مقاله ها

عالم بزرگوار، جناب آقای معین شیرازی فرمودند: که آقا سید حسین ورشوچی که در بازار تهران، ورشو فروشی دارد، وقتی سرمایه اش از دستش می رود و مقدار زیادی بدهکار می شود.
روزی دختری وارد مغازه اش می شود و می گوید: من یهودی هستم و پدر ندارم، صد و بیست تومان دارم و می خواهم شوهر کنم، و شنیده ام تو شخص درست کاری هستی، این مبلغ را بگیر و معادل آن اجناسی که در ورقه نوشته شده است جهت جهیزیه ام بده.
قبول کردم آن چه داشتم، دادم بقیه را از مغازه های دیگر تدارک کردم و قیمت مجموع صد و پنجاه تومان شد.
دختر گفت: جز آن چه دادم ندارم.
گفتم: من هم نمی خواهم.
دختر سر بالا کرد و به من دعا کرد و رفت.
آن گاه اجناس را در گاری گذاشتم و چون کرایه را نداشت بدهد، از خودم دادم و به خانه اش رفت.
روزی با خود گفتم که به رفیقم حاج علی آقا علاقه بند که از ثروتمندان تهران است، حالم را بگویم و مقداری پول بگیرم.
صبح زود به شمیران رفتم و مقداری سیب به عنوان هدیه خریدم در امامزاده قاسم، درب باغ او را زدم، باغبان آمد، سیب را دادم و گفتم: به حاجی بگویید: حسین ورشوچی است.
چون گرفت و رفت، به خود آمدم، و خود را ملامت کردم چرا رو به خانه مخلوقی آوردی و به امید غیر او حرکت کردی؟ فورا پشیمان شده فرار کردم و به صحرا رفتم و در خاک ها به سجده و گریه مشغول شدم و مرتبا توبه و از پروردگار خود طلب آمرزش می نمودم.
چون خواستم به شهر برگردم از راهی که احتمال نمی رفت گماشتگان حاجی مرا ببینند برگشتم، و چون می دانستم دنبال من خواهد فرستاد تا نزدیک ظهر به مغازه نرفتم، وقتی که مطمئن شدم که دیگر کسی از گماشتگان حاجی را نمی بینم به مغازه آمدم، شاگردان گفتند: تاکنون چند مرتبه گماشتگان حاجی علی آقا آمدند و تو نبودی.
بلافاصله نوکر او آمد و گفت: شما که صبح آمدید، چرا برگشتید؟ الحال حاجی منتظر شماست.
گفتم: اشتباه شده است، رفت.
پسر حاجی آمد و گفت: پدرم منتظر شما است.
گفتم: من با ایشان کاری ندارم، بالاخره رفت.
پس از ساعتی دیدم، خود حاجی با عصا و حال مرض آمد و گفت: چرا صبح برگشتی؟ حتما کاری داشتی؟ بگو ببینم حاجت تو چیست؟
من سخت منکر شدم و گفتم: اشتباه شده است؟ خلاصه حاجی با قهر و غیظ برگشت.
چند روز بعد هنگام ظهر در خانه بودم و انگور می خوردم، یکی از تجار که با من رفاقت داشت وارد شد و گفت: جنسی دارم که به کار تو می خورد و مدتی است انبار منزل را اشغال کرده و آن خشت لعاب ورشو است.
گفتم: نمی خواهم. ولی بالاخره به من فروخت و به همان مبلغی که خریده بود از قرار خشتی 17 تومان نسیه.
طرف عصر تمام آن ها که از هزار متجاوز بود آورد، انبار مغازه ام پر شد، فردا یک خشت را برای نمونه به کارخانه ورشوسازی بردم، گفتند: از کجا آوردی؟ مدتی است که این جنس نایاب شده، بالاخره خشتی پنجاه تومان خریدند و من تمام بدهی خود را پرداختم و سرمایه نو کردم و شکر خدای را به جا آوردم.(1)
**********************************
1- داستان هاى شگفت ، ص 4-162.

نوشتن دیدگاه