عايشه و لعن
در نوشتار ديگرمان «پيامبر در صحاح» اين نكته را ياد آورى كرديم كه بر خلاف آنچه كه در صحاح اهل سنت آمده، رسول گرامى اسلام صلىاللهعليهوآله اهل فحش و لعن نبود. بگذريم از مواردى خاص كه نه تنها پيامبر صلىاللهعليهوآله بلكه خداى مهربان نيز كسانى را لعنت كرده و يا مثل ابو لهب كه سورهاى در بدگوئى از او نازل فرموده است.
توجه داشته باشيم كه لعنت معناى آن اين است كه از خدا مىخواهيم شخص يا اشخاص مورد نظر را از رحمتش دور كند؛ چنانچه بعض از پيامبران نيز عدهاى را لعن كردهاند ولى ناسزاگوئى كارى ناشايسته بوده و كسى حق ندارد ديگرى را دشنام دهد. خداى مهربان حتى از دشنام دادن به مشركان نيز نهى فرموده است. (بگذريم ازاينكه آن هنگام كه معاويه قدرت را به دست گرفت دستور به ناسزاگوئى أمير المؤمنين عليهالسلام را داده و سالهاى متمادى آن حضرت بر منابر لعن مىشد تا آنكه عمر بن عبد العزيز از آن نهى كرد. مشروح آن را با ذكر سند از صحاح اهل سنت -به خواست خدا- در نوشتارى ديگر بيان خواهيم كرد).
آرى اين است ادب اسلام و قرآن كه نزديكان پيامبر صلىاللهعليهوآله بايد آن را مىآموختند. در صحيح بخارى آمده است كه عدهاى از يهوديان نزد رسول خدا صلىاللهعليهوآله آمده و به جاى آنكه بگويند: «السلام عليك » گفتند: «السام عليك» يعنى مرگ بر تو. رسول گرامى اسلام صلىاللهعليهوآله با كمال آرامى فرمود: «وعليكم» يعنى همانكه شما گفتيد بر شما باد. عايشه گفت: مرگ بر شما و خدا شما را لعنت كند و بر شما غضب نمايد. پيامبر فرمود: آهسته، اى عايشه! بر تو باد به رفق و مدارا و بپرهيز از خشونت يا حرف زشت. عايشه گفت: آيا نشنيدى چه گفتند؟ حضرت فرمود: آيا نشنيدى من چه گفتم؟ من آنچه را كه گفتند به آنها برگردانم و از من درباره آنها مستجاب است و از آنها درباره من مستجاب نيست
سؤال و تعجب ما اين است كه چطور عايشه نياموخت كه رفق و مدارا پسنديده و تندى و لعن بيجا ناپسند است؟! مگر او سالها در خدمت پيامبر صلىاللهعليهوآله نبود؟
البته از عايشه چندان تعجبى نيست. او تا آخر ندانست كه رسول خدا صلىاللهعليهوآله را نبايد آزرد. او آنهمه سفارش آن حضرت را دائر بر خوبى كردن به اهل بيت پاكش و محبت و دوستى نسبت به آنان را نشنيده گرفت و در روز جمل در مقابل لشگرى ايستاد كه در رأس آن، امام زمانش أمير المؤمنين عليهالسلام و نيز دو نور ديده رسول خدا صلىاللهعليهوآله و دو آقاى جوانان اهل بهشت، يعنى امام حسن و امام حسين عليهماالسلام بودند، و همين مخالفت بود كه به معاويه نيز آموخت كه تو هم مىتوانى با امام زمانت بجنگى و كار به آنجا كشيد كه قدرت حكومت به دست خاندانى افتاد كه تا آخرين توان با اسلام جنگيدند و چون شمشيرها را بالاى سر خود ديدند، به ناچار اسلام آوردند. بعد از بنى اميه و بنى مروان بنى
عباس نيز دنباله ظلم آنها را گرفته و همان جنايات بلكه فجيعتر از آن را بر خاندان پيامبر و بر پيروان مظلوم آنها روا داشتند و كار مسلمانان سرانجام به جائى رسيد كه مشتى يهود اينگونه بر آنان مسلط شده و اينان نيز نمىتوانند از خود دفاع كنند و اگر قيامى صورت بگيرد پاسخ آن قتل و غارت و شكنجه و زندان بوده و هر حكومتى براى بقاى خود ناچار است كه يا ننگ كنار آمدن با ظلم را بپذيرد و يا در حد شعار - آنهم با ترس - مخالفت كند. آيا همه اينها ميوههاى تلخى نيست كه از درخت اختلافات صدر اسلام چيده مىشود؟ جالبتر و دردناكتر اين است كه عدهاى از روندگان همان راه، هنوز هم به جاى پاسخ به ندائى كه از حلقوم جمهورى اسلامى ايران برخاسته و مسلمانان را به اتحاد و برادرى در سايه قرآن و سنت پيامبر صلىاللهعليهوآله -يعنى آنچه كه بين همه مشترك است- دعوت مىنمايد، با تبليغات مسموم خود شيعيان را مرتد و بدتر از يهود و نصارى دانسته و به جاى گفتگوى سازنده تا مىتوانند عليه آنها كار شكنى مىكنند. آيا اين است معناى پيروى از قرآن و عترت كه در صحاح و مسانيدشان آمده است؟
