عاصم بن حمید قال: کنت عند ابی عبدالله فاتاه رجل فشکا الیه الحاجه، فامره بالتزویج، قال: فاشتدت به الحاجه فاتی اباعبدالله (علیه السلام) فساله عن حال فقال له: اشتدت بی الحاجه فقال: ففارق ثم اتاه فساله عن حاله، فقال: اثریت و حسن حالی، فقال ابوعبدالله (علیه السلام): انی امرتک بامرین امرالله بهما قال الله عزوجل: و انکحوا الایامی منکم (الی قوله) والله واسع علیهم(1) و قال: و ان یتفرقا یغن الله کلا من سعته؛(2)(3)
عاصم بن حمید می گوید: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم، مردی خدمت آن حضرت آمد و از فقر و تهی دستی شکوه کرد، امام (علیه السلام) به او دستور داد که از ازدواج کند، فقرش شدت یافت، دوباره خدمت امام (علیه السلام) آمد، امام از حالش پرسید، گفت: فقر و تهی دستی ام شدت یافته و سخت نیازمند شده ام، امام فرمود: از همسرت جدا شو. به دستور امام از هم دیگر جدا، پس از مدتی مجدداً خدمت امام آمد، از حالش پرسید: گفت: ثروت مند شدم و حالم خوب است، امام صادق (علیه السلام) فرمود: من به تو دو دستور دادم و هر دو دستور الهی بود که خداوند به آن فرمان داده است، خداوند - عزوجل - می فرماید: مردان و زنان بی همسر خود را همسر دهید... خداوند گشایش دهنده و آگاه است و فرمود: اگر راهی برای اصلاح در میان خود نیابند از هم جدا شوند، خداوند هر کدام از آنها را با فضل و کرم خود، بی نیاز می کند.
عن معاویه بن وهب، عن ابی عبدالله (علیه السلام) فی قول الله عزوجل: ولیستعفف الذین لایجدون نکاحاً حتی یغنیهم الله من فضله(4) قال: حتی یغنیهم من فضله؛(5)
معاویه بن وهب از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده که آن حضرت درباره گفته خدای - عزوجل -: و کسانی که امکانی برای ازدواج نمی یابند، باید پاک دامنی پیشه کنند، تا خداوند از فضل خود آنان را بی نیاز گرداند فرمود: ازدواج کنند تا خدای از فضل خویش بی نیازشان کند.
***********************************
1) نور، آیه 32.
2) نساء، آیه 130.
3) فروع کافی، ج 5، ص 331، ح 6.
4) نور، آیه 33.
5) فروع کافی، ج 5، ص 331، ح 7.