در منهج الیقین گوید: کلینی از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده که فرمود: جمعی از انصار خدمت حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) شرفیاب شده سلام کردند و آن حضرت هم جواب فرمودند.
عرض کردند: یا رسول الله، ما را به شما حاجتی است.
فرمود: حاجت خود را بگویید.
گفتند: حاجتی بزرگ است.
فرمود: بگویید آن چیست؟
عرض کردند: حاجت ما آن است ضامن شوی که خداوند عالم ما را به بهشت برد.
حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) سر به زیر انداخت و چنان چه عادت متفکران است چیزی بر زمین می زد، بعد از آن سر برداشت و فرمود: ضامن می شوم به شرط آن که از هیچ چیزی سؤال (طلب) نکنید.
بعد از آن، روش انصار این بود که اگر کسی از آن ها در سفری بود و تازیانه از دستش می افتاد راضی نمی شد که به دیگری بگوید که تازیانه را به من ده، برای این که به گفته حضرت (صلی الله علیه و آله) عمل کرده باشد و از کسی سؤال (طلب) نکرده باشد، لذا خودش پایین می آمد و تازیانه را بر می داشت.
در جامع الاخبار آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «من سأل الناس و عنده قوت ثلاثة أیام، لقی الله یوم یلقاه و لیس علی وجهه لحم؛ کسی که از مردم طلب کند و در حالی که خوراک سه روز در نزد او باشد، روزی که همه مردم خدا را ملاقات می کنند، در حالی خدا را ملاقات می کند که در صورتش گوشت نباشد.»(1)
**********************************
1- بحارالانوار، ج 7، ص 227، روايت 134.

نوشتن دیدگاه