مصحف حضرت فاطمه (س) چیست؟
1- سؤال: گویند; حضرت فاطمه (س) کتابی به نام مصحف دارد، که قرآن جامع همان است، و در دست امامان (ع) دست ‏به دست می‏گشته، و اکنون در نزد حضرت مهدی آل محمد (عج) است، و هنگام ظهور، آن را آشکار می‏سازد، آیا این مصحف با قرآنی که در همه جا در دست‏رس ماست، فرق دارد؟ و این مطلب که از وهابیان نشات گرفته که به شیعیان نسبت می‏دهند درست است؟

پاسخ:
قرآنی که اکنون در همه جا در دست رس است، تحریف و کم و زیاد نشده، بلکه همان قرآنی است که با املاء پیامبر اکرم (ص) نوشته شده و تنظیم گشته است، و شخص پیامبر (ص) در نام‏گذاری سوره ‏ها، و تقسیم قرآن به 114 سوره، و تنظیم آن به همین صورت فعلی نظارت کامل داشته است. ولی مصحف فاطمه زهرا (س) کتاب دیگر با محتوای دیگر است، و هیچ گونه تضادی با قرآن ندارد. توضیح این که، مطابق روایات، مصحف فاطمه (س) کتاب مخصوصی است که حاوی مطالبی است که آن مطالب از ناحیه فرشته مخصوص یا جبرئیل به حضرت فاطمه (س) القاء شده، و حضرت علی (ع) آن را نوشته و تدوین کرده است، در این کتاب سخنی از حلال و حرام نیست، بلکه مشتمل حوادث غیبی آینده و اسرار آل محمد (ص) است، و در نزد امامان (ع) دست‏به دست می‏گشته، و اکنون در نزد حضرت مهدی (عج) است و هنگام ظهور آن را آشکار می‏سازد، بنابراین نسبت فوق، نارواست در این راستا نظر شما را به چند روایت زیر جلب می‏کنیم:
1- شیخ کلینی به سند خود از ابو عبیده نقل می‏کند: که یکی از اصحاب از امام صادق (ع) پرسید: «مصحف فاطمه (س) چیست؟ » امام صادق (ع) پس از سکوت طولانی فرمود: «فاطمه (س) 75 روز بعد از رسول خدا (ص) زنده بود، و در این ایام از فراق پدر، بسیار غمگین بود، جبرئیل نزد فاطمه (س) می‏آمد، و او را دلداری می‏داد، و احوال و مقام‏های پدرش را برای او بیان می‏کرد، و از حوادث آینده و غیبی در مورد ظلم‏های دشمنان به فرزندانش به او خبر می‏داد، حضرت علی (ع) آن مطالب را می‏نوشت، و آن (مجموعه) نوشته شده، همان مصحف فاطمه (س) است.» (1)
2- روزی یکی از شاگردان امام صادق (ع) به نام حماد بن عثمان در محضر آن حضرت بود، سخن از مصحف فاطمه (س) به میان آمد، حماد می‏گوید: از آن حضرت شنیدم در باره مصحف فاطمه (س) چنین فرمود: «هنگامی که رسول خدا (ص) رحلت کرد، فاطمه (س) بسیار اندوهگین شد که اندازه آن را جز خدا نداند، در این هنگام فرشته ‏ای به حضور فاطمه (س) می‏آمد، فاطمه (س) را دلداری می‏داد، و با او هم سخن می‏شد، فاطمه (س) حاضر شدن فرشته را احساس می‏کرد، و صدایش را می ‏شنید، ماجرا را به حضرت علی (ع) خبر داد، حضرت علی (ع) به فاطمه (س) فرمود: «وقتی که حضور فرشته را احساس کردی و صدایش را شنیدی، به من بگو.» آنگاه فاطمه (س) به حضرت علی (ع) خبر می‏داد، حضرت علی (ع) نزد فاطمه (س) می‏آمد و هرچه (از فاطمه(س) یا از فرشته) می‏شنید، می‏نوشت، تا آن که از آن نوشته‏ ها مجموعه ‏ای به نام مصحف، تدوین شد، در آن مصحف چیزی از حلال و حرام نیست، بلکه در آن از حوادث (غیبی) آینده، خبر داده شده است.» (2)
3- امام صادق (ع) در سخن دیگری فرمود: «مصحف فاطمه (س) در نزد مااست، معتقد نیستم که در آن، چیزی از قرآن باشد، آنچه را که مردم به آن نیاز دارند در آن وجود دارد، و ما به کسی احتیاج نداریم، در آن مصحف، حتی مجازات یک تازیانه و نصف تازیانه و یک چهارم تازیانه و جریمه خراش هست.» (3)
4- امام صادق (ع) در ضمن گفتار و احتجاج در رد مخالفان فرمود: «اگر آنها راست می‏گویند، مصحف فاطمه (س) را که وصیتش در آن است، و سلاح پیامبر (ص) نیز همراه آن است ‏بیرون آورند.» (4)
یعنی مصحف فاطمه (س) در نزد ما است، و وصیت‏ حضرت زهرا (س) که در این مصحف ذکر شده مخالفان را تکذیب می‏کند.
5- فضیل بن سکره می‏گوید: به محضر امام صادق (ع) شرفیاب شدم، به من فرمود: آیا می‏دانی که اندکی قبل چه چیزی را مطالعه می‏کردم؟ گفتم:نه، فرمود: به کتاب فاطمه (س) می‏ نگریستم، نام همه سلاطین که در زمین فرمان روایی می‏کنند، و همچنین نام پدران آنها در آن، ذکر شده است، ولی من از نوادگان امام حسن(ع) (و زمام داری آنها) چیزی را در مصحف ندیدم.» (5)
از این روایات فهمیده می‏شود، که مصحف فاطمه (س) کتابی غیر از قرآن است، و حاوی مطالبی از اخبار آینده و اسراری است کمه توسط جبرئیل یا فرشته دیگر به حضرت فاطمه (س) القاء شده، و نیز مشتمل بر وصیت ‏حضرت زهرا (س) می‏باشد که حضرت علی (ع) آن مطالب را تنظیم و تدوین نموده است، و این مصحف در نزد امامان (ع) می‏باشد. بنابراین آنچه بعضی به شیعه نسبت داده‏ اند که مصحف فاطمه (س) در نزد شیعیان همان قرآن حقیقی است و امام عصر (عج) هنگام ظهور، آن را آشکار می‏کند، و آن غیر از این قرآنی است که در دسترس مسلمانان می‏باشد، نسبت‏ بیهوده و ناروا است.
حمایت از حیوانات
2- سؤال: آیا حمایت از حیوانات، در اسلام تا چه اندازه مورد توجه قرار گرفته است؟ و آنچه را امروز در جهان مطرح است، و جمعیت ‏حمایت از حیوانات در کشورها به طور فعال، به حمایت از آنها می‏ پردازند، از نظر اسلام مورد تایید است ‏یا خیر؟
پاسخ:
مساله حمایت از حیوانات در اسلام به طور قابل ملاحظه و جدی مطرح و سفارش شده است، در قرآن می‏خوانیم: «و ما من دابة فی الارض و لا طائر یطیر بجناحیه الا امم امثالکم; هیچ جنبنده‏ ای در زمین، و هیچ پرنده ‏ای که با دو بال پرواز می‏کند نیست، مگر این که امت هایی امثال شما هستند.» (6)
یکی از معانی امت‏ بودن حیوانات همانند انسان این است که آنها نیز از نظر درک و فهم و شعور در عالم خود بهره ‏مند هستند، خدا را می‏ شناسند و به اندازه توان خود، خدا را تسبیح گفته و تقدیس می‏کنند.
بنابراین آنها موجوداتی دارای تشکیلات و نظم و هوش‏ های مرموز هستند و نباید مورد آزار قرار گیرند، بلکه باید از آنها حمایت‏ شود، جز آنها که موزی و آسیب رسان هستند که باید برای جلوگیری از آزار رسانی آنها تنبیه مناسب شوند، چنان که این قانون در انسان‏ها نیز وجود دارد.
در روایات اسلامی و گفتار پیامبر (ص) و امامان (ع)، و فرهنگ و ادبیات اسلامی، نمونه‏ های فراوان از حمایت‏ حیوانات در سطح اعلی دیده می‏شود، که با توجه به آنها به خوبی به دست می‏ آید که اسلام در چهارده قرن قبل، استوارترین دستورها را برای حمایت از حیوانات داده، و مردم جهان را به رابطه خوب با حیوانات و محبت‏ به آنها فرا خوانده است، برای این مطلب، نظر شما را به شش نمونه زیر جلب می‏کنیم:
1- روزی رسول خدا (ص) وضو می‏ساخت، در همین وقت گربه‏ ای به سوی آن حضرت آمد، پیامبر (ص) دریافت که آن گربه تشنه است، با کمال مهربانی ظرف آب را جلو گربه نهاد، گربه از آن نوشید، سپس پیامبر (ص) از باقی مانده آن آب وضو گرفت. (7)
2- یک روز پیامبر (ص) شتری را دید که زانوی او را بسته‏ اند، در عین حال بار آن همچنان در پشتش باقی است، فرمود: «صاحب این شتر کجاست؟ حتما باید خود را برای داوری خدا (و قصاص در قیامت) آماده سازد.» (8) و به این ترتیب، صاحب شتر را به خاطر آزاردهی به شتر، نکوهش نموده و به او هشدار داد.
3- در رابطه با بلعم باعورا دانشمند زاهد عصر حضرت موسی (ع) که از نظر معنوی در سطحی بود که اسم اعظم را می‏ دانست و دعایش به استجابت می‏رسید، از حضرت رضا (ع) نقل شده: هواپرستی باعث‏ شد که او در ماجرای جنگ با عمالقه، با حضرت موسی (ع) مخالفت کرد، و سوار بر الاغ خود شد تا بالای کوه رود و برای نابودی موسی و لشگرش نفرین کند، الاغ در مسیر راه توقف کرد، او هر کار کرد، آن حیوان حرکت نکرد، بلعم آن قدر آن حیوان را زد که آن کشته شد، خداوند بر بلعم باعورا غضب کرد، و اسم اعظم را از او گرفت، و دیگر دعای او مستجاب نشد، آنگاه حضرت رضا (ع) فرمود: این است معنی آیه: «فانسلخ منها فاتبعه الشیطان فکان من الغاوین; سرانجام (بلعم باعورا) خود را از آن (اسم اعظم) تهی ساخت، و شیطان در پی او افتاد، و از گمراهان شد.» (9)
به این ترتیب کشتن یک حیوان بی گناه نقش مؤثری در رسوایی بلعم باعورا داشت.
3- روزی امام حسن مجتبی (ع) کودکی را دید که نان خشکی در دست دارد، لقمه‏ ای از آن می‏خورد و لقمه دیگری به سگی که در آنجا بود می‏دهد، و آن کودک غلام زاده بود. امام از او پرسید: «پسرجان! چرا چنین می‏کنی؟» کودک در پاسخ گفت: «من از خدای خود شرم می‏کنم که غذا بخورم و حیوان گرسنه به من نگاه کند، و من به او غذا ندهم.» امام حسن (ع) روش او را پسندید، و جایزه خوبی از غذا و لباس زیبا به آن کودک اهداکرد، سپس آن کودک را از اربابش خرید و آزاد نمود. (10)
4- یک روز امام حسین (ع) جوان برده‏ ای را دید که به سگی غذا می‏داد و به او مهربانی می‏کرد، امام از عمل او بسیار خرسند شد، آن جوان را تشویق فراوان کرد. او را از اربابش که یک نفر یهودی بود، به دویست دینار خرید، آن یهودی مجذوب جمال و کمال امام حسین(ع) شد، آن غلام و دویست دینار و یک بوستان به امام بخشید، امام آن غلام را آزاد ساخت و آن بوستان و دویست دینار را به او بخشید. (11)
5- در سیره درخشان امام سجاد (ع) آمده: آن حضرت بیست ‏یا بیست و دو بار بر یک شتر سوار شد و از مدینه به سوی مکه برای انجام مراسم حج و عمره رفت، در این مدت (که در حدود3200 فرسخ با شتر خود سفر کرد) با این که تازیانه در دستش بود، یک بار تازیانه بر آن شتر نزد، هر گاه می‏خواست ‏شترش تندتر حرکت کند، تازیانه‏ اش را بر بالای سرش حرکت می‏داد و می‏فرمود: «لو لا خوف القصاص لفعلت; از قصاص الهی می‏ترسم از این رو این کار را انجام نمی‏دهم.» (12)
آن حضرت در بستر رحلت ‏به فرزندش امام باقر (ع) چنین وصیت کرد: «من با این شتر، بیست‏ بار به مکه سفر کرده و حج را به جا آورده‏ ام، و حتی یک بار به او تازیانه نزده‏ ام، هر گاه این شتر از دنیا رفت، پیکر او را دفن کن، تا مبادا طعمه حیوانات درنده شود...» امام باقر (ع) به وصیت پدر عمل کرد. (13) امام سجاد (ع) وقتی از دنیا رفت، این شتر به خاطر آن همه محبت‏های امام، آن چنان اندوهگین شد، که کنار قبر شریف امام سجاد (ع) آمد و همانجا خوابید و گردن و گلوی خود را بر زمین قبر زد، و بر خاک غلطید و نعره می‏کشید و اشک می‏ریخت، یک بار امام باقر (ع) آن شتر را به اصطبل خود برگردانید، ولی روز بعد باز آن شتر دیوانه وار به سوی قبر امام سجاد (ع) حرکت نموده و در کنار قبر خوابید و گریه می‏کرد، این بار نیز امام باقر (ع) خطاب به او فرمود: برخیز و از اینجا برو، ولی او که بسیار غمگین بود برنخاست تا این که پس از سه روز از دنیا رفت. (14)
6- محبت‏های پر مهر امامان (ع) به آهوان صید شده، و یا بچه آهوهای صید شده، و آزاد نمودن آنها، که به طور مکرر در زندگی درخشان آنها رخ داده نیز هر کدام گواه عینی حمایت ‏شدید آنها از حیوانات، و پرهیز از آزار رسانی به آنهااست، به عنوان نمونه در این راستا روایت‏ شده در بیرون مدینه گروهی در محضر امام سجاد (ع) بودند، ناگاه دیدند آهویی از صحرا نزد امام آمد و زمزمه کرد، و معنی زمزمه‏ اش این بود: «فلانی بچه‏ ام را صید کرده، از روز گذشته تا حال شیر نخورده، خواهش می‏کنم، بچه ‏ام را از او گرفته نزدم بیاورید تا به او شیر دهم.»
امام سجاد (ع) شخصی را نزد آن صیاد فرستاد، و توسط او به صیاد پیام داد که بچه آهو را بیاور تا مادرش به او شیر بخوراند، پیام امام به صیاد رسید، صیاد بچه آهو را آورد، آهوی مادر به او شیر داد، آنگاه امام به صیاد فرمود: تقاضا دارم که این بچه آهو را آزاد کنی، صیاد پذیرفت، امام آن بچه آهو را به مادر سپرد، و آنها آزادانه به صحرا رفتند، آهوی مادر هنگام جدایی از امام سجاد (ع)، زمزمه ‏ای کرد، حاضران از امام پرسیدند او چه می‏گوید؟ امام (ع) فرمود: «برای شما از درگاه خدا دعا می‏کند و پاداش نیک برای شما می‏طلبد.» (15)
نمونه‏ ها در این راستا بسیار است، به همین اندازه بسنده می‏شود، برای حسن ختام مناسب دیدم خاطره ‏ای را از مرحوم مجتهد و عارف وارسته آیت الله سیدرضا بهاءالدینی (ره) نقل کنم، او می‏ فرمود: اوائل کار سلطنت رضاخان پهلوی بود، او شبی وارد قم شد، و برای ارعاب و ترساندن مردم شهر، دو نفر جوان را دستگیر کرده، با این که در ظاهر کاری نکرده بودند آن دو را در برابر چشم مردم کشت، بنده از این کار وحشیانه، بسیار ناراحت‏ شدم، ولی در فکر بودم که چرا در میان آن همه مردم، این دو جوان کشته شدند، پس از تحقیق دریافتم که این دو جوان به حیوانات آزار می‏رساندند، حتی برای تفریح و خنداندن مردم، گربه ‏ای را گرفته بودند و نفت‏ بر سر آن ریخته و زنده زنده آن را آتش زده و کشته بودند، به این ترتیب این ظالمان به دست ظالمی دیگر به مجازات رسیدند. (16)
___________________________________
1. اصول کافی، ج 1، ص 241، حدیث 50.
2. همان، ص 240، حدیث 2.
3. همان، حدیث 3.
4. همان، ص 241، حدیث 4.
5. همان، ص 242، حدیث 8.
6. انعام - 38.
7. محدث قمی، کحل البصر، چاپ بیروت، ص 99.
8. تفسیر نورالثقلین، ج 1، ص 715.
9. اعراف - 175; تفسیر نورالثقلین، ج 1، ص 716.
10. البدایة والنهایه، ج 8، ص 38.
11. اقتباس از مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 75.
12. همان، ص 155.
13. تفسیر نورالثقلین، ج 1، ص 715.
14. ترجمه انوار البهیة محدث قمی، ص 198.
15. اختصاص شیخ مفید، ص 299.
16. آیت‏بصیرت، ص 99.

نوشتن دیدگاه