حسادت یک امری نیست که در کودکان فعلیت داشته باشد، بلکه یک امر بالقوه است و محیط زندگی، آن را به فعلیت می رساند.نه تنها در کودکان بلکه بزرگسالان هم به همین شکل هستند. مثلا اگر مردی از دستپخت زن دیگری خوشش آید، همسرش ناخداگاه به آن زن حسادت می ورزد. بنابراین برای اینکه این حس، بالفعل و برانگیخته نشود، این اطرافیان هستند که باید در رفتار خود تغییراتی ایجاد کنند، نه فرزند. به همین خاطر است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در کلام نورانی خود می فرمایند: اعدلوا بین اولادکم؛ بین فرزندان خود با عدالت رفتار کنید.
والدین برای جلوگیری از حسادت ورزیدن فرزندان به یکدیگر باید در برخوردها و رفتارهای خود نسبت به فرزندان،عدالت را رعایت کنند(البته باید توجه داشت که عدالت به معنای برابری نیست). برخی از والدین فکرمی کنند فرزندانی که به سن 9 یا 10 سالگی رسیده اند دیگر نباید حسادت بورزند،چرا که آن ها بزرگ شده اند. اما واقعیت به گونه ای دیگر است و فرزندان هنوز به آن مرتبه از معرفت و خویشتنداری نرسیده اند تا بتوانند در مقابل مسائل مختلف و تبعیضات رفتاری به دیگران حسادت نکنند. والدین نه تنها خودشان، بلکه دیگران را هم باید متوجه سازند تا با رفتار خود بین فرزندانشان تبعیض قائل نشوند و با این کار حس حسادت را در آن ها تهییج نکنند ، مثلا اگر میهمانی به خانه آن ها آمد و نسبت به فرزند کوچکتر ابراز محبت کرد، والدین باید به نحوی او را متوجه سازند که به فرزند بزرگتر هم توجه کنند، مثلا بگویند این علی آقا هم پسری خوبی است و به شما سلام کرد و از این قبیل سخنان.
همانطور که بیان شد ، رفتار والدین در خانه باید به گونه باشد که بین فرزندان خود تبعیض نگذارند. مثلا پدر وارد منزل می شود در حالی که مایحتاج فرزند کوچکتر در دستش هست، وقتی فرزند بزرگتر سوال می کند که پدر برای من چه خریده ای ، پدر بگوید: پسرم ، وقتی تو کوچک بودی برای تو بیشتر از این می خریدم. اینگونه پاسخگویی به فرزند بزرگتر صحیح نمی باشد و او این مطلب را قبول نمی کند که در زمان کودکیش _که چیزی هم به یاد نمی آورد_ برای او چیزهایی خریداری شده است. روش صحیح در اینگونه موارد این است که پدر برای فرزند بزرگتر هم چیزی خریداری کند ، اگرچه خیلی ناچیز باشد، مثل بستنی و امثال آن. بنابراین ، اگر می خواهند نسبت به دیگر فرزند خود محبتی داشته باشند،یا در مقابل آن فرزند نباشد و یا اینکه اول به او محبت کنند و بعد به دیگران.
نکته دیگر این که ، والدین می تواند فرزند بزرگتر را در انجام کارهای فرزند کوچکتر مانند : خرید مایحتاج و لباس پوشاندن و غذا دادن و غیره، شریک کنند و به نحوی حس بزرگتر ، حامی و سرپرست بودن را به او القا کنند. با این کار می توان مقداری از حس حسادت او کاست. اما باید توجه داشت که نسبت به یک فرزند از فرزند دیگر بیگاری و کار نکشند. مثلا نگویید برو برای خواهرت دستمال بیاور، بلکه می توانند اینگونه بگویند: اگر دوست داری برای خواهرت دستمال بیار.
مؤسسه جهانی سبطین علیهماالسلام/ برگرفته از سخنان استاد حجت الاسلام سید علیرضا تراشیون
