از قول امام باقر (علیه السلام) چنین نقل شده که:
چون امام باقر (علیه السلام) بدن مبارک پدر بزرگوارش امام زین العابدین (علیه السلام) را غسل داد، ناظران سجده گاه های حضرت از زانو و پشت پاهای شریفش را دیدند که هم چون زانوان شتر پینه بسته بود و به گردن مبارک نگریستند آن جا نیز پینه بسته دیدند.
به امام باقر (علیه السلام) عرض کردند: یا بن رسول الله (صلی الله علیه و آله) پینه جاهای سجده را از کثرت سجود می دانیم، اما این که بر دوشش می بینیم از چیست؟
فرمود: اگر از دنیا نرفته بود چیزی به شما نمی گفتم، روزی بر او نمی گذشت جز آن که یک یا چند گرسنه را سیر می کرد تا آن جا که دسترسی داشت. و چون شب فرا می رسید به بازمانده از قوت و روزی عائله اش نظر می کرد آن را در انبانی می گذاشت و چون مردم به خواب می رفتند آن را به دوش می کشید و به کوچه های مدینه منوره می رفت و آهنگ مردمی می کرد که از مردم به خاطر عزت نفس چیزی نمی خواستند، آن انبان را در نزد آن ها خالی می کرد آن چنان که نمی دانستند او کیست؟ و از خاندانش جز من کسی از این راز آگاه نبود و من این روش را از او آگاهی یافتم، امید داشت که صدقه را با دست پنهانی بدهد و از فضل آن برخوردار گردد و می فرمود: همانا صدقه پنهانی خشم خدا را خاموش می کند هم چنان که آب آتش را فرو می نشاند و چون یکی از شما صدقه بدهد که اگر با دست راست عطا کند آن را از دست چپ مخفی و پنهان سازد.(1)
**********************************
1- سفينة البحار، ج 2، ص 24.

نوشتن دیدگاه