هر کس که بر کریم پناهنده می شود
دلمرده هم اگر برسد زنده می شود
آنقدر می دهند که شرمنده می شود
آیا به روز حشر سرافکنده می شود

واللهِ اعتقاد من این است تا ابد
زین خانه نا امید گدایی نمی رود

وقتی به گریه طینت من رنگ و بو گرفت
این چهرۀ سیاه کمی شستشو گرفت
کم کم تمام زندگی ام بوی او گرفت
اینگونه بود بی سر و پا آبرو گرفت

از آن به بعد خانۀ دلدار شد دلم
تا آمدم به خویش گرفتار شد دلم

امشب حسن حسن نکنم شب نمی شود
بی یا حسن تجلی یارب نمی شود
زلفی که باد خورده مرتب نمی شود
هر کس به هم نریخت مقرب نمی شود

آتش زده هوای وصالت به جان من
یا ایها الکریم و یا ایها الحسن

مارا خدا کنارِ کریمان بزرگ کرد
ریزه خورِ دیارِ کریمان بزرگ کرد
آنقدر در جوارِ کریمان بزرگ کرد
انگار از تبارِ کریمان بزرگ کرد

عمری به دستگیری ات اقرار کرده ایم
ما اعتماد بر کرم یار کرده ایم

عمری سبو زجام کرم می زنم حسن
نقش تو را به چشم ترم می زنم حسن
سربند سبز رویِ سرم می زنم حسن
با نام تو به سینه حرم می زنم حسن

باید مدینه محشر کبری به پا کنیم
بالای قبر تو حرمی را بنا کنیم

از راه دور دست تمنا گرفته ایم
عمریست در حریم تو مأوا گرفته ایم
دستان خویش سوی تو بالا گرفته ایم
هرچه گرفته ایم ز زهرا گرفته ایم

بیهوده نیست آبروی رفته می خَرَند
فرزندها ز مادرشان ارث می برند

زلفت رها کنی همه بی خانه می شویم
ابرو نشان دهی همه دیوانه می شویم
ما خاک بوس گوشۀ میخانه می شویم
گِرد تو پرکشیده و پروانه می شویم

در آسمان چشم سیاهت هوایی ام
شکر خدا ز روز ازل مجتبایی ام

چشمان من به سوی درِ بستۀ بقیع
بُغضی ست در گلویِ درِ بستۀ بقیع
سر می نَهیم رویِ درِ بستۀ بقیع
گریه شده وضویِ درِ بستۀ بقیع

ای کاش پرچمی سرِ این قبر می زدیم
با گریه پرچمی سرِ این قبر می زدیم

قربان آن جگر که چهل سال پاره بود
زخمی از آن شکستگی گوشواره بود
در کوچه ها فقط پیِ یک راهِ چاره بود
با ماه رفته بود و عصایِ ستاره بود

چون کوچه تنگ بود کسی در برابرش
بگذاشت ،پا به چادر و رد شد زمادرش

در کوچه مادرت به عصا احتیاج داشت
چشمش ندید، راهنما احتیاج داشت
پهلو شکسته ضربه کجا احتیاج داشت
سیلی که خورد،  ضربۀ پا احتیاج داشت؟

لعنت بر آنکه با لگدش بارِ او شکست
بادستِ بسته شخصیت یار او شکست

از آن به بعد خنده به لبها حرام شد
تو هفت ساله بودی و عمرت تمام شد
در شهر،  آلِ فاطمه بی احترام شد
توهینِ بر علی همه جا لفظِ عام شد

دیدی کسی که حرمت صدیقه را شکست
بر منبر پیمبر و جایِ علی نشست

آهسته تر قدم بزن ای مردِ کوچه ها
بشکن سکوتِ بی کسی و سردِ کوچه ها
مویت سپید کرده دگر دردِ کوچه ها
یادت نرفته خندۀ نامردِ کوچه ها

دیدی ز مالیات مغیره معاف شد
این ها سپاسِ شدت ضربِ قلاف شد

لعنت به هر کسی که تو را بد صدا زده
زخمِ زبان به سینۀ درد آشنا زده
صبر تو طعنه بر همه ی انبیا زده
صلحِ تو ریشه ی همه ی فتنه را زده

آری چکیدۀ علی و مصطفی تویی
بنیانگذار نهضتِ کرببلا تویی

با زهرِ همسرت جگرت ریخته به هم
زهرا کجاست؟ مویِ سرت ریخته به هم
تصویرهایِ چشم ترت ریخته به هم
خانه دوباره در نظرت ریخته به هم

بیرون بریز خون جگر های خود حسن
کمتر به پیش خواهرِ خود دست و پا بزن

خونین دهن ز کرببلا حرف می زنی
از ماجرایِ راس جدا حرف می زنی
از نیزه هایِ بی سر و پا حرف می زنی
از لشگری بدون حیا حرف می زنی

گرچه بناتِ فاطمه در تاب و در تب اند
شکر خدا محارمِ تو دورِ زینب اند

دستِ حرام زاده به معجر نمی خورد
ضربِ لگد به پهلویِ دختر نمی خورد
آتش زبانه اش به مویِ سر نمی خورد
با ناسزا به زینب تو ، بر نمی خورد

خون جگر اگر چه به لب هایِ تو نشست
آهسته جان بده که ابالفضل زنده است

در کربلا سپاهِ حرامی چه می کنند
با چشمِ خیره خواهرِ تو دوره می کنند
پوشیۀ زنان حرم پاره می کنند
زن ها و دختران همه آواره می کنند

زینب پس از حسین گرفتار می شود
آواره بین کوچه و بازار می شود

شاعر : قاسم نعمتی

نوشتن دیدگاه