قصیدۀ بسیار زیبا در مدح و منقبت حضرت رسول الله (صلى الله عليه وآله) از استاد صغیر اصفهانی (ره)
دو جهان نمی و ترشّحی ز يم عطای محمدی
كتب و صحايف انبيا صفت و ثنای محمدی

نفكند سايه ز ناز اگر به زمين وجود مقدسش
نه عجب كه خلقت مهر و مه بود از ضيای محمدی

بطلب رضای محمدی چو رضای حق طلبی دلا
كه رضای حق نبود مگر طلب رضای محمدی

به جهان ز جمله ماسوا مطلب تجلّی كبريا
مگر از دلی كه در آن بود اثر صفای محمدی

چه غمم ز دوزخ اگر فتد نظرم به روی نكوی او
كه بود بهشت برين من به خدا لقای محمدی

ز ازل هر آينه تا ابد به خلايق آنچه پی رشَد
سخن از خدای جهان رسد بود از ندای محمدی

بگشای پر به هوای او اگرت هوای خدا بود
كه عروج حق طلبان بود همه در هوای محمدی

چو فلك بشد به ركوع وی ز نجومش از ره مكرمت
بفشاند مشت جواهری كف با سخای محمدی

به فصاحت ار بودت رهی بگشای گوش حقيقتی
كه به سمع جان «انا افصحت» رسد از نوای محمدی

به اميد آن همه انبيا بخريده رنج و غم و بلا
كه شود معالجه دردشان مگر از دوای محمدی

نرسيده تا كه هلاكتت تو هم ای مريض هوا درآ
به مريض خانه شرع وی ز پی شفای محمدی

تَف آفتاب جزا زند همه را به خرمن جان شرر
مگر آنكه سايه فكن شود به سرش لوای محمدی

به فرشتگان همه مفتخر شده جبرئيل امين از آن
كه فزونتر از همه سوده سر به در سرای محمدی

همه را صغير خوش است دل به كسی و مالی ومنصبی
چه در اين جهان چه در آن جهان منم و ولای محمدی