اهل بیت علیهم السلام

ادب آل ‏الله
آن شب آرامش از کائنات رخت‏ بربست‏ چرا که در خانه علی(ع) کسی آرام گرفته بود که لحظه لحظه زندگیش آرامش پیامبر(ص) بود. کسی که هر گاه پیامبر(ص) می‏خواست‏ بوی بهشت را استشمام کند، او را می‏بویید، چرا که او همه چیز پیامبر(ص) «ام ابیها» بود.
وقتی آهنگ جنگ می‏کرد،آخرین وداع، وداع با او بود

و هر گاه بازمی‏گشت، خسته و مجروح، غمگین از آزار و اذیت‏ نخست‏ به سراغ او می‏رفت چرا که سلام او سرود آرامش بود آن شب در خانه علی(ع) چراغی به خاموشی گرایید، که پیامبر(ص) در شب دیجور جاهلیت در کوچه پس کوچه ‏های مکه بر دوش می‏کشید بر دستانش بوسه می‏زد و در نوای ضجه دختران زنده بگور شده آرام در گوشش زمزمه می‏کرد.
ای سیده زنان عالم، تو زن را از گور زنده می‏کنی و از جاهلیت می‏رهانی.
نه امروز، نه فردا برای همیشه تاریخ
آن شب در خانه علی(ع) خلاصه قرآن، کوثر ایمان و پاره تن پیامبر(ص) با سینه‏ ای پاره شده، فریاد محمد(ص) را به گوش اصحاب می‏رساند فاطمة بضعة منی و هی نور عینی و ثمرة فؤادی و روحی التی بین جنبی و هی الحوراء الانسیه. فاطمه پاره تن من است، نور چشمان من است، میوه دل و روح من است و او حوری است انسان صفت‏من آذاها، فقد آذانی و من اغضبها فقد اغضبنی و من سرها فقد سرنی و من سائها فقد سائنی ‏هر کس اورا بیازارد، مرا آزرده است‏ هر کس او را به خشم آورد مرا به خشم آورده است.
سرور او، سرور من است‏ اندوه او اندوه من است.
ان الله یغضب لغضبک ... و یرضی لرضاک‏ خداوند به خشم تو خشمگین و به رضای تو راضی است.
آن شب علی(ع) غرق نگاه کسی بود که پیامبر(ص) از نظاره او و علی(ع) سیر نمی‏شد.
چرا که او یادگار «خدیجه‏» بود و علی(ع) یادگار «ابی‏ طالب‏» دو پشتوانه اسلام و او، و پس از آن «عام الحزن‏».
«فاطمه‏» تصویر خدیجه بود و علی تصویر ابی‏ طالب.
و اینک نه «فاطمه‏» علی(ع) بلکه «خدیجه‏» محمد «ام ابیها»ی محمد(ص) می‏رفت تا از قاب نگاه «علی‏»7 تا قاب نگاه «پیامبر»9 پرواز کند.
فاطمه‏ ای که آتش جهنم را بر ذریه و شیعه علی(ع) حرام کرد.
علی روزی را به خاطر می ‏آورد که پیامبر(ص) در خانه او رو به فاطمه کرد و گفت:
یا فاطمة: اتدرین لم سمیت فاطمه؟
فاطمه جان! هیچ می‏دانی چرا فاطمه نامیده شده ‏ای و علی رو به پیامبر کرد و گفت ... یا رسول الله شما بازگویید.
و پیامبر فرمود: «ان الله عز و جل قد فطمها و ذریتها عن النار یوم القیامة‏»خداوند بزرگ ... او و فرزندانش را از آتش دوزخ در قیامت ‏باز می‏دارد.
آن شب علی(ع)، قهرمانی که قهرمانان را به زانو درآورده بود، در برابر غمی به بلندای آسمان و دردی به درازنای ابدیت ‏زانو زد.
نه علی(ع)، آن شب همه ملائک هم تاب ایستادن نداشتند سکوتی سنگین بر گیتی سایه گسترده بود و زمین در سوگ سیده زنان عالم در سکوت به سر می‏برد.
اول مظلوم تاریخ، اولین مظلومه تاریخ را ... نظاره می‏کرد.
مظلوم ه‏ای که، درد خویش را پنهان می‏داشت تا آه او نمکی بر زخم «مظلوم‏» نباشد. مظلومی که در کنارش خانه‏ نشین گشته بود آرام می‏ گریست و آهسته زمزمه می‏کرد.
صبت علی مصائب لو انها صب علی الایام صرن لیالیا
مصیبت ‏هایی بر من فرود آمد که اگر بر روزها فرود می‏ آمد شب می‏شد.
اول مظلوم، اولین مظلومه را می‏نگریست.
مظلومه‏ ای که در بستر بیماری رو به زنان مهاجر و انصار کرد و با صدای حزین گفت:
اصبحت والله عائفة لدنیا کن، قالیة لرجالکن‏ به خدا، صبح کردم در حالی که از دنیای شما متنفرم، مردان شما را دشمن می‏شمرم و از آنان بیزارم.
آن شب علی(ع) به اولین مدافع «ولایت‏»، به چشم اولین قربانی آن می‏نگریست.
به اولین خطبه آتشین در دفاع از حریم «امامت‏»به اولین «سپر»در هجوم به خانه ‏ای که «جبرئیل‏» دربان آن بود.
آن شب علی(ع) تنها به همسر خویش نمی‏ نگریست.
به زبان علی(ع) به فریاد علی(ع) به همرزم و همراه علی(ع) می‏نگریست‏ که او را با ماه تنها نهاده بود.
واینک علی(ع) است و فصل سکوت در راه‏و اینک علی(ع) است و فصل نجوا با چاه‏ فصل غربت در حضر، فصل خطر در سفرفصل نبرد، نبرد با قاسطین با مارقین با ناکثین‏ و اینک علی تنها است، تنهاتر از ماه
آن شب علی(ع) بار دیگر فاطمه را برای آخرین بار نظاره کرد رخسار زرد از روزه ‏پاهای ورم کرده از نمازدستانی تاول زده از آسیاب خانه‏ و پهلویی شکسته چون قلب حسن(ع) و حسین(ع) و نجوایی با کفن‏ کاش فاطمه(س)، امشب ابن‏ ملجم فرق مرا می‏شکافت.
دنیای علی(ع) فاطمه ‏ای بود و پوستینی که حسن(ع) و حسین(ع) بر آن می‏ خفتند، و کوزه‏ای آب، و سفره‏ای نان که یا تهی بود و یا مسکین و یتیم واسیری بر آن می‏نشست و نگاه محبت‏ آمیز فاطمه به علی(ع).
و دنیای فاطمه چه بود، علی(ع) بود و ذوالفقار و زره ‏ای خسته از نبرد، در بازگشت از همدردی با یتیمان و مناجات، سلامی همواره بر لب،السلام علیک یا بنت رسول الله.
شیرین ترین و زیباترین تصویر زندگی ‏در خانه ‏ای گلین و محقر
او در طول زندگی از علی(ع) هیچ نخواست جز حراست از مکتب پدر و علی(ع) نیز از فاطمه هیچ نخواست جز سلامی به رسول الله‏(ص) و مرگی از خدا بعد از او.
آن شب ماه در سوگ مهربانترین مادر روزگار مویه می‏کرد.
و اشک چشم ((حسنین)) با ملائک عرش بر خانه بی‏ فرش علی(ع) فرو می‏ریخت.
فاطمه(س) این یگانه، یادگار پیامبر(ص) در خانه علی(ع) قاموس هایی بر جای نهاده بود که هر یک واژه واژه سعادت بشریت را در سینه نهفته داشتند.
قاموس صبر و صلح، قاموس شجاعت و شهادت و قاموس فریاد و شرافت.
فاطمه(س) رسولانی داشت که هر یک باید «رسالت‏» او را به اتمام می‏رساندند.
حسن(ع)، باید می‏رفت، تا صبر و صلح فاطمه را بر صفحه تاریخ به تصویر کشد و خون دل خورده او را در تشت «مظلومیت‏» فرو ریزد تا پرده از رخساره «تزویر» زمان بزداید.
حسین(ع)، باید می‏رفت تا رایت‏خروش و خشم فاطمه(س) را در شهادت ‏آباد کربلا به اهتزاز درآورد و گلوی خویش، این بوسه ‏گاه مادر را به تیغ «زور» سپارد تا درس پیروزی خون بر شمشیر را به عالمیان بیاموزد.
و زینب; زینب باید می‏رفت تا ناگفته‏ های فاطمه (س) را در فضای سکوت و سکون فریاد زند و ستونهای کاخ «زر» را با خطبه آتشین خود فرو ریزد.
آن شب این رسولان فاطمه(س)، این غنچه‏ های نشکفته، در سایه‏ سار نخل غدیر خم، خم شده بودند و از ظلم تندباد غاصبان به خود می‏ پیچیدند، بی‏خبر از آنکه وقتی خسته و بی‏ رمق آرام گیرند، دیگر آرامش از علی(ع) رخت‏ برمی‏دارد، و نخل غدیر خم می‏ماند و خم شدن در چاه مظلومیت تا روزی که از همین خانه گلین فاطمه(س) گلی به نام مهدی(عج) روید که دنیا را به «گلستان زهرا» تبدیل کند.
و «حق‏» او را و «فدک‏» فاطمه(س) را باز گرداند.
آن شب، بهشت‏ سیرت زمین، بهشت محمد(ص)، امانت محمد(ص) چون کشتی در تلاطم امواج سهمگین در ساحل «وعده‏» پیامبر آرام گرفت،همان وعده، همان رازی که پیامبر در واپسین لحظات زندگی خویش در گوشش زمزمه کرد و غنچه لبخند را که شبنم اشک بر آن آرام گرفته بود بر لبانشان شکفته ساخت ‏راز سر به مهر پرپر شدن‏ وعده دیدارو اینک علی(ع) در دل سنگین ‏ترین شب تاریخ‏ قبل از فصل سکوت، قبل از هنگامه خروش، باید بهشت محمد(ص) را به محمد(ص) باز گرداند و شفیع محشر خدا را به خدا سپارد.
آن شب علی(ع) ماند و فاطمه(س)فاطمه از علی دل نمی‏کند و علی هم از فاطمه آن شب علی(ع) در آرزوی جایی بود که فاطمه را، این همسنگ قرآن، این آیت آفرینش را در آن جاری دهد اما کجا؟
مگر دردانه «ملکوت‏» در صدف مکان و زمان می‏ گنجد؟
بقیع رفتگان!
او هیچ نشانی از خاک بر تن نداشت تا قبر او را در خاک جستجو کنید آسمان نیلگون تصویری از یک گونه نیلی و سیلی خورده اوست و دریا قطره از اشک فرو ریخته ‏اش‏ باور کنید، آن شب علی(ع) هیچ جا را به وسعت قلب خویش نیافت تا فاطمه را در آن جای دهد.
فاطمه را در قلب علی جستجو کنید
اگر آن‏جا نیست پس چرا وقتی آسمان دل علی(ع) ابری و بارانی می‏شود هر قطره ‏اش عطر فاطمه می‏دهد.
باور کنید، آن شب فاطمه، نه خانه دل علی را ترک کرد و نه خانه گلینی که گلهای معطرش رنگ و بوی مظلومیت او را داشتندفاطمه(س) با علی(ع) ماند در «جمل‏» در «صفین‏» در «نهروان‏» همانگونه که با علی(ع) بوددر «بدر» در «احد» و در «خیبر»فاطمه با گلهای معطرش باقی ماندباور کنید:
آنگاه که در «مدائن‏» سجاده از زیر پای حسن(ع) کشیدند این فاطمه بود که او را از زمین بلند کرد آن روز که در کربلا سر حسین(ع) بر نی رفت‏ این فاطمه بود که خاک و خون از رخسارش زدود و آن شب که در خرابه شام زینب(س) لحظه‏ ای به خواب رفت ‏این فاطمه بود که سر او را به دامان گرفت‏ باور کنید،فاطمه با علی(ع) بود، با حسن و حسین(ع) ماند و با زینبیان هست و فردا از آن مکتب اوست.
باور کنید در آدینه‏ ای که دوباره عدالت علی(ع) ظهور می‏کند این انگشت نورانی اوست که مهدی‏ اش(عج) را هدایت می‏کند و به او می‏گوید که ...
«و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون‏»

حسن ابراهیم زاده

نوشتن دیدگاه