برنامه زمامداری حضرت مهدی (علیه السلام) و روابط کارمندان و متصدّیان امور بر اساس حقّ و عدالت اجتماعی و بدون هیچ گونه استکبار جریان خواهد یافت و به مردم چنان که در نهج البلاغه است:
«فَیرِیکمْ کیفَ عَدْلُ السِّیرَةِ وَ یحْیی مَیتَ الْکتابِ وَ السُّنَّةِ» (1)؛
«سیره و روش دادگرانه را برای شما نشان خواهد داد و آنچه را که از کتاب و سنّت مرده باشد، زنده خواهد کرد».
در حدیث است:
«عَلامَةُ الْمَهْدِی أَنْ یکونَ شَدِیداً عَلَی الْعُمّالِ» (2)
«علامت مهدی (علیه السلام) این است که بر عمال و کارمندان حکومتی سخت گیر است».
در حدیثی از امیر المؤمنین (علیه السلام)، چگونگی بیعت گرفتن حضرت مهدی (علیه السلام) و مواردی که بر آن بیعت خواهد گرفت، بیان شده است. ازجمله این است که: دزدی نکنند، مرتکب زنا نگردند، به مسلمانی فحش و دشنام ندهند، هتک حرمت کسی را ننمایند، به خانه ای هجوم نبرند، کسی را به غیرحقّ نزنند، طلا و نقره و گندم و جو را احتکار و ذخیره نکنند، مسجدی را خراب ننمایند، شراب ننوشند، خَزّ و حریر نپوشند، کمربند طلا نبندند، راهزنی ننمایند، راهی را ناامن نسازند، مواد غذایی را احتکار نکنند و امر به معروف و نهی از منکر نمایند (3).
بر خود نیز شرط می نماید که مانند آنها سلوک کند، از لباسی که آنها می پوشند بپوشد، بر مرکبی مثل مرکب آنها سوار شود، چنان باشد که آنان می خواهند، به اندک راضی گردد، زمین را به یاری خدا از داد پر کند چنان که از ستم پر شده باشد، خدا را چنان که حقّ پرستش اوست عبادت کند و حاجب و دربان برای خود قرار ندهد (4).
عقیده به این ظهور و این برنامه ها و این گونه رابطه ها، بین رعیت و حاکم که باید در تمام جهان مستقر گردد، میزان و معیار اسلامی بودن حکومت ها و زمامداری ها را مشخص می سازد و جهت و هدف تأسیس حکومت را تعیین می کند، و معتقد به این ظهور، برقراری این عدالت و این روابط را خواستار می شود، روابط استکباری و استضعافی و استعبادی را به هر شکل و صورت که باشد، رد کرده و با آن مبارزه می نماید.
معتقد به این ظهور و عدالت اجتماعی اسلامی، اگر مسئول و متصدی کاری باشد، خود را خدمتگزار مردم و برای مردم می داند و اگر از افراد عادی است، با مسئولان امور، سلوک خود را عادی و منزه از تملّق و فروتنی های بی مورد می سازد و از آنان توقع تبعیض و مسامحه در انجام وظیفه نمی کند؛ بلکه در برقراری عدالت اجتماعی با آنان همکاری می نماید.

پاروقی :
(1) نهج البلاغه، خطبه۱۳۸ (ج۲، ص۲۲)؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۳۱، ص۵۴۹؛ ج۵۱، ص۱۳۰؛ قندوزی، ینابیع الموده، ج۱، ص۲۰۷؛ ج۳، ص۲۷۱؛ صافی گلپایگانی؛ منتخب الاثر، ص۲۹۷.
(2) ابن حماد مروزی، الفتن، ص۲۲۱؛ مغربی، شرح الاخبار، ج۳، ص۵۶۱؛ زرندی، معارج الوصول إلی معرفة فضل آل الرسول (صلی الله علیه وآله وسلم)، ص۱۹۵؛ مرعشی نجفی، شرح احقاق الحق، ج۲۲، ص۳۳۰.
(3) صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص۴۶۸ - ۴۶۹.
(4) صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص۴۶۹، بحث مربوط به کیفیت بیعت با امام زمان(علیه السلام).