چرا بنی هاشم و انصار، از حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دفاع نكردند؟

(زمان خواندن: 14 - 28 دقیقه)

طرح شبهه :
مردم مدینه نسبت قومی و خویشاوندی با پیامبر داشتند مادر پیامبر از آنجا بود و مادر عبدالمطلب (سلمی) نیز از قبیله قدرتمند خزرج بود به همین خاطر مردم مدینه (مخصوصا خزرج) خودشان را اخوال رسول (یعنی دایی های پیامبر) می دانستند.
افزون بر همه اینها پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) توانستند هزاران نفر فدایی تربیت نمایند كه حاضر بودند در راه خدا و دفاع از ایشان و خانواده شان جان هایشان را فدا كنند. در صورتی كه این مطلب دروغ را كه دشمنان اسلام درست كرده اند بپذیریم چه شد كه بنی هاشم، سیلی خوردن دختر رسول خدا و آتش گرفتن در خانه، كشته شدن محسن شش ماه و... را ببینید؛ ولی به یك باره لب فرو بسته و كوچك ترین اعتراضی ننمایند؟
آن همه مسلمان مخلص و فدایی و مخصوصا مردم مدینه كه با پیامبر رابطه خویشاوندی و قومی داشتند چه شد همه یكپارچه سكوت نموده كوچكترین حرف و اعتراضی ننمودند؟
نقد و بررسی :
در ابتدا باید گفت كه این مطلب تنها نوعی استبعاد است؛ نه دلیل؛ زیرا روایاتی كه دلالت بر هجوم به خانه فاطمه زهرا و امیرمؤمنان می كند، در كتب اهل سنت ( نه كتب شیعه) و با سند صحیح نقل شده است. بنابراین، این كلمات بیشتر كلماتی خطابی و بازی با احساسات است و نه بحث منطقی.

نقش قبیله اسلم در تحكیم حكومت ابوبكر :
قریش و در رأس ایشان ابوبكر و عمر حق امیرمؤمنان را در حالی كه ایشان مشغول دفن رسول خدا بودند، غصب نمود و سپس با تطمیع دیگران (مانند ابوسفیان) اكثر قریش را با خود همراه ساختند. و مشخص است كه باقی قبایل قدرت رویارویی با قریش را ندارند.
ابوبكر و عمر نیز قبایل مختلف بیابان نشین را كه به زور شمشیر اسلام آورده بودند، در مدینه جمع كردند و بسیاری از تازه مسلمانان را جلب كردند؛ زیرا امیر مؤمنان در تمام جنگ ها محور پیروزی اسلام بود و آن ها از امیرمؤمنان (علیه السلام) كینه داشتند و منافقان از همین كینه استفاده كردند. سپس با استفاده از فشار این گروه ها و نیز قبایل بیابان نشین اطراف مدینه خانه امیرمؤمنان را محاصره كرده و خواستند آن را به آتش بكشند.

طبری در تاریخ خود، ماوردی شافعی در الحاوی الكبیر و عبد الوهاب نویری در نهایة الأرب، می نویسند :
وأقبلت أسلم بجماعتها حتی تضایقت بهم السكك فبایعوه، فكان عمر یقول: ما هو إلا أن رأیت أسلم فأیقنت بالنصر.
قبیله اسلم همگی در مدینه گرد آمدند تا با ابوبكر بیعت كنند، آن قدر جمعیت زیاد بود كه حتی بازارها نیز گنجایش ایشان را نداشت.
عمر گفت: قبیله اسلم را كه دیدم یقین به پیروزی پیدا كردم.
الطبری، أبی جعفر محمد بن جریر (متوفای310)، تاریخ الطبری، ج 2، ص 244، ناشر: دار الكتب العلمیة - بیروت؛
الماوردی البصری الشافعی، علی بن محمد بن حبیب (متوفای450هـ)، الحاوی الكبیر فی فقه مذهب الإمام الشافعی وهو شرح مختصر المزنی، ج 14، ص 99، تحقیق الشیخ علی محمد معوض - الشیخ عادل أحمد عبد الموجود، ناشر: دار الكتب العلمیة - بیروت - لبنان، الطبعة: الأولی، 1419 هـ -1999 م؛
النویری، شهاب الدین أحمد بن عبد الوهاب (متوفای733هـ)، نهایة الأرب فی فنون الأدب، ج 19، ص 21، تحقیق مفید قمحیة وجماعة، ناشر: دار الكتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولی، 1424هـ - 2004م.
یعنی حتی اگر مردم مدینه هم می خواستند، در چنین وضعیتی، توانایی مقابله با ابوبكر و عمر و طرفداران ایشان را نداشتند.

عدم دفاع بنی هاشم و انصار از دیدگاه امیرمؤمنان (علیه السلام) :
امیرمؤمنان (علیه السلام) دفاع نكردن صحابه (اعم از بنی هاشم و صحابه و انصار را) از اهل بیت و علت آن را در بعضی خطبه های خویش بیان كرده كه به بعضی از آن ها اشاره می كنیم :
الف: استغاثه علی (علیه السلام) به درگاه حق :
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَعْدِیكَ عَلَی قُرَيْشٍ وَمَنْ أَعَانَهُمْ فَإِنَّهُمْ قَدْ قَطَعُوا رَحِمِی وَأَكْفَئُوا إِنَائِی وَأَجْمَعُوا عَلَی مُنَازَعَتِی حَقّاً كُنْتُ أَوْلَی بِهِ مِنْ غَيْرِی وَقَالُوا أَلَا إِنَّ فِی الْحَقِّ أَنْ تَأْخُذَهُ وَفِی الْحَقِّ أَنْ تُمْنَعَهُ فَاصْبِرْ مَغْمُوماً أَوْ مُتْ مُتَأَسِّفاً فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَيْسَ لِی رَافِدٌ وَلَا ذَابٌّ وَلَا مُسَاعِدٌ إِلَّا أَهْلَ بَيْتِی فَضَنَنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَنِيَّة....
نهج البلاغه، محمد عبده، ج2، ص 202 خطبه 217 و الإمامة والسیاسة، ابن قتیبة، ج 1 ص 134، و مجمع الأمثال، أحمد بن محمد المیدانی النیسابوری ( متوفی 528)، ج2، ص282 و شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 6، ص 95 و ج 11، ص109
خدایا برای پیروزی بر قریش و یارانشان از تو كمك می خواهم كه پیوند خویشاوندی مرا بریدند، و كار مرا دگرگون كردند و همگی برای مبارزه با من در حقی كه از همه آنان سزاوارترم، متحد گردیدند و گفتند: حق را اگر توانی بگیر، و یا اگر تو را از حق محروم دارند، با غم و اندوه صبر كن و یا با حسرت بمیر.
به اطرافم نگریستم، دیدم كه نه یاوری دارم، و نه كسی كه از من دفاع و حمایت می كند، جز خانواده ام كه مایل نبودم جانشان به خطر افتد.
نهج البلاغه، خطبه 217.

ب: تظلّم و دادخواهی علی (علیه السلام) :
روی كثیر من المحدثین انه عقیب یوم السقیفة تالم وتظلم واستنجد واستصرخ حیث ساموه الحضور والبیعة وانه قال وهو یشیر الی القبر (یا بن ام إن القوم استضعفونی وكادوا یقتلوننی)، وانه قال وا جعفراه ولا جعفر لی الیوم واحمزتاه ولا حمزة لی الیوم.
بسیاری از روایت كنندگان نقل كرده اند كه او (حضرت علی علیه السلام) پس از ماجرای سقیفه اظهار ناراحتی كرد و حق خود را خواسته و كمك طلبید و فریاد كشید؛ زیرا در نزد وی حاضر نشدند و بیعت نكردند. و او در حالی كه رو به سوی قبر رسول خدا كرده بود گفت:" ای فرزند مادرم، این قوم، مرا ناتوان یافتند و چیزی نمانده بود كه مرا بكشند" و فرمود: وای جعفر من امروز جعفر ندارم؛ وای حمزه؛ من امروز حمزه ندارم!!!.
إبن أبی الحدید المدائنی المعتزلی، أبو حامد عز الدین بن هبة الله بن محمد بن محمد (متوفای655 هـ)، شرح نهج البلاغة، ج ج 11، ص 65، تحقیق محمد عبد الكریم النمری، ناشر: دار الكتب العلمیة - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولی، 1418هـ - 1998م.
همین مضامین در كتب شیعه نیز به وفور آمده است.

ج: بیعت تحمیل شده با یادی از خویشان :
فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَيْسَ لِی رَافِدٌ وَلَا مَعِی مُسَاعِدٌ إِلَّا أَهْلُ بَيْتِی فَضَنِنْتُ بِهِمْ عَنِ الْهَلَاكِ؛ وَلَوْ كَانَ لِی بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ عَمِّی حَمْزَةُ وَأَخِی جَعْفَرٌ لَمْ أُبَايِعْ كَرْهاً وَلَكِنِّی بُلِیتُ بِرَجُلَيْنِ حَدِیثِی عَهْدٍ بِالْإِسْلَامِ الْعَبَّاسِ وَعَقِیلٍ، فَضَنِنْتُ بِأَهْلِ بَيْتِی عَنِ الْهَلَاكِ، فَأَغْضَيْتُ عَيْنِی عَلَی الْقَذَی، وَتَجَرَّعْتُ رِیقِی عَلَی الشَّجَی وَصَبَرْتُ عَلَی أَمَرَّ مِنَ الْعَلْقَمِ، وَآلَمَ لِلْقَلْبِ مِنْ حَزِّ الشِّفَار.
الحسنی الحسینی، رضی الدین أبی القاسم علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن طاووس (متوفای664هـ)، كشف المحجة لثمرة المهجة، ص249، ناشر: بوستان كتاب ـ قم ، الطبعة الثانیة، 1375ش ؛
المجلسی، محمد باقر (متوفای 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 30 ص 15، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعة: الثانیة المصححة، 1403 - 1983 م.
امیر مؤمنان فرمود: نگاه كردم كه نه كمك كاری دارم و نه یاری كننده ای؛ پس خواستم كه خاندان خود را از نابودی حفظ كنم؛ و اگر برای من پس از رسول خدا عمویم حمزه و جعفر بودند با زور بیعت نمی كردم؛ ولیكن من مبتلا به دو نفر تازه مسلمان شدم؛ عباس و عقیل؛ پس خواستم كه خاندان خود را از نابودی حفظ كنم؛ چشم خود را با وجود خار(در آن) بستم و آب دهان را با وجود تیغ فرو بردم و بر چیزی تلخ تر از علقم ( گیاهی تلخ) صبر كردم؛ و بر چیزی درد آورتر از تیغ برای قلب، صبر نمودم.

د: شكایت علی (علیه السلام) از كمی یاران :
فَقَالَ الْأَشْعَثُ بْنُ قَيْسٍ [وَغَضِبَ مِنْ قَوْلِهِ ] فَمَا يَمْنَعُكَ يَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ حِینَ بُويِعَ أَخُو تَيْمِ بْنِ مُرَّةَ وَأَخُو بَنِی عَدِيِّ بْنِ كَعْبٍ وَأَخُو بَنِی أُمَيَّةَ بَعْدَهُمَا أَنْ تُقَاتِلَ وَتَضْرِبَ بِسَيْفِكَ وَأَنْتَ لَمْ تَخْطُبْنَا خُطْبَةً مُنْذُ كُنْتَ قَدِمْتَ الْعِرَاقَ إِلَّا وَقَدْ قُلْتَ فِیهَا قَبْلَ أَنْ تَنْزِلَ عَنْ مِنْبَرِكَ وَاللَّهِ إِنِّی لَأَوْلَی النَّاسِ بِالنَّاسِ وَمَا زِلْتُ مَظْلُوماً مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ مُحَمَّداً (صلی الله علیه وآله) فَمَا مَنَعَكَ أَنْ تَضْرِبَ بِسَيْفِكَ دُونَ مَظْلِمَتِكَ؟
فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ (علیه السلام) يَا ابْنَ قَيْسٍ [قُلْتَ فَاسْمَعِ الْجَوَابَ ] لَمْ يَمْنَعْنِی مِنْ ذَلِكَ الْجُبْنُ وَلَا كَرَاهِيَةٌ لِلِقَاءِ رَبِّی وَأَنْ لَا أَكُونَ أَعْلَمُ أَنَّ مَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِی مِنَ الدُّنْيَا وَالْبَقَاءِ فِیهَا وَلَكِنْ مَنَعَنِی مِنْ ذَلِكَ أَمْرُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) وَعَهْدُهُ إِلَيَّ أَخْبَرَنِی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) بِمَا الْأُمَّةُ صَانِعَةٌ بِی بَعْدَهُ فَلَمْ أَكُ بِمَا صَنَعُوا حِینَ عَايَنْتُهُ بِأَعْلَمَ مِنِّی وَلَا أَشَدَّ يَقِیناً مِنِّی بِهِ قَبْلَ ذَلِكَ بَلْ أَنَا بِقَوْلِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) أَشَدُّ يَقِیناً مِنِّی بِمَا عَايَنْتُ وَشَهِدْتُ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا تَعْهَدُ إِلَيَّ إِذَا كَانَ ذَلِكَ قَالَ: إِنْ وَجَدْتَ أَعْوَاناً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ وَجَاهِدْهُمْ وَإِنْ لَمْ تَجِدْ أَعْوَاناً فَاكْفُفْ يَدَكَ وَاحْقِنْ دَمَكَ حَتَّی تَجِدَ عَلَی إِقَامَةِ الدِّینِ وَكِتَابِ اللَّهِ وَسُنَّتِی أَعْوَاناً وَأَخْبَرَنِی (صلی الله علیه وآله) أَنَّ الْأُمَّةَ سَتَخْذُلُنِی وَتُبَايِعُ غَيْرِی وَتَتَّبِعُ غَيْرِی وَأَخْبَرَنِی (صلی الله علیه وآله) أَنِّی مِنْهُ بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَی وَأَنَّ الْأُمَّةَ سَيَصِیرُونَ مِنْ بَعْدِهِ بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ وَمَنْ تَبِعَهُ وَالْعِجْلِ وَمَنْ تَبِعَهُ إِذْ قَالَ لَهُ مُوسَی یا هارُونُ ما مَنَعَكَ إِذْ رَأَيْتَهُمْ ضَلُّوا. أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَ فَعَصَيْتَ أَمْرِی. قالَ يَا بْنَ أُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِی وَلا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِی إِسْرائِیلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی وَقَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَكادُوا يَقْتُلُونَنِی وَإِنَّمَا [يَعْنِی أَنَ مُوسَی أَمَرَ هَارُونَ حِینَ اسْتَخْلَفَهُ عَلَيْهِمْ إِنْ ضَلُّوا فَوَجَدَ أَعْوَاناً أَنْ يُجَاهِدَهُمْ وَإِنْ لَمْ يَجِدْ أَعْوَاناً أَنْ يَكُفَّ يَدَهُ وَيَحْقُنَ دَمَهُ وَلَا يُفَرِّقَ بَيْنَهُمْ] وَإِنِّی خَشِیتُ أَنْ يَقُولَ لِی ذَلِكَ أَخِی رَسُولُ اللَّهِ ص [لِمَ ] فَرَّقْتَ بَيْنَ الْأُمَّةِ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی وَقَدْ عَهِدْتُ إِلَيْكَ إِنْ لَمْ تَجِدْ أَعْوَاناً أَنْ تَكُفَّ يَدَكَ وَتَحْقُنَ دَمَكَ وَدَمَ أَهْلِ بَيْتِكَ وَشِیعَتِكَ فَلَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) مَالَ النَّاسُ إِلَی أَبِی بَكْرٍ فَبَايَعُوهُ وَأَنَا مَشْغُولٌ بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) بِغُسْلِهِ وَدَفْنِهِ ثُمَّ شُغِلْتُ بِالْقُرْآنِ فَآلَيْتُ عَلَی نَفْسِی أَنْ لَا أَرْتَدِيَ إِلَّا لِلصَّلَاةِ حَتَّی أَجْمَعَهُ [فِی كِتَابٍ ] فَفَعَلْتُ ثُمَّ حَمَلْتُ فَاطِمَةَ وَأَخَذْتُ بِيَدِ ابْنَيَّ الْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ فَلَمْ أَدَعْ أَحَداً مِنْ أَهْلِ بَدْرٍ وَأَهْلِ السَّابِقَةِ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ إِلَّا نَاشَدْتُهُمُ اللَّهَ فِی حَقِّی وَدَعَوْتُهُمْ إِلَی نُصْرَتِی فَلَمْ يَسْتَجِبْ لِی مِنْ جَمِیعِ النَّاسِ إِلَّا أَرْبَعَةُ رَهْطٍ سَلْمَانُ وَأَبُو ذَرٍّ وَالْمِقْدَادُ وَالزُّبَيْرُ وَلَمْ يَكُنْ مَعِی أَحَدٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِی أَصُولُ بِهِ وَلَا أَقْوَی بِهِ أَمَّا حَمْزَةُ فَقُتِلَ يَوْمَ أُحُدٍ وَأَمَّا جَعْفَرٌ فَقُتِلَ يَوْمَ مُوتَةَ وَبَقِیتُ بَيْنَ جِلْفَيْنِ جَافِيَيْنِ ذَلِیلَيْنِ حَقِیرَيْنِ [عَاجِزَيْنِ ] الْعَبَّاسِ وَعَقِیلٍ وَكَانَا قَرِیبَيِ الْعَهْدِ بِكُفْرٍ فَأَكْرَهُونِی وَقَهَرُونِی فَقُلْتُ كَمَا قَالَ هَارُونُ لِأَخِیهِ- ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَكادُوا يَقْتُلُونَنِی فَلِی بِهَارُونَ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ وَلِی بِعَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) حُجَّةٌ قَوِيَّةٌ.
اشعث بن قیس كه از سخن علی (علیه السّلام) خشمگین بود گفت: ای پسر ابوطالب! چرا هنگامی كه افرادی از تیم بن مرّة و بنی عدی بن كعب و پس از آنان بنو امیه با ابوبكر بیعت كردند، نجنگیدی و شمشیر نزدی؟ و از هنگامی كه به عراق آمده ای در هر سخن و خطبه ای كه با ما داشته ای نبوده كه در پایان آن پیش از به زیر آمدن از منبر نگویی كه: «به خدا سوگند! من از خود مردم به آنان سزاوارترم، از پگاه درگذشت رسول خدا هماره به من ستم شده است»؛ پس چرا در دفاع از حقت شمشیر نزدی؟!
علی (علیه السلام) فرمود: ای پسر قیس! گفتی و حال پاسخ را بشنو؛ این ترس و فرار از مرگ نبود كه مرا از آن بازداشت، من بیش از هر كسی می دانم كه آنچه نزد خداوند است برایم از دنیا و آنچه در آن است بهتر می باشد؛ ولی آنچه مرا از شمشیر كشیدن بازداشت وصیت و پیمان رسول خدا با من بود. رسول خدا (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) مرا از آنچه امّت پس از حضرتش با من خواهند كرد خبر داده بود؛ بنابراین هنگامی كه كردار امت را با خود دیدم بیش از آنچه از پیش می دانستم كه رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) به من گفته بود، نبود. گفتم: ای رسول خدا! آنك كه چنان شود چه وصیت و سفارشی به من دارید؟
فرمود: «اگر یارانی یافتی با آنان جهاد كن و اگر نیافتی دست نگهدار و خون خویش حفظ كن تا كه برای برپایی دین و كتاب خدا و سنت من یارانی بیابی».
رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) مرا خبر داد كه به زودی امّت مرا رها خواهند كرد و با فردی جز من بیعت خواهند نمود و جز مرا پیروی خواهند كرد. رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) مرا خبر داد كه من نسبت به او مانند هارونم نسبت به موسی، و اندكی پس از حضرتش سرنوشت امّت همانند هارون و پیروانش و گوساله و گوساله پرستان خواهد شد آنك كه موسی به هارون گفت: ای هارون! چرا هنگامی كه دیدی گمراه شدند، از آنان جدا نشدی، آیا می خواستی مرا نافرمانی كنی؟! «گفت: ای برادر! این قوم مرا ناتوان ساختند و نزدیك بود مرا بكشند» و گفت: ای برادر! مرا سرزنش مكن، ترسیدم كه بگویی میان بنی اسرائیل جدایی انداختی و وصیتم را به كار نبستی! یعنی هنگامی كه موسی هارون را به جای خود بر آنان گمارد، به وی فرمود اگر گمراه شدند و یارانی یافت با آنان جهاد كند و اگر نیافت دست نگهدارد و خون خویش را حفظ كند و پراكنده شان نسازد. و من ترسیدم كه برادرم رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) به من چنین گوید كه: چرا میان امت پراكندگی افكندی و وصیتم را به كار نبستی، به تو گفتم كه اگر یارانی نیافتی دست نگهداری و خون خود و اهل بیت و پیروانت را حفظ كنی؟
پس از درگذشت رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) مردم به ابوبكر روی آوردند و با وی بیعت كردند، در حالی كه من سرگرم غسل و دفن رسول خدا بودم. سپس به قرآن پرداختم و با خود عهد بستم كه جز برای انجام نماز ردایی برنگیرم و پای بیرون ننهم تا كه قرآن را در كتابی گرد آورم و چنین كردم، سپس فاطمه را برداشتم و دست پسرانم حسن و حسین را گرفتم و به خانه یكایك مجاهدان بدر و پیشگامان در اسلام از مهاجران و انصار رفتم و آنان را درباره حقّم به خدا سوگند دادم و آنان را به یاری خویش فراخواندم، از همه آنان تنها چهار نفر به دعوتم پاسخ دادند: سلمان، ابوذر، مقداد، و زبیر. از خاندانم نیز كسی نبود تا از من پشتیبانی كند؛ حمزه در نبرد احد كشته شده بود و جعفر در نبرد موته، من بودم و دو عامی تندخوی بدبخت ناتوان خوار؛ عباس و عقیل كه تازه از كفر به اسلام روی آورده بودند. مردم مرا ناخوش داشتند و رها كردند، آن گونه كه هارون به برادرش گفت، گفتم: ای برادر! همانا كه این قوم مرا ناتوان ساختند و نزدیك بود مرا بكشند»، هارون برایم الگوی نیكویی است و عهد و پیمان رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلّم) برایم حجّتی نیرومند!.
الهلالی، سلیم بن قیس (متوفای80هـ)، كتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص666، ناشر: انتشارات هادی ـ قم ، الطبعة الأولی، 1405هـ.
المجلسی، محمد باقر (متوفای 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 29، ص 468، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعة: الثانیة المصححة، 1403 - 1983 م.
و در سخنی دیگر فرمود:
أَمَا وَالَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَبَرَأَ النَّسَمَةَ إِنِّی لَوْ وَجَدْتُ يَوْمَ بُويِعَ أَخُو تَيْمٍ الَّذِی عَيَّرْتَنِی بِدُخُولِی فِی بَيْعَتِهِ أَرْبَعِینَ رَجُلًا كُلُّهُمْ عَلَی مِثْلِ بَصِیرَةِ الْأَرْبَعَةِ الَّذِینَ قَدْ وَجَدْتُ لَمَا كَفَفْتُ يَدِی وَلَنَاهَضْتُ الْقَوْمَ وَلَكِنْ لَمْ أَجِدْ خَامِساً [فَأَمْسَكْتُ ] قَالَ الْأَشْعَثُ فَمَنِ الْأَرْبَعَةُ يَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ علیه السلام: سَلْمَانُ أَبُو ذَرٍّ وَالْمِقْدَادُ وَالزُّبَيْرُ بْنُ صَفِيَّةَ قَبْلَ نَكْثِهِ بَيْعَتِی فَإِنَّهُ بَايَعَنِی مَرَّتَيْنِ أَمَّا بَيْعَتُهُ الْأُولَی الَّتِی وَفَی بِهَا فَإِنَّهُ لَمَّا بُويِعَ أَبُو بَكْرٍ أَتَانِی أَرْبَعُونَ رَجُلًا مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ فَبَايَعُونِی [وَفِیهِمُ الزُّبَيْرُ] فَأَمَرْتُهُمْ أَنْ يُصْبِحُوا عِنْدَ بَابِی مُحَلِّقِینَ رُءُوسَهُمْ عَلَيْهِمُ السِّلَاحُ فَمَا وَفَی لِی وَلَا صَدَقَنِی مِنْهُمْ أَحَدٌ غَيْرُ أَرْبَعَةٍ سَلْمَانَ وَأبو [أَبِی] ذَرٍّ وَالْمِقْدَادِ وَالزُّبَيْرِ....
قسم به كسی كه دانه را شكافت و مردمان را خلق كرد اگر روزی كه با ابوبكر بیعت شد ـ كه تو به خاطر آن بر من عیب می گیری ـ چهل سرباز داشتم كه هر كدام بینش آن چهار نفر را كه یافتم داشتند، به طور قطع دست خود را كوتاه نمی نمودم و در مقابل این قوم می ایستادم؛ ولیكن من پنجمی (برای این چهار نفر) پیدا نكردم؛ پس ( خود را) نگاه داشتم.
اشعث گفت: این چهار نفر چه كسانی بودند یا امیرالمؤمنین؟ فرمود: سلمان و ابوذر و مقداد و زبیر بن صفیه پیش از شكستن بیعت من؛ پس به درستی كه او با من دو بار بیعت كرد؛ بار اول همان بود كه به آن وفا كرد؛ هنگامی كه با ابوبكر بیعت كردند چهل نفر از مهاجرین و انصار به نزد من آمدند و با من بیعت كردند و زبیر در میان ایشان بود. به آن ها دستور دادم كه فردا صبح با سری تراشیده همراه با سلاح درب خانه من جمع شوند؛ كسی از ایشان به وعده خود برای من وفا نكرد و كسی از ایشان مرا تصدیق نكرد؛ مگر چهار نفر؛ سلمان و ابوذر و مقداد و زبیر....
الهلالی، سلیم بن قیس (متوفای80هـ)، كتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص669، ناشر: انتشارات هادی ـ قم ، الطبعة الأولی، 1405هـ.
المجلسی، محمد باقر (متوفای 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 29، ص 471، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعة: الثانیة المصححة، 1403 - 1983 م.

و نیز فرمود:
ثُمَّ أَخَذْتُ بِيَدِ فَاطِمَةَ وَابْنَيَّ الْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ فَدُرْتُ عَلَی أَهْلِ بَدْرٍ وَأَهْلِ السَّابِقَةِ فَنَاشَدْتُهُمْ حَقِّی وَدَعَوْتُهُمْ إِلَی نُصْرَتِی فَمَا أَجَابَنِی مِنْهُمْ إِلَّا أَرْبَعَةُ رَهْطٍ سَلْمَانُ وَعَمَّارٌ وَأَبُو ذَرٍّ وَالْمِقْدَادُ... لَوْ وَجَدْتُ يَوْمَ بُويِعَ أَخُو تَيْمٍ أَرْبَعِینَ رَهْطاً لَجَاهَدْتُهُمْ فِی اللَّهِ إِلَی أَنْ أُبْلِيَ عُذْرِی...
دست فاطمه و دو فرزندم حسن و حسین را گرفته و نزد اهل بدر و سابقین رفتم وآنان را بر گرفتن حق خودم قسم داده و به یاری خویش دعوت كردم؛ كسی از ایشان جز چهار نفر به من پاسخ نداد؛ سلمان و ابوذر و مقداد و زبیر؛ افرادی كه برای كمك به آنان دل بسته بودم همه رفتند... قسم به كسی كه محمد را به حق فرستاد اگر در روزی كه با ابوبكر بیعت شد چهل نفر می یافتم در راه خدا می جنگیدم تا وظیفه ام را انجام داده باشم.
الطبرسی، أبی منصور أحمد بن علی بن أبی طالب (متوفای 548هـ)، الاحتجاج، ج 1 ص 98، تحقیق: تعلیق وملاحظات: السید محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م.

و در روایت دیگری فرمود:
أَمَا وَاللَّهِ لَوْ كَانَ لِی عِدَّةُ أَصْحَابِ طَالُوتَ أَوْ عِدَّةُ أَهْلِ بَدْرٍ وَهُمْ أَعْدَاؤُكُمْ لَضَرَبْتُكُمْ بِالسَّيْفِ حَتَّی تَئُولُوا إِلَی الْحَقِّ وَتُنِیبُوا لِلصِّدْقِ فَكَانَ أَرْتَقَ لِلْفَتْقِ وَآخَذَ بِالرِّفْقِ اللَّهُمَّ فَاحْكُمْ بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَأَنْتَ خَيْرُ الْحَاكِمِین.
قسم به خدا اگر به اندازه تعداد یاوران طالوت یا تعداد اهل بدر نیرو داشتم و ایشان با شما دشمنی می كردند ( یاور من می شدند) شما را با شمشیر می زدم تا به حق باز گردید و به راستی میل كنید؛ پس آن بهتر بود برای جمع كردن فاصله ها و نگهداشتن آرامش.
الكلینی الرازی، أبی جعفر محمد بن یعقوب بن إسحاق (متوفای328 هـ)، الأصول من الكافی، ج 8 ص 32، ناشر: اسلامیه ، تهران ، الطبعة الثانیة،1362 ش .

جواب طبق مبنای اهل سنت : بنی هاشم و انصار از فرمان رسول خدا اطاعت كردند
اهل سنت برای مشروع جلوه دادن خلافت خلفا روایاتی را در كتاب هایشان نقل كرده اند كه طبق آن ها رسول خدا (صلی الله علیه وآله) به اصحاب و یاران خود دستور داده است كه از خلفای بعد از آن ها اطاعت نمایند ؛ هر چند كه می دانند ، آن ها سنت رسول خدا را اجرا نمی كنند ، مال و اموال مردم را غارت می كنند و به جای هدایت مردم به سوی خداوند آن ها را به سوی ضلالت و گمراهی سوق می دهند .
هرچند كه ما به جعلی بودن این روایات یقین داریم؛ اما از آن جایی كه این روایات در صحیح ترین كتاب های اهل سنت آمده است، از باب جدال احسن و قاعده الزام خصم ، به آن ها تمسك كرده و می گوییم :
بنی هاشم و انصار و باقی اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه وآله) با این كه می دانستند ابوبكر ، عمر و ... غاصب خلافت هستند ، سنت رسول خدا را اجرا نمی كنند ، اموال مردم (از جمله فدك و ...) را غارت می كنند و ... با این حال به فرمان رسول خدا گوش دادند و به خاطر مصالحی از قیام علیه آن ها خودداری كردند .
مسلم نیشابوری در روایتی از حذیفة بن یمان نقل می كند كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود :
يَكُونُ بَعْدِی أَئِمَّةٌ لَا يَهْتَدُونَ بِهُدَايَ ولا يَسْتَنُّونَ بِسُنَّتِی وَسَيَقُومُ فِیهِمْ رِجَالٌ قُلُوبُهُمْ قُلُوبُ الشَّيَاطِینِ فی جُثْمَانِ إِنْسٍ قال قلت كَيْفَ أَصْنَعُ یا رَسُولَ اللَّهِ إن أَدْرَكْتُ ذلك قال تَسْمَعُ وَتُطِیعُ لِلْأَمِیرِ وَإِنْ ضُرِبَ ظَهْرُكَ وَأُخِذَ مَالُكَ فَاسْمَعْ وَأَطِعْ .
بعد از من پیشوایانی بر مسند قدرت خواهند نشست كه از هدایت من بهره ای نبرده اند ، به سنت من نیز عمل نمی كنند و در میان آن ها افرادی هستند كه قلب هایشان قلب شیاطین در جسم آدمی زاد هستند. عرض كردم ای رسول خدا! اگر ما آن روز را درك كردیم ، وظیفه ما چیست؟ فرمود : به سخنان آن ها گوش داده و از فرمانشان اطاعت كنید، اگر شما را مورد ضرب و شتم قرار دادند و اموال شما را نیز غارت كردند، وظیفه شما اطاعت و فرمانبرداری است!!! .
النیسابوری، مسلم بن الحجاج ابوالحسین القشیری (متوفای261هـ)، صحیح مسلم، ج 3، ص 1476، ح1847، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت.
بنابراین، عدم دفاع بنی هاشم، انصار و بقیه صحابه از فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و حق غضب شده امیرمؤمنان (علیه السلام) به دستور رسول خدا و به خاطر رعایت مصالحی بوده است كه اهمیت آن ها بسیار بیشتر از قیام بر ضد ابوبكر بوده است .

منبع : گروه پاسخ به شبهات مؤسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)

نوشتن دیدگاه

تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

مؤسسه جهانی سبطین علیهما السلام

loading...
اخبار مؤسسه
فروشگاه
درباره مؤسسه
کلام جاودان - اهل بیت علیهم السلام
آرشیو صوت - ادعیه و زیارات عقائد - تشیع

@sibtayn_fa





مطالب ارسالی به واتس اپ
loading...
آخرین
مولودی
ادعیه ماه رمضان
سخنرانی
تصویر

روزشمارتاریخ اسلام

1 رمضان

مرگ مروان بن حکم در اول رمضان سال ۶۵ هـ .ق. مروان در ۸۱ سالگی در شام به...


ادامه ...

4 رمضان

مرگ زیاد بن ابیه عامل معاویه در بصره در چهارم رمضان سال ۵۳ هـ .ق. زیاد در کوفه...


ادامه ...

6 رمضان

تحمیل ولایت عهدی به حضرت امام رضا علیه السلام توسط مأمون عباسی بعد از آنکه مأمون عباسی با...


ادامه ...

10 رمضان

١ ـ وفات حضرت خدیجه کبری (سلام الله علیها) همسر گرامی پیامبر(صلی الله علیه و آله و...


ادامه ...

12 رمضان

برقراری عقد اخوت بین مسلمانان توسط رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) هنگامی که...


ادامه ...

13 رمضان

مرگ حجاج بن یوسف ثقفی،‌ حاکم خونخوار بنی امیه در سیزدهم رمضان سال ۹۵ هـ .ق حاکم خونخوار...


ادامه ...

14 رمضان

شهادت مختار بن ابی عبیده ثقفی در چهاردهم رمضان سال ۶۷ هـ .ق مختار بن ابی عبیده ثقفی...


ادامه ...

15 رمضان

١ ـ ولادت با سعادت سبط اکبر، حضرت امام مجتبی(علیه السلام)٢ ـ حرکت حضرت مسلم بن عقیل...


ادامه ...

16 رمضان

ورود محمد بن ابی بکر به مصر در شانزدهم رمضان سال ۳۷ هـ .ق محمد بن ابی بکر...


ادامه ...

17 رمضان

١ ـ معراج پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم)٢...


ادامه ...

19 رمضان

ضربت خوردن امیرمؤمنان حضرت امام علی (علیه السلام) در محراب مسجد کوفه در نوزدهم ماه مبارک رمضان سال...


ادامه ...

20 رمضان

فتح مکه توسط سپاهیان اسلام در روز بیستم رمضان سال هشتم هـ .ق سپاهیان اسلام به فرماندهی رسول...


ادامه ...

21 رمضان

١ ـ شهادت مظلومانه امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام٢ ـ بیعت مردم با امام حسن مجتبی علیه...


ادامه ...

23 رمضان

نزول قرآن کریم در شب بیست و سوم رمضان کتاب آسمانی مسلمانان، قرآن مجید نازل گردید. برخی چنین...


ادامه ...

29 رمضان

وقوع غزوه حنین در بیست و نهم رمضان سال هشتم هـ .ق غزوه حنین به فرماندهی رسول گرامی...


ادامه ...

30 رمضان

درگذشت ناصر بالله عباسی در سی ام رمضان سال ۶۲۲ هـ .ق احمد بن مستضیء ناصر بالله درگذشت....


ادامه ...
0123456789101112131415

انتشارات مؤسسه جهانی سبطين عليهما السلام
  1. دستاوردهای مؤسسه
  2. سخنرانی
  3. مداحی
  4. کلیپ های تولیدی مؤسسه

سلام ، برای ارسال سؤال خود و یا صحبت با کارشناس سایت بر روی نام کارشناس کلیک و یا برای ارسال ایمیل به نشانی زیر کلیک کنید[email protected]

تماس با ما
Close and go back to page