در حریم قدسی ات بال مناجاتی بده
گنبدت دل می برد، وقت ملاقاتی بده
دست‌هایم خالی از پیش است، سوغاتی بده
من، فقیرم، تکه نانی بهر خیراتی بده
از کنار تو گدا با دست خالی رد نشد
نیست عاقل هر کسی دیوانه مشهد نشد
از دم گرمت مسیحا صاحب دم می شود
بی تو باشم حضرت خورشید، سردم می شود
نان برای خوردن و بردن فراهم می شود
من زیادی ام فقط؟ از سفره ات کم می شود؟
ما لبِ تشنه، لب ِدریایمان پیش شماست
هرکجا باشیم هم یک پایمان پیش شماست
این حرم را چشم‌های تار می خواهد چکار؟
پنجره فولاد تو بیمار می خواهد چکار؟
دل به تو بسته طنابِ دار می خواهد چکار؟
خب جوابش را بده اصرار می خواهد چکار؟
پنجره فولاد تو بیمار را آورده است
تو جوابش را بده، دکتر جوابش کرده است
من که زائر بوده‌ام یک مرتبه در این حرم
وقت مرگ و در فشار قبر و روز محشرم
تو خودت گفتی که منت می گذاری بر سرم
قول دادی ور نه نام مادرت را می برم
سوختم در عشق تو خورشید، خاموشم نکن
مرگ من در وقت تنهایی فراموشم نکن
بر خلاف دست، چشمم پُرتر از این حرف هاست
آب سقا‌خانه ات تب بُرتر از این حرف هاست
این گرفتارت شدن‌ها حُرتر از این حرف هاست
نان بدون عشق تو آجرتر از این حرف هاست
در رواق تو تمامی جهان جا می شود
زودتر از گفتن حاجت گره وا می شود
دوست دارم با شما باشم، اجازه می دهی؟
تو رئوفی من گدا باشم، اجازه می دهی؟
شامل لطف رضا باشم، اجازه می دهی؟
با تو یک شب کربلا باشم، اجازه می دهی؟
زائرت هرکس شود، ختم بخیرش می کنی
پاش بیفتد اگر، حر را زهیرش می کنی
راه افتادی و زیر پایت ایران ساختند
تکه‌ای از خاک ایران را خراسان ساختند
با وجود تو در این کشور مسلمان ساختند
تو همان لطفی که در پاسخ به سلمان ساختند
در نگهداری گل خود را نشان دادیم ما
تا ابد مدیون زن های سنابادیم ما
راست می گویند که در احتضار افتاد های؟
مادرت یکبار، تو پنجاه بار افتاده ای
روضه خوان دست زهرای زکار افتاده ای
در میان حجره هم چشم انتظار افتاده ای
آن نشستن ها و آن برخاستن ها یک طرف
بی جواد افتادنت آقای تنها یک طرف
از مدینه یک نفر آمد عزاداری کند
موپریشان، بی عمامه گریه و زاری کند
تا برای آخرین بار از تو دیداری کند
خواهرت هم کاش می آمد تو را یاری کند
خواهرت هم کاش می آمد به دادت می رسید
داشت کم کم جان به لب های جوادت می رسید
خاک حجره مثل خاک کربلا سوزان نبود
لااقل تا لحظۀ آخر تنت عریان نبود
روی جسم تو دگر رد سم اسبان نبود
لااقل دیگر سرت از شاخه آویزان نبود
مردم این شهر پیمان تو را نشکسته اند
زیر پای چوب دندان تو را نشکسته اند
از محاسن هیچ نامردی سرت را برنداشت
کندی خنجر نیامد حنجرت را برنداشت
لااقل دیگر کسی انگشترت را برنداشت
هیچ دستی روسری خواهرت را برنداشت
نیزه‌ای را در گلوی تو فرو کردند؟ نه
با سر نیزه تنت را پشت و رو کردند؟ نه
شاعر: حامد خاکی
