متن حدیث :
من کساه الحیآء ثوبه لم یر الناس عیبه.(1)
ترجمه :
هر که بپوشاند به او حیاء جامه خود را نبینند مردمان عیب او را.
بدانکه حیاء انقباض نفس است از قبایح و از خصائص انسان است و آن خلقی است مرکب از جبن و عفت و فضیلت بسیار برای او وارد شده و او را لباس اسلام و قرین ایمان گرفته اند و فرموده اند: که ایمان ندارد کسی که حیاء ندارد.(2)
و فی الحدیث: لم یبق من امثال الانبیاء الا قول الناس اذا لم تستح فاصنع ما شئت.(3)
یعنی در حدیث است که باقی نمانده از مثل های پیغمبران مگر قول مردم یعن قولی که در میان مردم است که می گویند: هر گاه حیا نمی کنی پس به جا آور آنچه بخواهی.
یعنی حیا نمی گذارد که صاحبش مرتکب هر عمل قبیحی بشود به خلاف آن که حیا نداشته باشد.
و بدانکه اگر حیا از روی عقل باشد ممدوح است و اگر از روی حمق باشد مذموم است مثل حیا کردن از آموختن مسائل علمیه و از اتیان به عبادات شرعیه که جهال آن را قبیح شمرند مثل سرمه کشیدن و تحت الحنک افکندن و تلقین کردن میت بعد از انصراف مردم از سر قبر و حمل کردن شخص شریف سریر میت را بر دوش چنانچه علامه بحرالعلوم (رحمه الله) فرماید:
لایاب من ذلک اهل الشرف *** فلیس امر الله بالمستنکف(4)
**************************************
1) نهج البلاغه ص 1185 حکمت 214.
2) سفینة البحار 1/361 و 362.
3) سفینةالبحار 1/361.
4) صاحبان شرف نباید از حمل جنازه خودداری کنند زیرا دستور و امر خدا چیزی نیست که کسی از انجام آن عار داشته باشد.
