عطیه می گوید : در برگشت از کربلا در بین راه کوفه، جابر به من فرمود : ای عطیّة، آیا می خواهی تو را وصیّت کنم؟ ممکن است که بعد از این سفر دیگر تو را نبینم.
پس فرمود :
أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ صلّی الله علیه وآله مَا أَحَبَّهُمْ، وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً، وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ، فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ قَدَمٌ بِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِمْ ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَى بِمَحَبَّتِهِمْ، فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ يَعُودُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مُبْغِضَهُمْ يَعُودُ إِلَى النَّارِ.
دوست آل محمّد را دوست بدار مادامی که آل محمد را دوست می دارند، و دشمن آل محمّد را دشمن بدار، مادامی که دشمن آل محمد هستند، اگرچه فراوان روزه گیرند و زیاد نماز بخوانند. با دوست آل محمد، مدارا کن، چون اگر در اثر زیادی گناه پای ایشان بلغزد، پای دیگر ایشان به واسطه محبت استوار و پایدار خواهد ماند. همانا دوستدار آل محمّد، به بهشت، و دشمنان ایشان به آتش جهنّم می روند.

منبع : بحارالأنوار، ج‏101، ص195-‏197 به نقل از بشارة المصطفی/ بشاره المصطفی، ص74-75

نوشتن دیدگاه