سبب آن كه پيامبر (ص) به حضرت على (ع) فرمان داد، آنچه را كه از تأويل قرآن بر او املا مى‌كند، در مصحف خود بنويسد، آن بوده است كه ميراثى در دست اوصياى او باشد تا ايشان با آموزش آن به مردم، به تبليغ رسالت او بپردازند؛ ازاين‌رو، مصحف على (ع) پس از او به امام حسن (ع) و بپردازند؛ ازاين‌رو، مصحف على (ع) پس از او به امام حسن (ع) و امام حسين (ع) به ارث رسيد.
سليم بن قيس در اين زمينه گويد:
طلحه (ت 36 ق) به على (ع) عرض كرد: به من بفرماييد: قرآن و تأويلش، و دانش حلال و حرام را كه در دست شماست، به چه كسى مى‌دهى و پس از شما صاحبش كيست؟ فرمود: به كسى كه فرستاده‌ى خدا (ص) مرا فرمان داد كه آن را به او بدهم: به وصى خود و سزاوارترين مردم پس از خويش، پسرم حسن (ع) [مى‌دهم]؛ سپس پسرم حسن (ع) آن را به پسر ديگرم حسين (ع) مى‌دهد؛ سپس به فرزندان حسين (ع) يكى پس از ديگرى مى‌رسد تا آن كه آخرينشان در حوض بر فرستاده‌ى خدا (ص) وارد شود. آنها با قرآن‌اند و از آن جدا نشوند، قرآن هم با آنهاست و از آنها جدا نگردند 1.
و همو در اين خصوص، از عبد الله بن جعفر بن ابى طالب (1-80 ق) آورده است كه گفت:
[امام]حسن (ع) به معاويه فرمود: . . . دانش در ميان ماست، و ما اهل آنيم، و همه آن نزد ما گرد آمده است، و هيچ‌چيزى حتى ديه‌ى خراش تا روز رستاخيز روى نمى‌دهد، مگر آن كه [حكم]آن نزد ماست و به املاى فرستاده‌ى خدا (ص) و خط على (ع) نوشته شده است. . . . 2
پاورقی:
1) سليم بن قيس؛ پيشين، ص 88 و احمد بن على طبرسى؛ پيشين، ص 225 و محمد باقر مجلسى؛ پيشين،89، ص 42
2) محمد باقر مجلسى؛ پيشين، ج 89، ص 48 و ج 44، ص 100 .