دعبل شاعر حماسه سرا و مبارز، که از حامیان آل علی (علیه السلام) بود، و در زمان حضرت رضا (علیه السلام) می زیست، وقتی که در بستر مرگ قرار گرفت، کاغذی طلبید و سه شعر زیر را در آن نوشت:

اعــــد لله یـــوم یلـــــقاه  ***  دعبــل ان لا اله الا هو
یقولـها مخلصاً عساه بها  ***  یرحــمه فی القیـامة الله
الله مولاه و النبی و مـن  ***  بعد هما فالوصی مولاه

یعنی: دعبل، برای روز قیامت و ملاقات با خدا، برای خدا آماده نموده است، این عقیده را که خدایی جز او نیست، دعبل این عقیده را از روی اخلاص به زبان می آورد، و امید آن دارد که در پرتو آن، خداوند او را مشمول رحمتش قرار دهد.
خدا و پیامبر(ص) و بعد از آن ها، وصی پیامبر(ص) (علی علیه السلام) مولای او است.
وصیت کرد تا این اشعار را در کاغذ نوشته همراه او دفن کنند و، به این وصیت عمل شد، بعد از چند روز شخصی او را در خواب دید و از حال او پرسید، او در پاسخ گفت:
رحمنی بتلک الأبیات: خداوند به خاطر این اشعار، مرا مشمول رحمت خود قرار داد.(1)
**************************************
1) تفسیر ابوالفتوح، ج 2، ص 476.