طبق نقل «سیف بن عمیره» صحابی بزرگ امام صادق (علیه السلام) سیدالشهدا (علیه السلام) دختری به نام رقیه (علیهاالسلام) دارد....
از قدیم ترین مأخذی که در خیل فرزندان رنجدیده و ستم کشیده سالار شهیدان (علیه السلام) درکربلا از وجود دختری موسوم به رقیّه (علیهاالسلام) درکنارسکینه (علیهاالسلام) خبر می دهد، قصیده سوزناک سیف بن عَمیره، صحابی بزرگ امام صادق (علیه السلام) است.

سیف بن عَمیره نخعی کوفی، از اصحاب بزرگوار امام صادق و امام کاظم (علیهماالسلام) و از راویان برجسته و مشهور شیعه است که رجال شناسان بزرگی چون شیخ طوسی در «فهرست»، نجاشی در «رجال»، علامه حلّی در «خلاصه الاقوال»، ابن داود در «رجال»، و علاّمه مجلسی در «وجیزه» به وثاقت وی تصریح کرده اند. ابن ندیم در فهرست خویش وی را از آن دسته از مشایخ شیعه می شمرد که فقه را از ائمّه علیهم السلام روایت کرده اند.شیخ طوسی در رجال خویش، وی را صاحب کتابی می داند که در آن از امام صادق علیه السلام نقل روایت کرده است و مرحوم سیّد بحرالعلوم در «الفوائدالرجالیّه»، لیستی از راویان شهیر شیعه (همچون محمد بن ابی عمیر و یونس بن عبدالرحمن) را که از وی روایت نقل کرده اند به دست داده است. سیف بن عمیره، همچنین از جمله راویان زیارت معروف عاشورا به نقل از امام باقر علیه السلام است که قرائت آن درطول سال، از سنن رایج میان شیعیان می باشد.[1]
 باری، سیف بن عمیره، در رثای سالار شهیدان علیه السلام چکامه بلند و پرسوزی دارد که با مطلع:
جلّ المصائب بمن اءصبنا فاعذرى                     یا هذه ، و عن الملامه فاقصرى
آغاز می شود،که حقیقتاً سوخته و سوزانده است. محسن امین[2] در اعیان الشیعه و به تبع وی شهید سید جواد شبّر[3] (از خطبای فاضل لبنان) در کتاب ادب اللطف أو شعراء الحسین به این مطلب اشاره کرده و تنها بیت نخست قصیده را ذکر کرده اند.
 امّا شیخ فخرالدین طریحی فقیه، رجالی ادیب و لغت شناس برجسته شیعه،و صاحب مجمع البحرین ـ درکتاب«المنتخب»[4](که سوگنامه ای منثور ومنظوم دررثای شهدای آل الله بویژه سالار شهیدان علیهم السلام است)کلّ قصیده را آورده است که در بیت ماقبل آخرآن، شاعر صریحاً به هویّت خود اشاره ای دارد؛آنجا که خطاب به سادات عصرمی گوید:
و عًبَیْدُکُمْ سیفٌ فَتَى ابْنُ عَمیره                         عبـــدٌ لعــــبد عبید حیدر قنبر
نکته قابل توجّه در ربط با بحث ما،ابیات زیر ازقصیده سیف می باشدکه درآن دو بار از حضرت رقیّه علیهاالسلام یاد کرده است:   

و سکینه عنها السکینه فارقت                          لما ابتدیـــت بفـــرقه و تغیّر
 و رقیّه رقّ الحسود لـــضعفها                          و غدا لیعذرها الّذى لم یعذر
و لاُمّ کلثوم یــــجد جدیدها                           لثم عقیب دموعــها لم یکرر
 لم اءنسها وسکـــیــنه و رقیه                          یبــکینه بتحسـّر و تــــزفّر…[5]
**************************
اسناد
1. شیخ علی ابوالحسنی (منذر)، سیاه پوشی در سوگ ائمه نور:۱۴۰-۱۴۱.
2 . سید محسن، امین، اعیان الشیعه، تحقیق و اخراج: سید حسن امین: ۷/۳۲۶.
3.  سید جواد، شبر، ادب الطف أو شعراء الحسین علیه السلام، ۱/۱۹۶.
4. شیخ فخرالدین، طریحی نجفی، المنتخب للطریحی فی جمع المراثی والخطب المشتهر بالفخری، ۲/۴۳۶.
5. ستاره درخشان شام، به نقل از شیخ علی، ابوالحسنی، همان، ص۳۲۰، به نقل از المنتخب طریحی