از زيد پسر یونس شحام روایت شده که گفت: به حضرت امام موسى بن جعفر علیهما السّلام عرض کردم: شخصی از دوستان شما است و گنه کار است،شراب میخورد، و هر گناه زشتى مرتکب میشود آیا ما از او بیزاری بجوئیم؟
حضرت فرمود: از کارش بیزار باشید، ولى از خوبى او بیزار نباشید، عملش را دشمن بدارید.
میگوید به حضرت عرض کردم:میتوانیم به او بگوئیم فاسق فاجر؟
حضرت فرمود: نخیر، فاسق فاجر، کافر و منکر ولایت ما اهلبیت علیهم السلام و اولیاء ما است، خداوند امتناع دارد از اینکه ولى ما فاسق و فاجر باشد گر چه آن کارها و گناهان را انجام دهد، ولى بگوئید: فاسق در عمل و فاجر در عمل است اما مؤمن در نفس است و بدکار در انجام کار است و پیکر و روح و روان پاک دارد.
نه بخدا قسم، دوست ما خارج نمیشود از این دنیا مگر اینکه خدا و پیامبر و ما از او راضى هستیم، خداوند او را با همان گناهى که دارد با چهرهاى درخشان محشور ميكند، عیبهایش پوشیده و دلش آسوده است و ترس و اندوهى ندارد. و این جریان چنین است که از دنیا خارج نمیشود مگر اینکه از آلودگی هاى گناه پاک میشود، یا با مصیبتى در مال، یا جان یا فرزند، یا بیمارى، و کمترین کارى که خداوند نسبت به دوست ما انجام میدهد خواب وحشتناکى میبیند و صبح میکند در حالی که اندوهگین از این خواب است، همین کفاره گناهش میشود و یا ترس و وحشتى که از طرف دولت باطل بر او وارد میشود، و یا بر او سخت گرفته میشود هنگام جان دادن برای مرگ، و بعد به ملاقات خداوند می رود در حالی که پاک از گناه است و دلش آسوده خاطر است به واسطه ی حضرت محمّد و أمیرالمؤمنین (صلّى اللَّه علیهما و آلهما)، بعد در پیش روى خود با یکى از دو امر روبرو ميشود، رحمت خداوند که وسیعتر از تمام اهل جهانيان است، یا شفاعت حضرت محمّد و أمیرالمؤمنین (صلی الله عليهما و آلهما)، بعد مشمول رحمت واسعه ی خداوند ميشود که شایسته آن هست و از مزایاى آن بهره مند ميشود،به احسان و رحمت و فضل حضرت زهرا سلام الله عليها نائل ميشود، كه مقام حضرت زهرا سلام الله عليها و عبور ايشان از محشر و شفاعت ايشان برای محبينش و محبين از عترتش است در آنكه شيعيان حضرت أميرالمؤمنين علی سلام الله عليه از رستگاران هستند.
رَوَى شَیْخُ الطَّائِفَةِ رَحِمَهُ اللَّهُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ زَیْدِ بْنِ یُونُسَ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسَى علیه السلام :
الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِیکُمْ عَاصٍ ، یَشْرَبُ الْخَمْرَ ، وَ یَرْتَکِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ
فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْ خَیْرِهِ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ
فَقُلْتُ یَسَعُ لَنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ
فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْکَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا وَ لِأَوْلِیَائِنَا
أَبَى اللَّهُ أَنْ یَکُونَ وَلِیُّنَا فَاسِقاً فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَکِنَّکُمْ قُولُوا فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِیثُ الْفِعْلِ طَیِّبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ لَا وَ اللَّهِ لَا یَخْرُجُ وَلِیُّنَا مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا وَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ یَحْشُرُهُ اللَّهُ عَلَى مَا فِیهِ مِنَ الذُّنُوبَ مُبْیَضّاً وَجْهُهُ مَسْتُورَةً عَوْرَتُهُ آمِنَةً رَوْعَتُهُ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِ وَ لَا حُزْنٌ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ لَا یَخْرُجُ مِنَ الدُّنْیَا حَتَّى یُصَفَّى مِنَ الذُّنُوبِ إِمَّا بِمُصِیبَةٍ فِی مَالٍ ، أَوْ نَفْسٍ أَوْ وَلَدٍ ، أَوْ مَرَضٍ وَ أَدْنَى مَا یُصْنَعُ بِوَلِیِّنَا أَنْ یُرِیَهُ اللَّهُ رُؤْیَا مَهُولَةً فَیُصْبِحَ حَزِیناً لِمَا رَآهُ فَیَکُونَ ذَلِکَ کَفَّارَةً لَهُ أَوْ خَوْفاً یَرِدُ عَلَیْهِ مِنْ أَهْلِ دَوْلَةِ الْبَاطِلِ أَوْ یُشَدَّدَ عَلَیْهِ عِنْدَ الْمَوْتِ فَیَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ، طَاهِراً مِنَ الذُّنُوبِ ، آمِنَةً رَوْعَتُهُ بِمُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا ثُمَّ یَکُونُ أَمَامَهُ أَحَدُ الْأَمْرَیْنِ رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ الَّتِی هِیَ أَوْسَعُ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ جَمِیعاً أَوْ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَعِنْدَهَا تُصِیبُهُ رَحْمَةُ اللَّهِ الْوَاسِعَةُ الَّتِی کَانَ أَحَقَّ بِهَا وَ أَهْلَهَا وَ لَهُ إِحْسَانُهَا وَ فَضْلُهَا.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج27، ص: 138-137
چند نکته در باره ی حدیثـ :
1 ـ حدیث شریف به هیچ وجه افراد گناهکار دوستدار اهل بیت (علیهم السلام) را تایید یا تشویق نمی کند بلکه می گوید که گناهکار به عقوبت می رسد و مجازاتش در دنیا یا در هنگام مردن می باشد و نمی گوید که به خاطر علاقه به اهل بیت (علیهم السلام) گناهانش بخشیده می شود و فرق اساسی بین او و منکر اهل بیت (علیهم السلام) فقط در زمان عقوبت است که منکر ، بعد از مردن و در آخرت است اما دوستدار ، در دنیا و یا موقع مردن است .
2 ـ حدیث شریف با توجه به تقسیم انواع فسق در ابتدا ، شامل فرد گناهکار عمدی است ، اما چه صورت عمد ، معلوم نیست ؛
با توجه به مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام) و غیبت امام زمان (علیه السلام) و نبودن زمینه مناسب برای ابلاغ و اجرای احکام حکیمانه و عدالت گونه اسلام که نقش اساسی در جلوگیری از انحراف و فسق افراد مسلمان دارد ! اگر چه مختار بودن و اراده داشتن افراد نفی نمی شود ، اما عامل اصلی همان است که اشاره شد.
(اللهم ان یقال) اگر فرد فاسقی در روضه امام حسین (علیه السلام) شرکت کند و بر مظلومیت آن حضرت گریه کند و بشنود که امثال او ، آن حضرت را مظلومانه شهید کرده اند و از گناهانش پشیمان شود ، خدای ارحم الراحمین به خاطر امام حسین (علیه السلام) گناهان گذشته او را می بخشد .
3 ـ بعضی از گناهان عمدی با توجه به آیات قرآن مجید ، استثناء است مانند قتل عمدی مؤمن ، که قاتل اگر توبه نکند او را در آخرت به جهنم عذاب می کنند؛ پس حدیث شریف شامل همه گناهان کبیره نمی شود .
4 ـ حدیث شریف شامل افراد گناهکار عمدی است که توبه نکرده باشند؛ اما تائب با توجه به رحمت واسعه الهی گناهانش بخشیده می شود .
5 ـ گناهکار عمدی اگر بداند که در پیشگاه چه کسی با عظمتی گناه می کند به هیچ وجه حتی اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به او بدهند ، گناه نمی کند مخصوصا کسی که مولایش و دوستدارش علی بن ابی طالب(صلوات الله علیهما) است که می فرماید اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به من بدهند تا به ظلم و ناحق غذای مورچه ی را از دهانش بگیرم ، این کار را ابدا انجام نخواهم داد .
منبع : جرعه نوش ثقلین
