شيخ طوسى به سند خويش از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام اينگونه روايت كرده است:
زمانى كه اميرالمؤمنين عليه السلام به نهروان مى‌رفت در مسير راه به سرزمين بابِل رسيد، با اينكه وقت نماز عصر فرا رسيده بود توقّف ننموده و به راه خويش ادامه دادند. هنوز از آن سرزمين خارج نشده بودند كه خورشيد غروب كرد. مردم پياده شدند وشروع كردند به نماز خواندن، تنها مالك اشتر نمازش را نخواند وگفت:تا اميرالمؤمنين نمازش را نخوانَد من هم نمى‌خوانم.
(پس از خارج شدن از سرزمين بابِل) حضرت على عليه السلام پياده شده وخطاب به مالك فرمود: «اى مالك، اين سرزمين شوره زار است ونماز خواندن در آن جايز نيست، هركس نمازش را در آن خوانده اعاده كند» .
امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد: حضرت رو به قبله نموده سه جمله بر زبانشان جارى شد، جمله هايى كه نه عربى بود ونه فارسى، با پايان يافتن آن جمله‌ها خورشيد سفيد و درخشان بازگشت. حضرت اقامۀ نماز فرمود، با پايان يافتن نماز صدايى مانند صداى (برش چوب به وسيلۀ) ارّه به گوش مى‌رسيد. 1
حسين بن حمدان خصيبى به سند خويش از امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده كه اميرالمؤمنين عليه السلام پس از نبرد نهروان وجنگ با خوارج در حال بازگشت به نزديكى سرزمين بابِل رسيد در حالى كه خواندنِ نماز عصر واجِب شده بود، مردم در همان حال حركت رو به حضرت نموده گفتند: اى امير مؤمنان، شب شد ونماز نخوانده‌ايم.
حضرت فرمود: اينجا سرزمينى است كه خشم الهى موجب خسف 2آن شده است، در اين سرزمين پيامبر و وصىّ او نماز نمى‌خوانند.
مردم شروع كردند به نماز خواندن، ولى حضرت نمازش را در آنجا نخواند، جويريه هم مى‌گفت: به خدا سوگند من نمازم را بر عهدۀ اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌گذارم، او الگوى من است.
اميرالمؤمنين عليه السلام به جويريه فرمود: نمازت را نخوانده‌اى؟ او پاسخ داد: نه نخوانده‌ام.
حضرت فرمود: اذان واقامه را بگو تا نماز عصر را بخوانيم.
حضرت در مكانى جداى از سپاه رفته نماز خواند ودعايى از انجيل خواند كه هيچيك از افراد به جز جويريه كلمه‌اى از آن را نشنيد، تنها او بود كه اين دعا را به اين صورت شنيد: «اللهمّ إنّي أسألك باسمك الأعظم» وبا كلمه هايى از انجيل دعا كرد، با دعاى حضرت خورشيد كه غروب كرده بود در حالى كه ضجّه وناله‌اش به تسبيح وتقديس الهى بلند بود شروع كرد به برگشتن تا اينكه در درجه وموقعيّت وقت عصر قرار گرفت، اميرالمؤمنين عليه السلام وجويريه نماز عصر را خواندند، ساير لشكريان از اينكه خودشان به صورت فرادىٰ نماز خوانده بودند پشيمان شدند.
وى در ادامه به نقل سخنانى كه بين حضرت على عليه السلام وجويريه وسپاهيان ردّ وبدل شده مى‌پردازد، تا اينكه مى‌نويسد:
پس از نماز، خورشيد مانند برقى جهنده يا شهابى كه به سرعت پرتاب شود ناپديد شد. . . . 3
پاورقی:
1) . امالى شيخ طوسى، مجلس 36، ح 22.
2) . خسف: فرو بردن، ناپديد كردن، به زمين فرو بردن.
3) . الهداية الكبرى، ص 122-123. 

نوشتن دیدگاه