«آه برخاست بر افلاک که آیینه شکست»
قامت صبر ز دلواپسی سینه، شکست
گویی نمی‏دانستند که او، کیست!
گویی هرگز او را ندیده بودند!
گویی همه آنها گنگ و کور بودند!
آیا کسی شعله‏ های آتش را نمی‏دید؟
آیا کسی فریاد تازیانه را که حرمت فضا را می‏شکست، نمی‏شنید؟
آیا کسی عطر بهشت را از آن خانه استشمام نمی‏کرد؟ چرا! چرا!
امّا دست‏های ابوجهلی و ابولهبی، همیشه به سوزاندن و شکستن، عادت داشتند؛ خواه سوزاندن «در» باشد، خواه شکستن «حرمت»!
آه! آن روز، کسی پرتو عصمت زهرایی علیه السلام را نمی‏دید.
نامی که تکرارش، آسمان را به گریه می ‏اندازد؛ بس که در زمین، غربت خود را با آسمان تقسیم کرد! بس که در زمین، وجود آسمانی ‏اش را آزردند!
بس که در زمین، حرمت بیت ‏الاحزانش را ـ دلش را ـ شکستند!
از همان روز به دنبال غروبی غمگین   ***   اشک در پلک به خون خفته آدینه شکست!
از همان روز، فقط هیزم دل‏ها غم شد   ***   کعبه را آتش شکّ، حرمت دیرینه شکست
انگار نمی‏دانستند که او کیست! بانویی که جوهره خلقت، آیینه عصمت، دختر نور، مادر عشق و ترجمه عطوفت الهی بود.
حیا، از چادر نمازش آبرو می‏گرفت و عصمت، حکایتی از حجاب آسمانی ‏اش بود.
صداقت دست ‏هایش را نه‏ تنها «دستاس»ها، که عرش نشینان، می‏ستودند و خاک قدمش، کلید درهای آسمان بود.
آه! چاره ‏ای نداشت؛ نمی‏توانست سکوت کند.
بیت ‏الاحزان بود و گریه‏ های فاطمه علیه السلام ! بیت‏ الاحزان بود و شکوه‏ های غریبانه زهرا علیه السلام !
بیت ‏الاحزان بود و شام غریبانی که در انتظار سپیده بود؛ سپیده موعود و لحظه ظهور خورشید!
بیت‏ الاحزان بود و... آن شب، علی علیه ‏السلام بود و غمی به وسعت گیتی
غمی به وسعت اندوه زهرا علیه السلام
غمی که هیچ‏گاه نتوانست پایان خویش را در دل و چهره مولا علیه ‏السلام ، ببیند و سال‏های سال، مولا علیه‏ السلام همراهش بود؛ تا آن سحرگاهِ خونین شهادت!
آن سحرگاهی که به شهادت لبخند زد و به همجواری با حضرت زهرا علیه السلام چشم دوخت

سید علی ‏اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه