مفضل نقل كرده است كه:
روزی خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم، آن حضرت به من فرمود:
ای مفضل ! آیا محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین(علیهم السلام)، را آن طور كه باید شناخته ای، و به حقیقت معرفت آنها رسیده ای؟
عرض كردم: ای سرور من، حقیقت معرفت آنها چگونه است؟
فرمود:
یا مفضل ! من عرفهم كنه معرفتهم كان مؤمنا فی السنام الأعلی.
ای مفضل ! هر كه آنها را به حقیقت معرفت بشناسد مؤمن است و در درجات بالای‌ایمان قرار دارد.
مفضل می گوید:
عرض كردم: ای سرور من، آن را به من بشناسان.
فرمود:
یا مفضل ! تعلم أنهم علموا ما خلق الله عزوجل وذرأه وبرأه، وأنهم كلمة التقوی، وخزان السماوات والأرضین والجبال والرمال والبحار، وعلموا كم‌فی السماء من نجم وملك، ووزن الجبال وكیل ماء البحار وأنهارها وعیونها؛ وماتسقط من ورقة إلا علموها، ولا حبة فی ظلمات الأرض ولا رطب ولا یابس إلافی كتاب مبین وهو فی علمهم وقد علموا ذلك.

«ای مفضل ! بدانی آنها آنچه را كه خداوند آفریده و از عدم و نیستی به وجود آورده است می دانند، آنها مظهر تقوا و خزانه دار آسمانها و زمین‌ها و كوهها و صحراها و دریاها هستند، و می دانند چه مقدار ستاره و چه اندازه فرشته در آسمان است، وزن كوه‌ها و اندازه آب دریاها و رودخانه ها و چشمه ها را می دانند، هر برگی از درختی می افتد آن را خبر دارند، هر دانه ای كه در تاریكی های زمین قرار گرفته آن را می دانند، و هیچ تر و خشكی نیست مگر اینكه در كتاب مبین یعنی در علم آنها نقش بسته و آن را می دانند.
عرض كردم: ای سرور من ؛ آن را فهمیدم و اقرار كرده و به آن ایمان آوردم.
حضرت فرمود: بلی درست گفتی ای مفضل، ای بزرگوار، ای نعمت داده شده و ای پاكمرد، پاك شدی و بهشت برای تو و دیگر اشخاصی كه چنین ایمانی داشته باشند گوارا باد.»
منبع :
القطره ج1ص90.
مصباح الأنوارص237.
بحار الأنوارج11/26 ح 22.
تفسیر برهان: 7/4 ح 8.