يكى از مفسران در ذيل اين آيه شريفه ، تحليل جالبى دارد، مى گويد عجيب است كه تاجر هنگامى كه بداند يكى از اموالش در معرض تلف است حاضر است آن را حتى به صورت نسيه بفروشد، هر چند طرف فقير باشد، مى گويد: اين بهتر است كه بگذارم نابود شود.
و اگر تاجرى در چنين شرايطى اقدام به فروش اموالش نكند تا نابود شود او را (خطاكار) نامند.
اگر در چنين شرايطى ، خريدار سرمايه دارى پيدا شود و به او نفروشد او را (بى عقل) معرفى مى كنند.
و اگر علاوه بر همه اين ها خريدار با داشتن تمكن مالى همه گونه وثيقه بسپارد و سند قابل اطمينانى نيز بنويسد در عين حال به او نفروشد (ديوانه اش) مى خوانند.
ولى تعجب در اين است كه ما همه اين كارها را انجام مى دهيم و هيچ كس ‍ آن را جنون نمى شمرد.
زيرا تمام اموال ما قطعا در معرض زوال است و خواه ناخواه از دست ما بيرون خواهد رفت ، و انفاق كردن در راه خدا يك نوع وام دادن به او است ، و ضامنى بسيار معتبر يعنى خداوند بزرگ فرموده : (و ما أنفقتم من شيىء فهو يخلفه ؛ هر چه را انفاق كنيد عوضش را مى دهد) و در عين حال املاك خود را نزد ما گروگان گذاشته ، چرا كه هر چه در دست انسان است ، عاريتى از ناحيه اوست (و محكم ترين سندها را از كتب آسمانى در اين زمينه در اختيار ما نهاده).
اما با همه اينها بسيارى از اموال خود را انفاق نمى كنيم و مى گذاريم از دستمان برود، نه اجرى داريم و نه شكرى .(1)
**********************************
1- تفسير نمونه ، ج 18، ص 6-125.

نوشتن دیدگاه