در روایتی دارد که حضرت علی(ع) می فرمایند: رسول خدا(ص) به من فرمودند: شبی که به آسمانها برده شدم قصرهایی از یاقوت قرمز و زبرجد
[61]سبز و درّ و مرجان و عقیق دیدم که مواد و مصالح این قصرها از مشک خوشبو و خاکش از زعفران بود.
درختانی از میوه و خرما و انار و حورالعین و زنهایی در غایت زیبایی و نهرهایی از شیر و نهرهایی از عسل که بر روی گوهر و درّ جاری بود، در این قصرها بود.
در کنار این نهرها خانه های گنبدی شکل و غرفه ها، خیمه ها وخادمان و غلامان و فرش هایی از استبرق (ابریشم ضخیم براق) و سندس (ابریشم نازک) و حریر بود که پرندگان زیادی هم در آنجا بودند.
پس گفتم: دوست من، جبرئیل، این قصرها از آن کیست و شأن آنها چگونه است؟
جبرئیل گفت: این قصرها و همة آنچه در آن وجود دارد و دیدی و بیشتر از آن را خداوند عزوجل برای شیعیان برادر و جانشین تو علی بن ابی طالب(ع) آماده کرده است.
ای محمد! این شیعیان را در آخرالزمان به رافضی می خوانند، در حالی که آنها چیزی دیگر را اراده می کنند، چون آنها از باطل دوری و به حق تمسک می جویند و این شیعیان سیاهی بزرگ هستند (که روی تمام بدیها و خدایان دیگر(51)
را می پوشانند و باعث می شوند مردم نور محض و حقیقت را ببینند)؛
(ای محمد!) و این قصرها همچنین برای شیعیان فرزندانت حسن و حسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن
[62]موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و شیعیان فرزندنت محمد که مهدی نام دارد، می باشد. ای محمد! ایشان ائمة بعد از تو می باشند که علمهای هدایت و چراغ نورانی راه الهی می باشند.
تمام شیعیان و محبین فرزندانت، شیعة به حق هستند و اینانند دوستان رسول و آنها کسانی هستند که از باطل دوری و اجتناب می کنند و قاصد حق هستند و حق را تبعیت می کنند.
فرزندان تو را در زمان حیاتشان دوست می دارند و بعد وفاتشان به زیارت آنها می روند. آنها یاری کنندگان فرزندان تو هستند و ایشان را با جان و دل دوست می دارند. رحمت خداوند بر ایشان که خداوند بخشنده و مهربان است .(52)
متن روایت:
قال أمیر المؤمنین(ع): قال لی رسول الله(ص): رأیت لیلة أسری بی إلی قصور من یاقوت أحمر و زبرجد أخضر و درّ و مرجان و عقیقا بلاطها المسک الأذفر و ترابها الزعفران و فیها فاکهة و نخل و رمان و حور و خیرات حسان و أنهار من لبن و أنهار من عسل تجری علی الدر و الجوهر و قباب علی حافتی تلک الأنهار و غرف و خیام و خدم و ولدان و فرشها الإستبرق و السندس و الحریر و فیها أطیار.
فقلت: یا حبیبی، جبرئیل : لمن هذه القصور و ما شأنها؟ فقال لی جبرئیل: هذه القصور و ما فیها، خلقها الله عز و جل کذا و أعد فیها ما تری و مثلها أضعاف مضاعفة لشیعة أخیک علی(ع) وخلیفتک من بعدک علی أمتک
[63]یدعون فی آخر الزمان بإسمٍ یراد به غیرهم یسمون الرافضة و إنما هو زین لهم لأنهم رفضوا الباطل و تمسکوا بالحق و هم السواد الأعظم و لشیعة ابنه الحسن من بعده و لشیعة الحسین من بعده و لشیعة ابنه محمد بن علی من بعده و لشیعة ابنه جعفر بن محمد من بعده و لشیعة ابنه موسی بن جعفر من بعده و لشیعة ابنه علی بن موسی من بعده و لشیعة ابنه محمد بن علی من بعده و لشیعة ابنه علی بن محمد من بعده و لشیعة ابنه الحسن بن علی من بعده و لشیعة ابنه محمد المهدی من بعده.
یا محمد؛ فهؤلاء الأئمة من بعدک أعلام الهدی و مصباح الدّجی، شیعتهم و شیعة جمیع ولدک و محبیهم شیعة الحق و موالی رسوله الذین رفضوا الباطل و اجتنبوه و قصدوا الحق و اتبعوه یتولونهم فی حیاتهم و یزورونهم من بعد وفاتهم، متناصرین لهم، قاصدین علی محبتهم، رحمة الله علیهم إنه غفور رحیم.
سند روایت:
محمد بن جریر طبری شیعی، (متوفای اوایل قرن چهار)در دو کتاب: «دلائل الإمامة» و «نوادر المعجزات» طریق خویش را به این روایت چنین ذکر می کند:
«قال أخبرنی أبو الحسین محمد بن هارون، قال: حدثنا أبی هارون بن موسی(رضی الله عنه)، قال: حدثنا محمد بن أحمد بن عبیدالله بن أحمد الهاشمی المنصوری بسر من رأی من لفظه، قال: حدثنا أبو موسی عیسی بن أحمد بن عیسی ابن المنصور الهاشمی، قال: حدثنا أبو الحسن علی بن محمد بن علی بن موسی، عن علی بن موسی(ع)، عن موسی بن جعفر(ع)، عن أبیه جعفر بن محمد(ع)، قال: حدثنی محمد بن علی(ع)، قال: حدثنی أبی علی بن الحسین(ع)، قال: حدثنی أبی الحسین بن علی(ع)، قال: قال أمیر المؤمنین(علیهما السلام):
[64]قال لی رسول الله(ص)».
در این اسناد شرح حال برخی از راویان آن مانند ابو موسی عیسی بن احمد بن عیسی ابن المنصور هاشمی و...، مشخص شد، لذا سند روایت از اعتبار چندانی برخوردار نیست؛ لیکن روایت را از حیث مفهوم و دلالتش می توان قبول نمود. چرا که مقام شیعیان امیرالمؤمنین(ع) آنچنان بالاست که نعمت های ذکر شده بخشی از عنایات خداوند متعال به ایشان می باشد؛ علاوه بر اینکه بر این نعمت های عطا شده، مؤیدات دیگری در متون روایی ما وجود دارد.
51. مانند هوای نفس. اشاره به آیة: افرأیت من اتخذ الهه هواه: (آیا ندیدی کسی که الهِ او هوای نفسش می باشد). «جاثیه، آیة 23».52. دلائل الامامه، محمد بن جریر طبری شیعی، ص 254؛ نوادر المعجزات، الطبری الشیعی، ص 76، ح 41؛ الصراط المستقیم؛ ج 2، ص 151.

نوشتن دیدگاه