آورده اند که در زمان حضرت رسول (صلی الله علیه و آله)، ثروتمندان از انصار، وقتی که درختان خرمای آن ها به ثمر می نشست، از میان آن ها آن چه رسیده تر و بهترین بود به مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آورده و در گوشه ای قرار می دادند تا فقرای مهاجر از آن استفاده کنند.
در همین روزها بود که روزی یکی از مالداران و ثروتمندان مدینه، مقداری خرما که بی ارزش بود (یعنی از نوع پست و دور ریختنی بود) را آورد و در میان خرماهای نیکوی دیگران ریخت (و کالای پست خود را با کالاهای پاکیزه و نیکوی دیگران مخلوط کرد) که در این هنگام خداوند متعال از این عمل نهی فرمود که: «و لا تیمموا الخبیث منه تنفقون؛ برای انفاق سراغ چیزهای ناپاک نروید»(1) شما قصد می کنید از چیزهای پست و فاسدی را که نزدتان هست انفاق کنید و حال آن که اگر چنین چیزی را به خودتان بدهند نمی پذیرید.
البته حالات و سیره معصومین (علیهم السلام) این بوده است که از بهترین اموال خود انفاق می کردند از جمله:
در جنات الخلود گوید: که حضرت امام صادق (علیه السلام) با برادران دینی خود مواسات می کرد و آن چه را که بهتر و خوب تر از چیزهایی که در منزلش بود در راه خدا می داد و اگر هم چیزی نداشت به فقیر بدهد، لااقل سائل و فقیر را تسلی می داد.
و در کتاب وقایع الایام است که معمولا امام صادق (علیه السلام) برای تسلی دادن سائل به این ابیات مبادرت می فرمود:
فلا تجزع فان أعسرت یوما  -  فقد أیسرت فی زمن طویل
فلا تیئس فان الیأس کفر  -  لعل الله یغنی عن قلیل
فلا تظنن بربک ظن سوء  -  فان الله أولی بالجمیل
اگر روزی در سختی و فشار قرار گرفتی جزع و ناراحتی نکن، به تحقیق در زمان طولانی بر تو آسان خواهد شد.
از درگاه خداوند ناامید مباش که ناامیدی از درگاه او کفر است، شاید خداوند بسیار کم، تو را بی نیاز کند.
نسبت به خداوند سوءظن نداشته باش، برای این که خداوند از همه به زیبایی ها اولی و برتر است.(2)
**********************************
1- قرآن مجيد، سوره بقره ، آيه 267.
2- وقايع الايام ، ص 165.

نوشتن دیدگاه