در بيان سر زيادتى اهتمام ائمه طاهرين عليهم السلام در دعاى به حضرت صاحب الزمان وطلب فرج وظهور آن جناب را از خداوند عالميان، ودر اين مختصر به يک وجه اکتفاء مى نمايم: بدان که دعاء کردن به کسى، فرع محبت به آن کس است، واعظم اسباب محبت ودوستى آن است که شخص وجود کسى را خير بداند، که بودن خير در وجود هر کسى مقتضى وموجب محبت اوست. پس هر قدر معرفت شخص انسانى به وجود خير در وجود کسى کاملتر شد محبتش به او کاملتر مى شود، وهر قدر محبتش کاملتر شد تعلقش در دعاى به وجود او کاملتر وزيادتر مى شود، وواضح است که حقيقت معرفت وشناسائى به وجود مبارک حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالى فرجه وخيرات وجود اقدس او به نحو اکمل، براى هيچ کس ممکن وميسر نيست، مگر حضرت رسول الله وائمه طاهرين صلى الله عليه وعليهم. زيرا که آنها از شجره طيبه واحده مى باشند، وکسى ديگر از مخلوقات نمى تواند احاطه به شئونات آنها نمايد، لهذا محبت آنها هم به آن جناب اکمل واعظم محبتها است. وهمين کافى است از براى شدت اهتمامشان به دعاى به وجود مبارک او، وطلب فتح ونصرت وفرج از براى او. واز اين بيان ظاهر شد نکته فرمايش حضرت صادق عليه السلام در حديثى که شيخ نعمانى (ره) در کتاب غيبت روايت کرده که فرمود: اگر من درک مى نمودم زمان حضرت قائم عليه السلام را، تا زنده بودم خدمت او را مى نمودم. وهمچنين مؤمنين هر کدام که معرفتشان به آن حضرت وخيرات وجود مبارک او کاملتر است، محبتشان هم کاملتر است، وهر چه محبتشان کاملتر باشد، اهتمامشان در دعا گوئى به آن حضرت کاملتر وزيادتر است.
يا رب آن طلعت زيبا ز پس پرده غيب
آنچه مانع ز ظهورش شده از جا بردار
دشمنانش همه تن ها ز روان خالى ساز
 
تو برون آور وما را به لقايش برسان
وآنچه اسباب ظهور است برايش برسان
دوستانش همه را بوسه به پايش برسان