مقاله ها

اضافه بر آن ‌چه كه تاكنون در ترسیم شخصیت یزید گفته شد روایات فراوانى در كتب اهل سنّت در مذمّت یزید وجود دارد كه در این مختصر به بعضى از آن‌ها اشاره مى‌شود.
1ـ روى الحاكم عن عائشة قوله صلی الله علیه و آله: ستّة لعنتهم، لعنهم اللّه وكلّ نبیّ مجاب: الزائد فی كتاب اللّه، والمكذّب بقدر اللّه تعالى، والمتسلّط بالجبروت فیعزّ من أذلّ اللّه ویذلّ من أعزّ اللّه، والمستحلّ لحرم اللّه، والمستحلّ من عترتی ما حرّم اللّه، والتارك لسنّتی.
شش گروه را خداوند مورد لعن خود قرار داده است و نیز من و هر پیامبرى آنان را لعنت كرده است: 1ـ كسى كه به كتاب خدا چیزى بیافزاید. 2ـ كسى كه مقدّرات الهى را تكذیب كند. 3ـ كسى كه با زور و جبر بر مردم مسلّط شود و به آنان كه خدا ذلیل كرده است عزّت بخشد، و آن‌كه خدا عزیزش كرده است را ذلیل كند. 4ـ كسى كه حلال خدا را حرام نماید. 5ـ كسى كه نسبت به عترتم آنچه را خدا حرام كرده است حلال بداند. 6ـ كسى كه سنّت مرا ترك گوید.
المستدرك على الصحیحین، ج 2، ص 572، ح 3941 ـ مجمع الزوائد، ج 1، ص 176ـ فضائل الخمسة، ج 3، ص 349 و 350.
مناوى صاحب فیض القدیر مى‌گوید: معناى این جمله «والمستحلّ من عترتی ما حرّم اللّه» این است كه هر كس نسبت به نزدیكانم آنچه انجامش جایز نیست مانند: اذیّت آنان یا بى حرمتى به آنان، كه اگر كسى آن را حلال بداند كافر، وگرنه گناه‌كار است.
و اختصاص دادن آزار دهندگان عترتش به لعن، به جهت تأكید بر حقوق عترت و بزرگى مقام آنان است به همین جهت هم اضافه به خدا و رسول مى‌شوند.
فیض القدیر، ج 4، ص96.
بنابر این، براى هیچ منصفى جای شكّ باقى نمى‌ماند كه افرادى همانند یزید و نیروهاى تحت فرمانش آن چیزى را حلال دانستند كه خدا حرام كرده است و آن ریختن خون امام حسین علیه السلام بود.
پس حكم كفر را باید به آنان داد و یا لااقل بگوییم فاسق هستند و لعن آنان در هر صورت جایز مى‌شود. (درباره جواز لعن یزید در ادامه به تفصیل بحث خواهد شد.)
2 ـ روى أحمد ومسلم عن رسول اللّه صلی الله علیه و آله: من أخاف أهل المدینة أخافه اللّه عزّ وجلّ، وعلیه لعنة اللّه والملائكة والناس أجمعین، لا یقبل اللّه منه یوم القیامة صرفاً ولا عدلاً.
هر كس مردم مدینه را بترساند خداوند او را خواهد ترساند، و بر اوست لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم، و در روز قیامت خداوند نه از او چیزى كه عذاب را دور كند و نه بلا گردانى را مى‌پذیرد.
 مسند أحمد، ج 4، ص 55 و 56 ـ صحیح مسلم، ج 4، ص 114 و 115‌ـ مجمع الزوائد، ج 3، ص 306.
آیا كسى كه به شهر یثرب و مدینة الرسول لشكر كشى مى‌كند مصداق كامل این سخن شریف رسول خدا نیست؟
آرى، تاریخ مدینه، لشكر كشى یزید و قتل عام أصحاب رسول خدا و مسلمانان این شهر و بى حرمتى به ناموس آنان را فراموش نكرده است. (در ادامه در باره فجایع یزید در شهر مدینه به تفصیل خواهد آمد.)
3 ـ وقال الحافظ أبو یعلى: حدّثنا الحكم بن موسى، ثنا یحیى بن حمزة، عن هشام بن الغاز، عن مكحول، عن أبی عبیدة: أنّ رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم قال: «لا یزال أمر أمّتی قائماً بالقسط حتّى یثلمه رجل من بنی أمیّة یقال له یزید.
وقد رواه ابن عساكر من طریق صدقة بن عبد اللّه الدمشقی عن هشام بن الغاز، عن مكحول، عن أبی ثعلبة الخشنی، عن أبی عبیدة.
عن رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم قال: «لا یزال أمر هذه الأمّة قائماً بالقسط حتّى یكون أوّل من یثلمه رجل من بنی أمیّة یقال له یزید».
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: اوّلین كسى كه رخنه در پیكره امّتم وارد مى‌كند مردى از بنوأمیّه است.
 الأسماء والكنى، دولابی، ج 1، ص 163.
حسنّه الألبانی وصحّحه العزیزی الشافعی كما فى صحیح الجامع الصغیر
این حدیث را البانى و عزیزى شافعى صحیح دانسته‌اند.
صحیح الجامع الصغیر، ج 1، ص 504، ح 2582 ـ السراج المنیر، ج 2، ص 90.
4 ـ ابن كثیر پس از اشاره به خصلت شهوترانى و بى توجّهى یزید به نماز به روایتى از پیامبر خدا استناد جسته و مى‌گوید: وكان فیه أیضاً إقبال على الشهوات وترك بعض الصلوات فی بعض الأوقات، واماتتها فی غالب الأوقات.
وقد قال الامام أحمد: حدثنا أبو عبد الرحمن، ثنا حیوة، حدثنی بشیر بن أبی عمرو الخولانی: أنّ الولید بن قیس حدّثه أنّه سمع أبا سعید الخدری یقول: سمعت رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم یقول: «یكون خلفٌ من بعد ستین سنة أضاعوا الصلاة واتبعوا الشهوات فسوف یلقون غیاً، ثم یكون خلف یقرأون القرآن لا یجاوز تراقیهم، ویقرأ القرآن ثلاثة مؤمن ومنافق وفاجر».
پس از سال شصت كسانى زمام امور را به دست خواهند گرفت كه نماز را تباه ساخته و از هوس‌ها پیروى كنند و به زودى سزاى گمراهى خود را خواهند گرفت، سپس گروهى مى‌آیند كه قرآن را مى‌خوانند ولى از حنجره آنان تجاوز نمى‌كند، قرآن را سه گروه مى‌خوانند: مؤمن، منافق، و فاجر.
 البدایة والنهایة، ج 8، ص 252 و 253.
5 ـ وقال الحافظ أبو یعلى: حدثنا زهیر بن حرب، ثنا الفضل بن دكین، ثنا كامل أبو العلاء: سمعت أبا صالح سمعت أبا هریرة یقول: قال رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم: «تعوّذوا باللّه من سنة سبعین، ومن امارة الصبیان.
به خدا پناه برید از حوادث سال هفتاد و از فرماندهى و حكومت كودكان.
البدایة والنهایة، ج 8، ص 252 و 253.
6 ـ وقال أبو یعلى: حدّثنا عثمان بن أبی شیبة، ثنا معاویة بن هشام، عن سفیان، عن عوف، عن خالد بن أبی المهاجر، عن أبی العالیة.
قال: كنّا مع أبی ذر بالشام فقال أبو ذر: سمعت رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم یقول: «أوّل من یغیّر سنّتی رجل من بنی أمیّة».
با أبوذر در شام بودیم كه أبوذر گفـت: از رسول اللّه صلى الله علیه و آله شنیدم كه می‌فرمود: أوّل كسی كه سنّت مرا تغیر می‌دهد مردی از بنی أمیّه خواهد بود.
البدایة والنهایة، ج 8، ص 252 و 253.
أورده الألبانی فی أحادیثه الصحیحة: ج 4، ص 329 قائلا: ولعلّ المراد بالحدیث تغییر نظام اختیار الخلیفة وجعله وراثة.
ألبانی این حدیث را در كتاب الأحادیث الصحیحة: ج 4، ص 329 آورده و این گونه می‌گوید: شاید مراد از این حدیث تغییر سبك تعیین خلیفه و وراثتی كردن آن باشد.
بعضى از بزرگان اهل سنّت كه از أصحاب شمرده شده و مورد قبول آنان نیز هستند پس از شنیدن اخبار از زبان رسول خدا صلى الله علیه و آله و وقایع سال شصت و پس از آن، آرزویشان این بود كه خداوند دیدن آن روز را نصیبشان نكند.
به دو نقل ذیل توجّه كنید:
امارت و حكومت كودكان:
1 ـ وأخرج البیهقی عن أبی هریرة قال: اللّهمّ لا تدركنی سنة الستّین، ویحكم! تمسّكوا بصدغی معاویة، اللّهمّ لا تدركنی امارة الصبیان.
خدایا سال شصت ار قسمت من نكن، وای بر شما مردم! به فرزند معاویه تمسك جسته‌اند، خدایا امارت بچه‌ها را نصیبم مكن!
الدلائل، بیهقی، ج 6، ص466.
2 ـ الحافظ أبو بكر بن مالك: حدّثنا عبد اللّه بن أحمد بن حنبل: حدّثنی أبو بكر لیث بن خالد البجلی، ثنا عبد المؤمن بن عبد اللّه السدوسی، قال: سمعت أبو یزید المدینی یقول: قام أبو هریرة على منبر رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم دون مقام رسول اللّه صلّى اللّه علیه وسلّم بعتبة، فقال: ویل للعرب من شرّ قد اقترب، ویل لهم من امارة الصبیان، یحكمون فیهم بالهوى ویقتلون بالغضب.
واى بر عرب از شرّى كه نزدیك است، واى بر آنان از بچّه ها و نوجوانانى كه با هواى نفسانى و كشتن با خشم و غضب بر آنان حكومت كنند.
 البدایة والنهایة، ابن كثیر، ج 8، ص120.
و خلیفه دوّم هم بنا بر نقل بزرگان اهل سنّت پیش‌گویى كرده و هلاكت عرب را به دست افراد بى كفایتى مى‌داند كه شایستگى رهبرى قوم عرب را ندارند.
3 ـ قال الحارث بن مسكین، عن سفیان، عن شبیب، عن عرقدة بن المستظل، قال: سمعت عمر بن الخطّاب یقول: قد علمت وربّ الكعبة متى تهلك العرب، إذا ساسهم من لم یدرك الجاهلیّة ولم یكن له قدم فی الإسلام.
از عمر بن خطّاب شنیدم كه می‌گفت: به خدای كعبه دانستم كه عرب چه زمانی هلاك خواهد شد، زمانی كه اشخاصی كه زمان جاهلیّت را درك نكرده‌اند و قدمت در اسلام ندارند بر مردم حكومت كنند.
 البدایة والنهایة، ابن كثیر، ج 8، ص254.
عذر بد تر از گناه:
احادیثى كه ملاحظه نمودید بخش اندكى از روایاتى است كه در مذمّت یزید در كتب تاریخى و روایى اهل سنّت نقل شده است و ابن عساكر بیشترین روایات را جمع آورى كرده است و تا زمان ابن تیمیّه و ابن كثیر بحثى در صحّت و عدم صحّت آن دیده نمى‌شود.
اما ناگهان وظیفه دفاع از یزید بر دوش عدّه‌اى سنگینى ‌كرده و سعى مى‌كنند تا چاره‌اى بیندیشند، و تنها چاره هم یك راه است و آن تضعیف این نقل‌هاست.
لذا ابن كثیر مى‌گوید:
وقد أورد ابن عساكر أحادیث فی ذمّ یزید بن معاویة كلّها موضوعة لا یصحّ شی منها.
احادیثى كه ابن عساكر در مذمّت یزید نقل كرده است همه جعلی و ساختگى هستند و هیچ‌كدام از آن‌ها صحیح نمی‌باشند.
 البدایة النهایة، ج 8، ص 254.
غافل از این كه همان‌گونه كه در مباحث پیشین نقل كردیم برخى از عالمان اهل سنّت یزید را به جهت بى‌توجّهى به نماز و ترك آن و هم‌چنین آلودگى به شرب خمر و شادمانى‌اش از واقعه كربلا و شهادت امام حسین علیه السلام و قتل عام مردم مدینه، نه تنها سرزنش كرده‌اند، بلكه او را مستحق لعن و نفرین دانسته‌اند كه در ادامه به تفصیل به این مباحث خواهیم پرداخت. «إن شاء الله تعالی»

منبع : مؤسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)

نوشتن دیدگاه