار مى برد، از اين جهت پس از بيان خلقت انسان و امر به تقوا در رابطه با ايجاد نسل پاك و حفظ روابط اجتماعى سالم ، مى فرمايد: ان الله كان عليكم رقيبا -، (خداوند بر شما مراقب است ) على عليه السلام مى فرمايد:(1381) للّه للّه رحم الله امرا سمع حكما فوعى ، ودعى الى رشاد فدنا، و اخذ بحجزة هاد فنجا، راقب ربه ، و خاف ذنبه ، قدم خالصا، و عمل صالحا... (1382)، (خدا رحمت كند كسى را كه حكمتى را بشنود پس آگاه شود و به راه رشد دعوت شود پس به آن نزديك شود و دامن هدايت كننده اى را بگيرد تا نجات يابد، مراقب پروردگارش بوده و از گناهش بترسد، خالصانه پيش آيد و عمل صالح انجام دهد...) و خداوند در حديث معراج به پيامبرش مى فرمايد اين دسته را وارد بهشت مى كنم كسى كه : يحفظ علمى و نظرى اليه (1383)، (و حفظ كند علم و نظرم را به سوى خويش ) و نسبت به حيات باقيه مى فرمايد: فهى الذى ... يذكر علمى به ويرا قبنى بالليل و النهار و عند كل سيئة و معصية ... فاذا فعل ذلك اسكنت قلبه حبا حتى اجعل قلبه لى و فراغته و اشتغالة و همه لى (1384)، (پس آن براى كسى است كه ... متذكر علمم به خويش باشد و نزد هر گناهى در شب و روز مراقب من باشد... پس ‍ وقتى كه اين كار را كرد محبت به خود را در قلبش ساكن مى كنم تا اينكه قلب و فراغت و اشتغال و همتش را براى خودم قرار دهم ).