رضا امينى
 اى مرهم نايابِ دلِ سوخته عشق
 اى جلوه‏اى از آتشِ افروخته عشق
اى پادشهِ حاكم بر مملكتِ دل                
اى گشته جدا از قفسِ بى نَفَسِ گِل
اى دُرّ نهان گشته ميانِ صدفِ عشق         
اى مقصد و منظور و مراد و هدفِ عشق
اى مهرِ فروزنده ظلمتكده دل                  
اى مهرِ تو مِفتاحِ گشاينده مشكل
اى محرمِ رازِ دلِ بشكسته و ابرى       
دل بى تو نباشد دگرش طاقت و صبرى
اى تك گُل باقى ز گلستانِ خدايى      
سر داده‏اى آخر ز چه آهنگِ جدايى
صحراى جهان تشنه و محتاجِ عبورت  
اى ابرِ وجودِ تو حجابِ مَهِ صورت
اى قاصدِ از جانبِ دلدار كجايى         
اى دوخته بر مقدمت انظار كجايى
كِى مى‏رسى و مى‏دهى از يار خبرها       
اى خاكِ رهت سُرمه مرغوبِ نظرها
كِى عطرِ تو آكنده كند عالمِ احساس      
اى شاخه يادآور خوشبوى گُلِ ياس
كِى بارِ دگر زنده شود عشقِ حقيقى       
در شهرِ فرو رفته به مُردابِ عميقى
كِى گرد و غبار از همه دلهاى شكسته     
بيرون شود اى دل به اُميد تو نشسته
كِى چشمه جوشانِ تو اى حضرتِ جانان   
جارى شود و جان بدهد بر دلِ بى جان
كِى اين غم دردآورِ هجران به سر آيد           
تا بارِ دگر بر شبِ تارم سحر آيد