مردی خدمت امام صادق (علیه السلام) عرض كرد: در میان مخالفین شما كه ولایت شما را قبول ندارند، افرادی هستند كه بسیار خوبند، صادق و امینند ، اهل عبادت و خضوع و خشوعند ، آیا اینها از اعمالشان بهره ای نمیبرند؟
امام قصه ای برای او نقل كردند و فرمودند:
 در بنی اسرائیل مردی عابد و زاهد بود، مشكلی برایش پیش آمد. چهل شبانه روز مشغول عبادت شد و از خدا تقاضای حل مشكل كرد و نتیجه ای نگرفت!
خدمت حضرت عیسی (علیه السلام) آمد كه نبی و ولی زمان بود. گفت: آقا عجیب است! من چهل شبانه روز عبادت كردم و خدا خدا گفتم ولی مشكلم حل نشد! از شما تقاضامندم دعایی درباره من بفرمایید تا مشكل من حل شود و بفهمم گیر كار من در كجاست و سر بی اعتنایی خدا نسبت به دعای من چیست؟
حضرت عیسی (علیه السلام) نمازی خواند و دست به دعا برداشت. خطاب آمد به این مرد بگو: از آن دری كه من باز كرده ام رو به من نمی آیی! من نبوت و ولایت عیسی (علیه السلام) را، راه بندگی بندگان خود قرار داده ام و تو از راه دیگر می روی و هرگز به هدف نمی رسی! اگر آن قدر بنالی كه رگ گردنت قطع شود، اجابتت نخواهم كرد.
حضرت عیسی (علیه السلام) رو به او كرد و گفت: مگر تو در نبوت من شك داری؟ او شرمنده شد و گفت: بله، تاكنون در نبوت شما تردید داشتم و اینك توبه كردم و ایمان آوردم.
امام صادق (علیه السلام) پس از نقل این قصه فرمود:
«كذلك عن اهل البیت لایقبل الله عمل عبد و هو یشك فینا»
 ولایت اهل بیت نیز چنین است.
 عبادت هیچ عبادت كننده ای مقبول درگاه خدا نخواهد شد مگر اینكه از در ولایت ما وارد گشته و با هدایت ما رو به خدا برود و شك و تردید در امر ولایت ما نداشته باشد .
 بحارالانوار، ج27، ص191

نوشتن دیدگاه