26     «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً وَ إِبْراهِيمَ وَ جَعَلْنا فِى ذُرِّيَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَ الْكِتابَ
          فَمِنْهُمْ مُهْتَدٍ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ»

ترجمه:
26. و هرآينه به تحقيق فرستاديم نوح و ابراهيم را و قرار داديم در ذريّؤ اين دو،
نبوّت و كتاب را، پس بعض از ذريّؤ اين دو هدايت شدند و بسيارى از آن‏ها فاسق
شدند[1].
تفسير:
[شرح حال نوح]
«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً» حضرت نوح پس از هبوط آدم هزار سال كه در آن سال
آدم از دنيا رفت متولّد شد و چون هفتصد سال گذشت مبعوث به رسالت شد و نهصد
و پنجاه سال دعوت كرد «وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلاّ قَلِيلٌ»[2] تا طوفان شد و تمام غرق شدند جز

اصحاب سفينه، پس از طوفان هشتصد و پنجاه سال زيست كرد و آنچه بشر پيدا شد از
نسل او بود كه آدم ثانيش گفتند كه مجموع عمر نوح دو هزار و پانصد سال بود و لذا
شيخ الانبياء نام نهادند و شريعت او باقى بود تا زمان ابراهيم و در خلال اين مدّت
انبياى بسيارى بودند كه مأمور به دعوت شريعت نوح بودند.
«وَ إِبْراهِيمَ» كه ناسخ شريعت نوح بود، چنانچه نوح ناسخ شريعت آدم بود، لذا
اين دو را اولوالعزم گفتند. پس حضرت ابراهيم دو وصىّ داشت: يكى، اسماعيل
و اوصياى پس از اسماعيل تا زمان بعثت حضرت خاتم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله [كه] شريعتش باقى بود
و يكى، اسحاق و يعقوب و يوسف و انبياى بنى اسرائيل و شريعتش در بنى اسرائيل
باقى بود تا حضرت موسى مبعوث شد و نسخ نمود.
«وَ جَعَلْنا فِى ذُرِّيَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ» كه تمام انبيا از ذريّؤ اين دو اولوالعزم بودند. انبياى
قبل از ابراهيم از ذريّؤ نوح و بعد از ابراهيم از هر دو[3].
«وَ الْكِتابَ» تورات، زبور، انجيل، فرقان. «فَمِنْهُمْ مُهْتَدٍ» كسانى كه ايمان به
انبيا آوردند و آن‏ها قليل بودند «وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ» مشركين و كفّار و يهود
و نصارا و غير اين‏ها
[1] .  ترجمه ديگر: و در حقيقت، نوح و ابراهيم را فرستاديم و در ميان فرزندان آن دو، نبوّت و كتاب را
قرار داديم: از آن‏ها برخى راه ياب شدند، ولى بسيارى از آنان بدكار بودند.
 
[2] .  و با او جز عده اندكى ايمان نياورده بودند. سوره هود: آيه 40.
 
[3] .  يعنى از اسماعيل و اسحاق عليهماالسلام.