از امام چهارم زين العابدين عليه السلام حکايت شده که فرمود:
شايسته است هر انسانى داراى چهار بينائى باشد تا با دو چشم امور دين ودنيايش را ببيند وبا دو چشم ديگر، شئون آخرتش را بنگرد. هر گاه خداوند خير وسعادت بنده اى را خواسته باشد دو ديده ى قلبش را بگشايد تا جهان غيبت وسراى ديگرش را نظاره کند وهرگاه در مورد بنده اى غير آن را خواهد قلبش را با همه ى تيرگى که در آن است واگذارد.
از اين دو گزارش که در کتاب (اصول کافى) و(خصال صدوق) آمده وصدها آيه وحديث ديگر که در قرآن وسنت بيان شده استفاده مى شود که چشم سر غير از ديده دل است وکورى ظاهر با کوردلى ونابينائى باطن متفاوت مى باشد.
چه بسيار مردمى که چشم سرشان باز است اما کور باطن ودل مرده اند وچه بسا افرادى که چشم ظاهر را از دست داده اند ولى بينش وبصيرت دارند واز حقايق معنوى باخبرند.
به يک داستان عجيب وشگفت انگيز که در کتاب (اثبات الهداة) ثبت شده توجه کنيد.