حسین هدایتی
صدای ولوله‏ای در آسمان‏ها می‏آید چرخ چرخِ پروانه‏ها به رنگ تازه‏ای است. آسمان بر ستون‏هایش دست گذاشته و به جهندگیِ جهان چشم دوخته است. صبری وسیع متولّد خواهد شد. صخره‏های بی‏نهایت، کاسه به دست صف کشیده‏اند. هوای کوه‏ها، هوای نیاز و دریوزگی است. کوه‏ها ـ کوه‏های صبور ـ چون گدایانی خیزان به امید اندکی از این همه شکیبایی، بی‏تاب شده‏اند. از کوچه بنی‏هاشم، رشحات بال فرشتگان شنیده می‏شود؛ رگبار پیام‏ها از آسمان‏ها. این طاقتِ محض است که بر گهواره کوچک خویش، سرود اندوه می‏خواند. فانوس‏های صبوری در چشم‏هایش سو سو می‏زنند. غم‏ها گوشه گوشه به او خیره شده‏اند. دنبال روزنه‏ای می‏گردند تا چون آواری تلخ، بر سرش بریزند. غم‏ها هیچ وقت از دست‏ها و شانه‏های او کوتاه نخواهند آمد. میلاد رنج‏هایی که هر کدامشان را توان بر انداختن جبال است. رنج علی علیه‏السلام در محراب، رنج فاطمه علیهاالسلام در زاویه‏های پنهان شب. اندوه حسن علیه‏السلام و حسین علیه‏السلام . این زینت است که بی‏تابانه بر طاقچه‏های ویران، خاموش می‏شود؛ چون شمعی که صبورانه می‏سوزد تا افق‏های به خواب رفته را شرمسار کند. ثانیه‏ها زنگ می‏زنند مهتاب نزدیک است. نسیم‏ها حتّی آرام شده‏اند. نفس کائنات درنمی‏آید. فرشتگان از پشت لبخندهای نازکشان، به یکدیگر نگاه می‏کنند. صدای تلاوت از شیارهای واضح آسمان می‏آید.
کوه‏ها می‏خندند و صبر زاده می‏شود. طعم سیب و شکیب، در دل‏ها می‏چرخد. ـ پدر را آه و مادر را نگاه ـ کودک از آغوش‏های معطّر سرازیر است.
از بهشتی در بهشتی دیگر آرام می‏گیرد. حسین علیه‏السلام و حسن علیه‏السلام را با دست‏های کوچکش رازی است.
آیا پدر بزرگِ نام‏آورِ زینب بر شانه‏های کوچکش دست نکشیده است؟
آیا پدر به جای اذان در گوش ما، خطبه‏ای بر کتف صبورش نخوانده است؟
این شانه‏ها فرداست که طاقت را بی‏طاقت خواهد کرد. صبر به پرواز درآمده است. روزها در گریزگاهی خاموش تمام شده‏اند. و غم‏ها پابه‏پای او بزرگ می‏شوند. فاتحانه بر راه می‏ایستد.
نوبتی اگر باشد نوبت تکیدن است. تکلیف این شکیبایی بی‏حدّ را مشخص کرده‏اند. باید ایستاد و ستیهندگی سال‏ها را زانو نزد. این گهواره کوچک را پرندگانی خونین در بادهای شمال و ابرهای جنوب، آرام آرام می‏تکانند.

نوشتن دیدگاه