بانو! تو نقطه اوج داستان‏های عشقی خدایی؛ نقش‏آفرین هر اتفاق حماسی و پیشآمد عاطفی، حتی اگر سه بهار، بیشتر از خاطرت نگذشته باشد؛
نَفْسی که دستچین صفات عالی زمانه بود، گوهر درخشنده‏ای که از قطره آفتاب و درّ صدف عصمت به دنیا آمده بود؛ دختری که زینت و افتخار پدر و مادر و جدش بود و مایه حسرت فرشتگان و خواهری که سرباز و پرستار و فرمانده و وزیر و جانشین برادرانش، بلکه همه کس آنها بود، و اسیری که به شیوه خودش می‏جنگید و در هر حال، شکست برایش معنی نداشت.
دنیا، مدیون توست
بانو! دنیا، مدیونِ نَفَس نَفَس صدای توست.
دنیا، مدیون کلمه کلمه خطبه‏های آتشینِ توست؛ مدیون حنجره حنجره فریادهایت.
دنیا، مدیون تمام غم‏هایِ بی‏انتهایی است که بر شانه‏های خمیده‏ات حمل کردی و سینه سینه داغی که فرو بردی.
دنیا، مدیون کوه کوه صبر بی‏قرینه و بی‏شباهت توست و مدیون منظره منظره چشمِ زیبا بین تو.
دنیا، مدیون رسالت توست؛ بانوی حمیّت و حماسه؛ زینب!

نوشتن دیدگاه