آن حضرت فرزند خود را دور از دسترس دشمنان و اغيار قرار مى داد، و تنها گهگاه شيعيان با فضيلت به حضورش بار مى يافتند، تا آنکه در سال 260 هجرى امام حسن عسکرى عليه السلام رحلت فرموده و امر ولايت الهى به آخرين گوهر تابناک خاندان پيامبر، حضرت صاحب الامر عليه السلام رسيد.
هر چند آن بزرگوار در ميان خلق ظاهر نمى شدند اما افراد مورد اعتمادى مرتب خدمت ايشان رسيده و مشکلات شيعيان را عرض نموده و راهنمائيها و فرامين آن پرتو فروزنده الهى را به مردم ابلاغ مى کردند، اين اشخاص که از نظر ايمان و پرهيزکارى و اعتماد و وثوق، سرآمد مسلمانان آن دوره بودند، واسطه بين مردم و آن حضرت بشمار مى رفتند و راهنماييها و ارشادات ايشان را به مردم مى رساندند.
از ميان نواب آن حضرت چهار نفر مشهورتر و خاصتر مى باشند، که واسطه بين ايشان و عموم مردم بوده و به نواب اربعه معروفند و عبارتند از:
عثمان بن سعيد عمرى، محمد بن عثمان بن سعيد عمرى، حسين بن روح نوبختى، على بن محمد سيمرى.