محقق سبزواری در روضةالانوار نقل کرده که پسر حاتم بخشنده و کریم زمان خود بود و در جود و سخاوت به درجه و مقامی رسید که زبان از توصیف آن قاصر است و از جمله کارهای او این بود که هر سال، هشتاد هزار درهم به شعرا صله (هدیه) می داد، با عین حال که ثروتش بی اندازه بود ولی مشربش از خُزَفْ و فرش او از فرش های کهنه و مندرس بود.
روزی مسئول کارهایش به او گفت: چه می شود که شما نیز از ظرف های قیمتی و خوب استفاده نمایید.
پسر حاتم گفت: حساب کرده ام و دانسته ام که تفاوت بین این حال و بین تجمل پنجاه هزار درهم طلا است دوست داشتم که به این حال زندگانی بکنم، و مال خود را بر محتاجین و مستحقین انفاق بنمایم.(1)
**********************************
1- سيماى صدقه ، ص 81.

نوشتن دیدگاه